Η Μερα της Κολοκυθας

Ουφ, επιτελους, αυριο εργασιμη μερα, θα γυρισω στο γραφειο μου και θα ξεκουραστω! Δεν είναι αστειο, μπροστα σε όλα αυτά που μου συμβαινουν τα Σαββατοκυριακα και τις αργιες, η δουλεια εχει γινει πλεον το μονιμο και σταθερο μου καταφυγιο ηρεμιας. Ας οψεται αυτος ο ρημαδης ο Κρονος που μου εχει κατσικωθει τον τελευταιο μηνα και μου ροκανιζει συστηματικα κι ανελεητα κάθε σχεδιο για αναπαυλα και γαληνη μεσα στα Σ/Κ (απορια: πως διαολο γινεται να ξυπναω τις αργιες νωριτερα απο τις καθημερινες;;;)

Ιδου η εξηγηση:


1) Σαββατο 25/10 : η γνωστη πλεον και καθιερωμενη επελαση του υδραυλικου team από τα αγρια χαραματα για τις εργασιες του καλοριφερ. Αποχωρηση: αργα το μεσημερι. Αποτελεσμα εργασιων: ημιτελες όπως παντα. Highlights εργασιων: 3 σωματα καλοριφερ που θα σταζουν αργα και βασανιστικα τις επομενες ημερες μετατρεποντας το σπιτι σε αγροτεμαχιο λιμνης Βιστωνιδας (αναμενω εκτιμηση απο Εφραιμ). Αποτυπωμα της ημερας: οι κλασσικες λασπωμενες πατουσες του Ταλιμπανοσκυλου ολουθε.

2) Κυριακη 26/10: οργανωμενη μαζωξη φιλων για οχυρωματικα εργα στον κηπο προς αναχαιτιση των επεκτατικων διαθεσεων του Ταλιμπανοσκυλου. Guest star, η σκυλιτσα μιας φιλης με αποστολη την απασχοληση του Ταλιμπαν προς ευοδωση των εργασιων. Αποτελεσμα: η πρωτη προφυλαξη των φυτων στεφθηκε με επιτυχια αλλα η οσιομαρτυς σκυλιτσα νοσηλευεται με νευρικο κλονισμο. Η υλοποιηση της επομενης γραμμης Μαζινο στον κηπο, αφεθηκε στο μελλον διοτι οι εθελοντες φιλοι τραπηκαν εις ατακτον φυγην αναθεωρωντας ριζικα ότι φιλοζωο συναισθημα διεθεταν. Αποτυπωμα της ημερας: σκυλοτριχες, χιλιαδες σκυλοτριχες στα ρουχα μας.

3) Δευτερα 27/10: εισβολη ηλεκτρολογου πουρνο-πουρνο, κρατωντας τρομακτικο τρυπανι ως άλλος σχιζοφρενης δολοφονος με σκοπο την παροχη ρευματος στον καυστηρα των πολυπαθων καλοριφερ. Αποτελεσμα: οι εργασιες σε ημιτελες σταδιο, η σκονη και τα θρυψαλλα σε ολοκληρωτικο σταδιο. Το Ταλιμπανοσκυλο αλυσσοδεθηκε προκειμενου να μη φαει και το υπολοιπο μπατζακι και μανικι του ηλεκτρολογου. Εφαγε όμως τα αυτια (τα δικα μας και των λοιπων ατυχων περιοικων) με το αδιακοπο για ωρες γαυγισμα του. Highlight της ημερας: τα ατελειωτα χιλιομετρα που εκανε η γραφουσα σε μαγαζια προς προμηθεια ηλεκτρολογικου, ηλεκτρονικου, οικοδομικου υλικου και λοιπων ειδων κιγκαλεριας. Αποτυπωμα της ημερας: καλωδια πανω, καλωδια κατω, καλωδια και στο πιατο. (Σκεψη της ημερας: τι την ηθελα τη @&$%# αδεια σημερα;;;;)

