Αν απορείτε....

γιατι δεν γραφω πιο συχνα (αν, λεμε), ιδου ο δραστης:



με το που καθομαι, σκαρφαλωνει πανω μου, μου τραβαει τα μαλλια...



μου γραπωνει το χερι....



κι αν κανω αποπειρα να πληκτρολογησω, το δαγκωνει μετα μανιας....

και ποτε γραφω τελικα; οταν μετα απο ωρες παλης μαζι μου, ξεσπαει στο χαλακι, που αφου το μασησει και το κουρελιασει, στο τελος αποκαμωμενος κοιμαται πανω του...


Δεν λενε παντα ότι τα "ησυχα παιδια, ειναι τα κοιμισμενα παιδια"; Ετσι για να μη νομιζετε οτι υπερβαλω με το Ταλιμπανοσκυλο.

Υ.Γ. δεν θα γραψω για το προηγουμενο εφιαλτικο Σαββατοκυριακο- τα οποια εχουν γινει καθεστως αλλωστε- που τη κοπανισε για 3 ωρες και τον ψαχναμε ολοι μαζι, ηλεκτρολογοι, υδραυλικοι, τεχνικοι (η κλασσικη παρεα του Σαββατου), φιλοι,γειτονες, συγγενεις, τα παιδια απο το καθαριστηριο που εφεραν τα χαλια, γιαγιαδες που ανησυχουσαν για τα εγγονια τους, τα πιτσιρικια της γειτονιας, οι πελατες της διπλανης καβας....ολοκληρος στρατος απο φρικαρισμενους εθελοντες..
και στο τελος το Ταλιμπανοσκυλο επεστρεψε μονο του,κατακοπο, καταλασπωμενο, με τη γλωσσα γραβατα...
οχι δεν τον σκοτωσα...
(ακομα...)

Τι κάνει ο Αλογοσκούφης;

Η απάντηση παρακάτω:

Ο Νοέμβρης των νευρώσεων

Είναι μερες που νομιζεις ότι θα σταματησουμε ολοι επιτοπου τα αυτοκινητα, θα ανοιξουμε τις πορτες, θα παρουμε τα οπλα και θα αρχισουμε να πυροβολουμε αδιακριτως.

Μεχρις στιγμης το κανουμε, αλλα λεκτικα. Οση οργη νοιωθουμε, οση ενταση, οσο εκνευρισμο, το εκτοξευουμε στους γυρω μας, ασκουμε οση λεκτικη βια μπορουμε, αρκει να αποφορτιστουμε, να τη πληρωσει ο άλλος, ο αγνωστος ή ο γνωστος, ο τυχαιος, ο περαστικος, ο φιλος μας, το παιδι μας, οποιος τελος παντων βρεθει μπροστα μας.

Αυτή η πολη μας σκοτωνει, κινουμαστε οριακα πια, είναι θεμα χρονου να γινουμε και κυριολεκτικα αγελη, να παψουμε να αρθρωνουμε λογο, λογο συντροφικο, λογο ερωτικο, λογο πονετικο, μονο θα ουρλιαζουμε και θα κατασπαραζουμε.

Το βλεπεις στα ματια ολων, τους μιλας κι ο νους τους ταξιδευει, το βλεμμα τους ελαχιστα εστιαζει στο δικο σου, είναι αλλου, στα δικα τους συρματοπλεγματα. Σε καθησυχαζουν ότι σ’ ακουνε αλλα εσυ το ξερεις ηδη ότι εχουν φυγει, εχουν χαθει στις δικες τους αγωνιες.

Αγια Παρασκευη - Παπαγου, μια ωρα και εικοσι λεπτα. Για μια διαδρομη ενός τεταρτου.

Τριαντα πεντε χρονια μετα, πιανεις τον εαυτο σου να δυσανασχετει που η πορεια του Πολυτεχνειου εκλεισε τους δρομους. Και μενεις εγκλωβισμενος, ακινητος στη λεωφορο, να προσπαθεις να διακρινεις τα προσωπα των διπλανων οδηγων πισω από τα μουσκεμενα τζαμια.

Τριαντα πεντε χρονια μετα κι οι μνημες κι οι αναμνησεις διαλυονται με τη βροχη.

«Αποψε θα πλαγιασουμε
Σε δροσερο χορταρι,
Θα δωσει και θα παρει,
Το γλεντι μας παιδια…»


Y.Γ. θα συμπληρωνα οτι το παρον ποστ γραφτηκε υπο τους ηχους ανταρτικων τραγουδιων....αν δεν τους ειχε σκεπασει το ροχαλητο του Ταλιμπανοσκυλου που κοιμοταν στα ποδια μου...


(φωτο: Δημητρης Π.)

F-oo-L MOON

Πανσέληνος.

Ποτε δεν την εμπιστευομουν.

Lifestyle συνέχεια...

Βγήκε! Βγήκε!

Διασχιζοντας τη κριση (στη Βουκουρεστιου)

Μετα από μια εξαντλητικη εβδομαδα, ειχα αποφασισει να μη θυσιασω άλλο το Σ/Κ μου σε δουλειες διοτι κι η Ταυρισια υπομονη εχει τα ορια της!

