Τι αμαρτιες πληρωνω;

Διαβαζα τα emails μου όταν χτυπησε το τηλεφωνο. Ηταν o hpstg που ηθελε να συννενοηθουμε για καποια προβληματα του υπολογιστη μου. Επι ένα τεταρτο καταβαλαμε ειλικρινεις προσπαθειες να μιλησουμε, αλλα φευ, ηταν ολες ματαιες.

Όχι, δεν εφταιγαν οι γραμμες.
Όχι, δεν εφταιγαν οι συσκευες.
Όχι, δεν κοπηκαν τα καλωδια.
Όχι, δεν ειχε καταρρευσει άλλη τραπεζα (εκεινη την ωρα τουλαχιστον)

Εγω εφταιγα απλα. Που ουρλιαζα σε κάθε δευτερη συλλαβη που προσπαθουσα να αρθρωσω.

Αιτια;
Το γνωστο σε ολους βασανο μου. Το περιβοητο σκυλι μας, που τωρα πια το αποκαλουμε Ταλιμπανοσκυλο. Που βρηκε (μια ακομη) ευκαιρια να με εκδικηθει επειδη δεν του εδινα σημασια. Οσο διαστημα (υποτιθεται ότι) μιλουσα, εκανε τα εξης «χαριτωμενα»:

-Ξεκολλησε ολες τις χαντρες από τα δερματινα σανδαλια μου
-Μασησε τις παγιετες από την ινδικη πουκαμισα μου
-Κουρελιασε τα μανικια της ζακετας μου
-Εγλυψε ολο το πληκτρολογιο και την οθονη
-Πεταξε κατω τα ηχεια και το mouse
-Βουτηξε τρεις φορες το πακετο με τα τσιγαρα και τον αναπτηρα
-Αναποδογυρισε το τασακι και την κουπα του καφε
-Ανεβηκε πανω μου και να μου εγλυφε το προσωπο
-Προσπαθησε μετα μανιας να μου αποσπασει το κοκκαλακι από τα μαλλια
-Δαγκωσε ότι χερια, ποδια και δαχτυλα βρηκε
-Και τελος, αφου ειδε ότι αντιστεκομουν σθεναρα, καθισε κατω και ροκανισε για 343957624η φορα τα ξυλινα ποδια της καρεκλας.

Κι αυτή ηταν μια ακομη καθημερινη σκηνη που επαναλαμβανεται εδώ και 5 μηνες στο σπιτι.

Γιατι εξω από το σπιτι και σ’ ολο τον κηπο είναι απεριγραπτα αυτα που κανει (η ανατιναξη της γεφυρας του Γοργοποταμου ειχε λιγοτερα συντριμμια…..)

Το ποστ αυτό, το εγραψα για να ζητησω συγγνωμη από τον hpstg κι από ολους τους φιλους μου που εδώ και μηνες προσπαθουν ματαια να με επισκεφθουν. Αν απορειτε δε, πως καταφερα και εγραψα το ποστ, είναι απλο, επιτελους κοιμαται αποκαμωμενος στο χαλακι της κουζινας. Θαυμα, θαυμα!! Ηθελα να φωτογραφισω αυτη τη σπανια σκηνη, αλλα το σκεφτεστε ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ;;;;

Εν τω μεταξυ, ο εκπαιδευτης του σκυλου μας λεει να κανουμε υπομονη μεχρι να μεγαλωσει (ηλικιακα εννοει, γιατι εν τω μεταξυ το γλυκο και χαριτωμενο κουταβακι που ξερατε εγινε ολοκληρο θηριο). Βεβαια ο ιδιος –αν και εμπειρος εκπαιδευτης- εχει φτασει αρκετες φορες σε απογνωση με οσα βλεπει, μη σας πω ότι σταυροκοπιεται και κρυφα!

Υ.Γ. 1. όχι, δεν χτυπω το σκυλι, ειμαι κατά κάθε ειδους βιας
Υ.Γ.2. όχι, δεν προκειται να τον δωσω αλλου
Υ.Γ.3. όχι, δεν εχω χασει ακομα την αισιοδοξια μου (εχμμμ….) κι ευελπιστω ότι δεν θα χασω (;) και τους φιλους μου οι οποιοι κάθε φορα που με βλεπουν, με ρωτουν «ακομα με αυτο το κωλοσκυλο;» (απορω γιατι δηλαδη…..)
Υ.Γ.4. τι αμαρτιες πληρωνω;;;;;;;