4) Τριτη 28/10 : Πρωινη σκεψη: τι καλα, σημερα τουλαχιστον θα κοιμηθω…. Πρωινη διαψευση: επειγον τηλεφωνημα για αμεση μεταφορα συγγενους σε εφημερευον νοσοκομειο. Παραμονη στα εξωτερικα ιατρεια: 8 ωρες. Highlight της παραμονης: ο διαδρομος αναμονης για ακτινογραφια κ΄υπερηχο, φαρδους 0,75 cm και μηκους 2,27 μετρων. Σ’ αυτό το χωρο συνωστιζονταν δεκαδες φορεια και καροτσακια με παππουδες και γιαγιαδες με οψη «σβυνει τωρα το καντηλι μου», νεαροι μηχανοβιοι με σπασμενα ποδια και κεφαλια, διαφοροι εκπροσωποι των φυλων του Ισραηλ που σφαδαζαν από πονους στη γλωσσα τους, μεσηλιξ αλλοδαπος μεθυσμενος που προσπαθουσε να συλλαβισει και να μεταφρασει τις εξετασεις «mi-ni-sko; ti einai minisko;», γιαγια που εβηχε κι εκανε διαρκως αιμοπτυση σε αποσταση αναπνοης, νεαρα δεμενη στο φορειο λογω ψυχολογικου σοκ που ουρλιαζε ακαταληπτες φρασεις «ο Θεος είναι από πανω μου και θα ερθει τωρα!», ενας διασωληνωμενος που προκαλουσε ριγη ανατριχιλας στους γυρω, εκατονταδες αγωνιουντες συνοδοι που διαπληκτιζονταν με ασθενεις και ιατρους προκαλωντας κυκλοφοριακη (και νευρολογικη) ασφυξια και δυο τρελαμενες νοσηλευτριες που προσπαθουσαν να εξυπηρετησουν και να βαλουν σε ταξη ολη αυτή την Αυλη των Θαυματων. Το εχω ξαναπει: ήρωες οι γιατροι και το προσωπικο των δημοσιων νοσοκομειων, ηρωες και οι ασθενεις…. Αποτυπωμα της ημερας: δυο μελαχροινοι κουκλοι, το ωραιοτερο ever πληρωμα ασθενοφορου ;-)


Επεξηγηση του τιτλου του ποστ: επιστρεφοντας αργα το απογευμα στο σπιτι, αντικρυζω μια θηριωδη κολοκυθα να με περιμενει πανω στον παγκο της κουζινας, πεσκεσι από τη γειτονισσα για να φτιαξω κολοκυθοπιτα. Με προχειρους υπολογισμους, θα επρεπε να τρωμε κάθε μερα πιτα, εγω και το σόι μου ολοκληρο, για ένα μηνα μεχρι να τελειωσει.
Αλλα ηταν επομενο, μετα από τετοιο σουρεαλ τετραημερο, να υπαρξει και το αντιστοιχο σουρεαλ τελος…..

Καλο μας Halloween!!