Αλλωστε αυτό το Σαββατο ειχα μαθημα στο κεντρο της Αθηνας -οποτε αναγκαστικα θα σηκωνομουν πρωι- αλλα σκοπευα να το συνδυασω με βολτα, αφθονο χαζι και κουβεντολόι…

Αν και:
1) το ασταματητο σκαψιμο του επιμονου κηπουρου στον κηπο της γειτονισσας με ξυπνησε πολύ νωριτερα απ’ όσο υπολογιζα (θα εριχνα τιποτα διαβολοτριβολους αλλα σκεφτηκα τα λαχανικα και τα φρουτα που μου χαριζει κάθε φορα από το μποστανι της και συγκρατηθηκα)
2) η καθυστερηση του μετρο λογω αιφνιδιου περιστατικου υγειας με επιβατη με εκανε να φτασω μιση ωρα αργοτερα στο μαθημα και να μπω ακροπατωντας συγκεντρωνοντας όλα τα βλεμματα των υπολοιπων μαθητων (ελπιζω τουλαχιστον ο επιβατης να είναι καλα)
3) η αιωνια λιακαδα του αφηρημενου μυαλου μου, εκανε παλι το θαυμα της, ξεχασα το κινητο μου στο σπιτι με αποτελεσμα να πανικοβληθω γιατι ειχαμε ραντεβου με τον E-Lawyer («για ανασκοπηση γεγονοτων») κι επρεπε να σκαρφιστω διαφορους τροπους να τον ειδοποιησω.

Για καλη μου τυχη, σχολωντας από το μαθημα τον βρηκα γελαστο-γελαστο να με περιμενει στην εξοδο. Τετοια ηταν η ανακουφιση μου που τον ειδα, που επεσα πανω του με αγκαλιες και φιλια, σε σημειο που οι υπολοιποι «συμμαθητες» μου νομιζαν ότι γυριζαμε σκηνες από την εκπομπη «Εχεις Γραμμα» !! (ασχετο αν μετα ζητωντας του το δικο του κινητο για να κανω καποια επειγοντα τηλεφωνα με πληροφορησε με τη γνωστη νομικη του αταραξια ότι του ειχε τελειωσει η μπαταρια…)

Απαλλαγμενοι και οι δυο από τα κινητα μας («καλυτερα, δεν θα μας βρισκει κανεις»), βολταραμε για ωρες στην Αθηνα, πινοντας καφε στη Βουκουρεστιου («σαν τσιρκο ειμαστε πανω σ’ αυτή την εξεδρα, δε νομιζεις;»), ψαχνοντας επι ματαιω για τραπεζι σε μικροσκοπικη σοκολατερι (που να το βρεις αλλωστε, 2,5 τραπεζακια ειχε όλα κι όλα), χαζευοντας βιτρινες με γραβατες ("μηπως εχετε σειρα για δικηγορους;"), ψωνιζοντας μικροδωρακια, τρωγοντας σε πεζοδρομο (οπου φυσικα κανεις μας δεν πεινουσε, αλλα απορω γιατι εμειναν μονο οι χαρτοπετσετες), θαυμαζοντας τον κηπο του Νομισματικου Μουσειου στην Πανεπιστημιου (τετοια ειδυλλιακη ατμοσφαιρα ειχε που περιμενα να ξεπροβαλουν γκουβερναντες με καροτσια), διαλεγοντας βιβλια στον Ιανο και καταληγοντας στην καφετερια του οπου μελετησαμε εμβριθως ολες τις προσεχεις εκδηλωσεις του (με αναλογα σχολια που φυσικα αρνουμαι να μεταφερω για ευνοητους λογους). Περιττο βεβαια να πω ότι σε κάθε μας σταση, εψαχνα εναγωνιως για τηλεφωνο οπου διαπιστωνα την εκπληξη (αλλα και τη δυσκολια) ολων οσων απευθυνομουν με το ερωτημα: «μπορω να κανω ένα τηλεφωνο από το σταθερο;»

ΜΑ ΚΑΛΑ, Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΟΛΗ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙ ΑΠΟ ΣΤΑΘΕΡΟ;;;

Παντως, αν καποιος κινειται μονο αυτους τους δρομους, ευλογα θα αναρωτηθει για ποια κριση μιλαμε αφου:

1) οι γυναικες που κυκλοφορουσαν εκει κρατουσαν η καθε μια από 4-5 τσαντες του γνωστου πολυκαταστηματος της Σταδιου (ποσες καρτες αναστεναξαν παλι)
2) στο καφε που ειχαμε καθισει παρατηρουσα στα διπλανα τραπεζακια αφημενες σακκουλες με περιεχομενο πανακριβων φιρμων (την ιδια στιγμη σκεφτομουν ότι κακως πεταξα τα “Burda”* της μανας μου, μια χαρα θα μαθαινα κοπτοραπτικη)
3) οπου υπηρχαν «τραπεζακια εξω» επικρατουσε το αδιαχωρητο, ειτε προκειται για καφε ειτε για φαγητο και φυσικα δεν ηταν μονο λογω λιακαδας (στη δικη μου γειτονια, τοσο κοσμο συγκεντρωμενο συναντω μονο το Σαββατο στο σουπερμαρκετ…..α, και στα πρακτορεια Προ-Πο, οπου ο κοσμος πλεον παιζει για να πληρωνει τους λογαριασμους του ΟΤΕ και της ΔΕΗ)

Αλλα ειναι γνωστο οτι η κριση κανει τους πλουσιους πλουσιοτερους και τους φτωχους φτωχοτερους.

Απορια: απο που βγηκε η φραση "η φτωχεια θελει καλοπεραση"; και αν μεν θελει, μπορει;

Καλη εβδομαδα!


* “Burda”: περιοδικο-Βιβλος των γυναικων με ενσωματωμενα σχεδια και πατρον που εραψαν γενεες επι γενεων