Ο Νοέμβρης των νευρώσεων

Είναι μερες που νομιζεις ότι θα σταματησουμε ολοι επιτοπου τα αυτοκινητα, θα ανοιξουμε τις πορτες, θα παρουμε τα οπλα και θα αρχισουμε να πυροβολουμε αδιακριτως.

Μεχρις στιγμης το κανουμε, αλλα λεκτικα. Οση οργη νοιωθουμε, οση ενταση, οσο εκνευρισμο, το εκτοξευουμε στους γυρω μας, ασκουμε οση λεκτικη βια μπορουμε, αρκει να αποφορτιστουμε, να τη πληρωσει ο άλλος, ο αγνωστος ή ο γνωστος, ο τυχαιος, ο περαστικος, ο φιλος μας, το παιδι μας, οποιος τελος παντων βρεθει μπροστα μας.

Αυτή η πολη μας σκοτωνει, κινουμαστε οριακα πια, είναι θεμα χρονου να γινουμε και κυριολεκτικα αγελη, να παψουμε να αρθρωνουμε λογο, λογο συντροφικο, λογο ερωτικο, λογο πονετικο, μονο θα ουρλιαζουμε και θα κατασπαραζουμε.

Το βλεπεις στα ματια ολων, τους μιλας κι ο νους τους ταξιδευει, το βλεμμα τους ελαχιστα εστιαζει στο δικο σου, είναι αλλου, στα δικα τους συρματοπλεγματα. Σε καθησυχαζουν ότι σ’ ακουνε αλλα εσυ το ξερεις ηδη ότι εχουν φυγει, εχουν χαθει στις δικες τους αγωνιες.

Αγια Παρασκευη - Παπαγου, μια ωρα και εικοσι λεπτα. Για μια διαδρομη ενός τεταρτου.

Τριαντα πεντε χρονια μετα, πιανεις τον εαυτο σου να δυσανασχετει που η πορεια του Πολυτεχνειου εκλεισε τους δρομους. Και μενεις εγκλωβισμενος, ακινητος στη λεωφορο, να προσπαθεις να διακρινεις τα προσωπα των διπλανων οδηγων πισω από τα μουσκεμενα τζαμια.

Τριαντα πεντε χρονια μετα κι οι μνημες κι οι αναμνησεις διαλυονται με τη βροχη.

«Αποψε θα πλαγιασουμε
Σε δροσερο χορταρι,
Θα δωσει και θα παρει,
Το γλεντι μας παιδια…»


Y.Γ. θα συμπληρωνα οτι το παρον ποστ γραφτηκε υπο τους ηχους ανταρτικων τραγουδιων....αν δεν τους ειχε σκεπασει το ροχαλητο του Ταλιμπανοσκυλου που κοιμοταν στα ποδια μου...


(φωτο: Δημητρης Π.)