just a perfect day

A, όχι, όχι, δεν θα γραψω, όχι, αυτή τη φορα δεν θα γραψω και δεν θα γκρινιαξω…

…. για το Σαββατο το πρωι που κοιμομουν γλυκα-γλυκα κατω από το ζεστο παπλωματακι μου με το χαμογελο του «τι-ωραια-που-δεν-εχω-να-ξυπνησω-από-το-χαραμα» και ξαφνικα ακουω το κουδουνι της πορτας να χτυπα δαιμονισμενα και να εισβαλει απροειδοποιητα –ΜΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΑ- ο υδραυλικος με το βοηθο του για να συνεχισουν την εγκατατασταση του καλοριφερ η οποια ειχε αισιως ξεκινησει από τελη Αυγουστου «κυρια Λουκρητια μου, σε 1 βδομαδα, το πολύ σε 10 μερες, θα εχουμε τελειωσει» κι από τοτε εχουν περασει 2 μηνες κι όχι καλοριφερ αλλα ουτε μαγκαλι δε βλεπω να δουλευει σ’ αυτό το σπιτι.
Και να στεκομαι καγκελο, αγουροξυπνημενη, να τους παρακολουθω με απογνωση να μπαινοβγαινουν, να κουβαλανε εργαλεια, να δοκιμαζουν τις συνδεσεις, να ξεπεταγονται πιδακες νερου μεσα σ’ ολο το σπιτι κι από πισω το Ταλιμπανοσκυλο με τρελη χαρα να τσαλαβουτα στα νερα, ν’ αφηνει παντου χιλιαδες λασπωμενες πατουσες, στους τοιχους, στους καναπεδες, στις καρεκλες, στα τραπεζια, στα ρουχα μας (μηπως να καθιερωσω το dog’s print ως μονιμη ταπετσαρια για τα επομενα χρονια;).

Και να βλεπω απελπισμενη ένα ακομη ωραιο Σαββατιατικο πρωινο να καταστρεφεται μπροστα μου, ανικανη να αντιδρασω μπρος σ’ αυτή την επελαση, η οποια κρατησε μεχρι αργα το μεσημερι αφηνοντας πισω της ένα σπιτι παπορι ετοιμο να σαλπαρει, χιλιομετρα κουρελιασμενων νευρων, μια ημιτελη (φυσικα, τι άλλο;) εγκατασταση καλοριφερ κι ένα καυτο διλημμα: να γδαρω τον υδραυλικό ή το Ταλιμπανοσκυλο και να τυλιχτω με τη προβια τους για να βγαλω το χειμωνα;

Ουτε θα γκρινιαξω για τη Κυριακη το πρωι, που προσπαθωντας ν’ ανατρεψω το κλιμα της προηγουμενης ημερας, αποφασισα να φτιαξω μια κινεζικη συνταγη (με ένα τρισεκατομμυριο υλικα, καλλιο να ειχα καταταγει στους Βιετκογκ) και επιπλεον ένα γλυκο με μηλα…. Περασα ολο το πρωινο να κοβω, να τεμαχιζω (υλικα και δαχτυλα), να ψηνω, να φουρνιζω….μα σαν ηρθε η ωρα να δοκιμασουμε το κινεζικο, κοιταχτηκαμε μεταξυ μας και θυμηθηκα κατι απο Σαββοπουλο «….στο Βιετναμ πυρπολησαν το ρυζιιιιι..» ελπιζαμε τουλαχιστον οτι θα μας αποζημιωνε το γλυκο, ειχε ψηθει ωραια, ειχε υπεροχο σχημα….αλλα φευ, η γευση ειχε μεταναστευσει σ’ άλλη γης, σ’ αλλα μερη….

Κι όταν μετα από ωρες καταφερα να συμμαζεψω το βομβαρδισμενο Ανόι aka κουζινα, σωριαστηκα στο καναπε σιγομουρμουρωντας Lou Reed «…just a perfect day…» αλλα με σηκωσε την ιδια στιγμη το τηλεφωνο της κολλητης για να μου υπενθυμισει ότι το ιδιο βραδυ ειχε συγκεντρωση στο σπιτι της. Οκ, λεω, δεν θα προλαβω να ξεκουραστω, αλλα τουλαχιστον θα χαλαρωσω εκει…

Φευγω φουριοζα από το σπιτι, στο δρομο διαπιστωνω ότι μου ειχαν τελειωσει τα τσιγαρα, ψαχνω για περιπτερο, σταματω, ανοιγω το πορτοφολι, ανακαλυπτω ότι δεν ειχα παρει λεφτα μαζι μου. Επιστρεφω σπιτι, παιρνω λεφτα, φτανω στο σπιτι της φιλης μου, κανω 10 γυρους, βρισκω επιτελους να παρκαρω. Μπαινω αφριζοντας μεσα, «φερτε γρηγορα κοκακολα και παγακιααααααα» ουρλιαζω και αραζω στη πολυθρονα για να κανω τσιγαρο. Αμ δε. Ειχα ξεχασει τα τσιγαρα στο αυτοκινητο!!!! Αντε παλι κατω, φερνω τα τσιγαρα, αναβω ένα και ξανακαθομαι στη πολυθρονα λεγοντας στους υπολοιπους «ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΧΩ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡ…» δε προλαβαινω να τελειωσω τη φραση μου, ντριιιιιιιιν το κινητο μου, με ειδοποιουν ότι συγγενικο μου προσωπο αντιμετωπιζει προβλημα υγειας, σβηνω αρον αρον το τσιγαρο, ξαναβουταω τη τσαντα μου και φευγω τρεχοντας, αφηνοντας τους αλλους να με κοιτουν εμβροντητοι….
Επιστρεφω μετα από αρκετη ωρα, βυθιζομαι στα παγακια μου και απολαμβανω τη συντροφια τους (μτφρ. τους αναγκαζω να υποστουν όλα τα νευρα και τη δυσθυμια μου)

Όχι, όχι, δεν θα γκρινιαξω, ουτε γι αυτό, ουτε για τη Δευτερα που ηρθε, με την απεργια του μετρο, με το κυκλοφοριακο της, με τα όλα της…

….που θα περιμενε κανεις πλεον να με δει να οδηγω με ματι να γυαλιζει επικινδυνα, να οδηγω κατ’ ευφημισμον βεβαια, διοτι τη Δευτερα το πρωι, κανεις δεν οδηγουσε…. πως ηταν δυνατο αλλωστε, μιας κι όλα τα αυτοκινητα ησαν ακινητοποιημενα στο δρομο…απλουστατα ο προφυλακτηρας του πισω εσπρωχνε λιγο τον μπροστινο και κάθε 1 τεταρτο τσουλαγαμε και λιγα εκατοστα στο δρομο, τραγουδωντας με εμφαση το «Εδωωωωω ΘΑΑΑΑ Μεινειςςςςςςς» της Αρβανιτακη- δεν εχω παραπονο, δοξα τω θεω, κατά το μεσημερι εφτασα στη δουλεια, μ’ ένα τεραστιο χαμογελο εχοντας ακουσει ολες τις πρωιϊνες εκπομπες, ολες τις διαφημισεις, ολο το ξενο κι ελληνικο ρεπερτοριο, όχι, μια χαρα περασα.

Απορησαν κι οι συναδελφοι όταν με ειδαν με την νιρβανα εκφραση «διεσχισα-τη-Μεσογειων-και-τα-εχω-δει-όλα» κι αρχισαν τα γελια και τα πειραγματα «τι ομορφιες είναι αυτές σημερα», «τι ωραιο αυτο που φορας», μεχρι κι ο ιδιοκτητης του φουρνου στη γωνια με υποδεχτηκε με χαμογελα και κερασματα (βρε κοιτα να δεις, τελικα μου παει η ταλαιπωρια).

Την οποια φροντισα να συνεχισω βεβαια γιατι το ιδιο απογευμα ειχα ραντεβου στον οδοντιατρο μου, οπερ μεθερμηνευομενον, επρεπε να διασχισω και την υπολοιπη Αθηνα, να ψαξω για παρκινγκ καμποσες ωρες και να υποστω τις οδυνηρες συνεπειες της επερχομενης επεμβασης….. κι ενώ πηγα για τη φλεγμονη στο δοντι που με ταραξε ολη την εβδομαδα, με το που ανοιγω το στομα μου να με εξετασει, χρααααααπ, σκιζεται το χειλος μου (παλι καρφωθηκα από την ελλειψη σιδηρου). Φυσικα, αναβληθηκε οποιαδηποτε επεμβαση κι ετσι επιδοθηκαμε στις δεουσες αναλυσεις της παγκοσμιας κι εγχωριας πολιτικοοικονομικης καταστασης. Στο τελος φτασαμε να αναπολουμε τα κομματικα μας χρονια –καθοτι ηταν συντροφι από παλια- με τετοιο κεφι που ειμαι σιγουρη ότι ακομα και οι οδοντοστοιχιες γυρω μας γελουσαν! (για τους ασθενεις του παλι, που περιμεναν, δεν ειμαι και τοσο σιγουρη…)


Όχι, όχι, δεν θα γκρινιαξω ουτε θα γραψω για την επιστροφη στο σπιτι…

…που ενώ ημουν με καλη διαθεση που ενώ σχεδιαζα διαφορετικα το βραδυ μου (μιας κι η Τριτη ξημερωνει με απεργια), το στομαχι μου επελεξε να με ταραξει στους εμετους γι αυτό κι ο επιλογος αυτου του ποστ γραφεται συνοδεια πρασινου τσαγιου και ξορκιων για το ματι!

Όχι, όχι, δε γκρινιαζω λεμε….γιατι...

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on...

(φωτο: Δημητρης Π.)

Πες μου πως γινεται….

...να ονειρευεσαι ολη την εβδομαδα να ελθει το Σαββατοκυριακο, να κοιμηθεις μια ωρα παραπανω, να ξενυχτισεις μερικες ωρες παραπανω, να χουζουρεψεις με τον καφε σου, να ψωνισεις, να διασκεδασεις, να δεις φιλους, να κανεις μια βολτα στη φθινοπωρινη λιακαδα, να δεις εκεινες τις εκθεσεις που εχεις σημειωσει εδώ και καιρο, να κανεις τις βαρετες δουλειες στο σπιτι που ολο αναβαλεις, να μαγειρεψεις ένα ιδιαιτερο φαγητο,

…και να φτανει Κυριακη βραδυ, να εχεις κανει τα μισα (και πιο λιγα) απ’ οσα προγραμματιζες και να εισαι στον καναπε σε κατασταση «ρολόι -του -Dali» ν’ αναρωτιεσαι…. «δηλαδη, αυριο ξημερωνει Δευτερα;;;;»

Τι αμαρτιες πληρωνω;

Διαβαζα τα emails μου όταν χτυπησε το τηλεφωνο. Ηταν o hpstg που ηθελε να συννενοηθουμε για καποια προβληματα του υπολογιστη μου. Επι ένα τεταρτο καταβαλαμε ειλικρινεις προσπαθειες να μιλησουμε, αλλα φευ, ηταν ολες ματαιες.

Όχι, δεν εφταιγαν οι γραμμες.
Όχι, δεν εφταιγαν οι συσκευες.
Όχι, δεν κοπηκαν τα καλωδια.
Όχι, δεν ειχε καταρρευσει άλλη τραπεζα (εκεινη την ωρα τουλαχιστον)

Εγω εφταιγα απλα. Που ουρλιαζα σε κάθε δευτερη συλλαβη που προσπαθουσα να αρθρωσω.

Αιτια;
Το γνωστο σε ολους βασανο μου. Το περιβοητο σκυλι μας, που τωρα πια το αποκαλουμε Ταλιμπανοσκυλο. Που βρηκε (μια ακομη) ευκαιρια να με εκδικηθει επειδη δεν του εδινα σημασια. Οσο διαστημα (υποτιθεται ότι) μιλουσα, εκανε τα εξης «χαριτωμενα»:

-Ξεκολλησε ολες τις χαντρες από τα δερματινα σανδαλια μου
-Μασησε τις παγιετες από την ινδικη πουκαμισα μου
-Κουρελιασε τα μανικια της ζακετας μου
-Εγλυψε ολο το πληκτρολογιο και την οθονη
-Πεταξε κατω τα ηχεια και το mouse
-Βουτηξε τρεις φορες το πακετο με τα τσιγαρα και τον αναπτηρα
-Αναποδογυρισε το τασακι και την κουπα του καφε
-Ανεβηκε πανω μου και να μου εγλυφε το προσωπο
-Προσπαθησε μετα μανιας να μου αποσπασει το κοκκαλακι από τα μαλλια
-Δαγκωσε ότι χερια, ποδια και δαχτυλα βρηκε
-Και τελος, αφου ειδε ότι αντιστεκομουν σθεναρα, καθισε κατω και ροκανισε για 343957624η φορα τα ξυλινα ποδια της καρεκλας.

Κι αυτή ηταν μια ακομη καθημερινη σκηνη που επαναλαμβανεται εδώ και 5 μηνες στο σπιτι.

Γιατι εξω από το σπιτι και σ’ ολο τον κηπο είναι απεριγραπτα αυτα που κανει (η ανατιναξη της γεφυρας του Γοργοποταμου ειχε λιγοτερα συντριμμια…..)

Το ποστ αυτό, το εγραψα για να ζητησω συγγνωμη από τον hpstg κι από ολους τους φιλους μου που εδώ και μηνες προσπαθουν ματαια να με επισκεφθουν. Αν απορειτε δε, πως καταφερα και εγραψα το ποστ, είναι απλο, επιτελους κοιμαται αποκαμωμενος στο χαλακι της κουζινας. Θαυμα, θαυμα!! Ηθελα να φωτογραφισω αυτη τη σπανια σκηνη, αλλα το σκεφτεστε ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ;;;;

Εν τω μεταξυ, ο εκπαιδευτης του σκυλου μας λεει να κανουμε υπομονη μεχρι να μεγαλωσει (ηλικιακα εννοει, γιατι εν τω μεταξυ το γλυκο και χαριτωμενο κουταβακι που ξερατε εγινε ολοκληρο θηριο). Βεβαια ο ιδιος –αν και εμπειρος εκπαιδευτης- εχει φτασει αρκετες φορες σε απογνωση με οσα βλεπει, μη σας πω ότι σταυροκοπιεται και κρυφα!

Υ.Γ. 1. όχι, δεν χτυπω το σκυλι, ειμαι κατά κάθε ειδους βιας
Υ.Γ.2. όχι, δεν προκειται να τον δωσω αλλου
Υ.Γ.3. όχι, δεν εχω χασει ακομα την αισιοδοξια μου (εχμμμ….) κι ευελπιστω ότι δεν θα χασω (;) και τους φιλους μου οι οποιοι κάθε φορα που με βλεπουν, με ρωτουν «ακομα με αυτο το κωλοσκυλο;» (απορω γιατι δηλαδη…..)
Υ.Γ.4. τι αμαρτιες πληρωνω;;;;;;;

Έτσι εξηγούνται όλα...

Με αφορμή τη Ζυγοπερίοδο που διανύουμε, η γνώμη των ειδικών είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο που έχουμε για την εξήγηση της συμπεριφοράς αυτών των περίεργων πλασμάτων που έχουν γενέθλια αυτή την περίοδο...

Ζυγός 23/9 - 22/10 -ΕΙΜΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ-


Είστε καλλιτεχνικοί τύποι..
Δεν έχετε καμία επαφή με την πραγματικότητα και ζείτε μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Δεν κάνετε ποτέ περιουσία γιατί είστε ανίκανοι και σπάταλοι.
Οι γυναίκες Ζυγοί έχουν περίεργα γούστα και ανισόρροπες απαιτήσεις από όλους.
Οι άντρες Ζυγοί αρέσκονται στην αυτοϊκανοποίηση μπροστά σε καθρέφτη.
Στο σεξ οι επιδόσεις των Ζυγών είναι για γέλια.
Είστε ανίκανοι ν αγαπήσετε και ο μόνος λόγος που είστε με κάποιον είναι γιατί τρέμετε την μοναξιά.
Οι γυναίκες ζυγοί γίνονται εύκολα πόρνες πολυτελείας και οι άνδρες το ίδιο.

Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο ζώδιο.



Υ.Γ.: Χάπι μπέρθντεη του ας.