just a perfect day

A, όχι, όχι, δεν θα γραψω, όχι, αυτή τη φορα δεν θα γραψω και δεν θα γκρινιαξω…

…. για το Σαββατο το πρωι που κοιμομουν γλυκα-γλυκα κατω από το ζεστο παπλωματακι μου με το χαμογελο του «τι-ωραια-που-δεν-εχω-να-ξυπνησω-από-το-χαραμα» και ξαφνικα ακουω το κουδουνι της πορτας να χτυπα δαιμονισμενα και να εισβαλει απροειδοποιητα –ΜΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΑ- ο υδραυλικος με το βοηθο του για να συνεχισουν την εγκατατασταση του καλοριφερ η οποια ειχε αισιως ξεκινησει από τελη Αυγουστου «κυρια Λουκρητια μου, σε 1 βδομαδα, το πολύ σε 10 μερες, θα εχουμε τελειωσει» κι από τοτε εχουν περασει 2 μηνες κι όχι καλοριφερ αλλα ουτε μαγκαλι δε βλεπω να δουλευει σ’ αυτό το σπιτι.
Και να στεκομαι καγκελο, αγουροξυπνημενη, να τους παρακολουθω με απογνωση να μπαινοβγαινουν, να κουβαλανε εργαλεια, να δοκιμαζουν τις συνδεσεις, να ξεπεταγονται πιδακες νερου μεσα σ’ ολο το σπιτι κι από πισω το Ταλιμπανοσκυλο με τρελη χαρα να τσαλαβουτα στα νερα, ν’ αφηνει παντου χιλιαδες λασπωμενες πατουσες, στους τοιχους, στους καναπεδες, στις καρεκλες, στα τραπεζια, στα ρουχα μας (μηπως να καθιερωσω το dog’s print ως μονιμη ταπετσαρια για τα επομενα χρονια;).

Και να βλεπω απελπισμενη ένα ακομη ωραιο Σαββατιατικο πρωινο να καταστρεφεται μπροστα μου, ανικανη να αντιδρασω μπρος σ’ αυτή την επελαση, η οποια κρατησε μεχρι αργα το μεσημερι αφηνοντας πισω της ένα σπιτι παπορι ετοιμο να σαλπαρει, χιλιομετρα κουρελιασμενων νευρων, μια ημιτελη (φυσικα, τι άλλο;) εγκατασταση καλοριφερ κι ένα καυτο διλημμα: να γδαρω τον υδραυλικό ή το Ταλιμπανοσκυλο και να τυλιχτω με τη προβια τους για να βγαλω το χειμωνα;

Ουτε θα γκρινιαξω για τη Κυριακη το πρωι, που προσπαθωντας ν’ ανατρεψω το κλιμα της προηγουμενης ημερας, αποφασισα να φτιαξω μια κινεζικη συνταγη (με ένα τρισεκατομμυριο υλικα, καλλιο να ειχα καταταγει στους Βιετκογκ) και επιπλεον ένα γλυκο με μηλα…. Περασα ολο το πρωινο να κοβω, να τεμαχιζω (υλικα και δαχτυλα), να ψηνω, να φουρνιζω….μα σαν ηρθε η ωρα να δοκιμασουμε το κινεζικο, κοιταχτηκαμε μεταξυ μας και θυμηθηκα κατι απο Σαββοπουλο «….στο Βιετναμ πυρπολησαν το ρυζιιιιι..» ελπιζαμε τουλαχιστον οτι θα μας αποζημιωνε το γλυκο, ειχε ψηθει ωραια, ειχε υπεροχο σχημα….αλλα φευ, η γευση ειχε μεταναστευσει σ’ άλλη γης, σ’ αλλα μερη….

Κι όταν μετα από ωρες καταφερα να συμμαζεψω το βομβαρδισμενο Ανόι aka κουζινα, σωριαστηκα στο καναπε σιγομουρμουρωντας Lou Reed «…just a perfect day…» αλλα με σηκωσε την ιδια στιγμη το τηλεφωνο της κολλητης για να μου υπενθυμισει ότι το ιδιο βραδυ ειχε συγκεντρωση στο σπιτι της. Οκ, λεω, δεν θα προλαβω να ξεκουραστω, αλλα τουλαχιστον θα χαλαρωσω εκει…

Φευγω φουριοζα από το σπιτι, στο δρομο διαπιστωνω ότι μου ειχαν τελειωσει τα τσιγαρα, ψαχνω για περιπτερο, σταματω, ανοιγω το πορτοφολι, ανακαλυπτω ότι δεν ειχα παρει λεφτα μαζι μου. Επιστρεφω σπιτι, παιρνω λεφτα, φτανω στο σπιτι της φιλης μου, κανω 10 γυρους, βρισκω επιτελους να παρκαρω. Μπαινω αφριζοντας μεσα, «φερτε γρηγορα κοκακολα και παγακιααααααα» ουρλιαζω και αραζω στη πολυθρονα για να κανω τσιγαρο. Αμ δε. Ειχα ξεχασει τα τσιγαρα στο αυτοκινητο!!!! Αντε παλι κατω, φερνω τα τσιγαρα, αναβω ένα και ξανακαθομαι στη πολυθρονα λεγοντας στους υπολοιπους «ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΧΩ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡ…» δε προλαβαινω να τελειωσω τη φραση μου, ντριιιιιιιιν το κινητο μου, με ειδοποιουν ότι συγγενικο μου προσωπο αντιμετωπιζει προβλημα υγειας, σβηνω αρον αρον το τσιγαρο, ξαναβουταω τη τσαντα μου και φευγω τρεχοντας, αφηνοντας τους αλλους να με κοιτουν εμβροντητοι….
Επιστρεφω μετα από αρκετη ωρα, βυθιζομαι στα παγακια μου και απολαμβανω τη συντροφια τους (μτφρ. τους αναγκαζω να υποστουν όλα τα νευρα και τη δυσθυμια μου)

Όχι, όχι, δεν θα γκρινιαξω, ουτε γι αυτό, ουτε για τη Δευτερα που ηρθε, με την απεργια του μετρο, με το κυκλοφοριακο της, με τα όλα της…

….που θα περιμενε κανεις πλεον να με δει να οδηγω με ματι να γυαλιζει επικινδυνα, να οδηγω κατ’ ευφημισμον βεβαια, διοτι τη Δευτερα το πρωι, κανεις δεν οδηγουσε…. πως ηταν δυνατο αλλωστε, μιας κι όλα τα αυτοκινητα ησαν ακινητοποιημενα στο δρομο…απλουστατα ο προφυλακτηρας του πισω εσπρωχνε λιγο τον μπροστινο και κάθε 1 τεταρτο τσουλαγαμε και λιγα εκατοστα στο δρομο, τραγουδωντας με εμφαση το «Εδωωωωω ΘΑΑΑΑ Μεινειςςςςςςς» της Αρβανιτακη- δεν εχω παραπονο, δοξα τω θεω, κατά το μεσημερι εφτασα στη δουλεια, μ’ ένα τεραστιο χαμογελο εχοντας ακουσει ολες τις πρωιϊνες εκπομπες, ολες τις διαφημισεις, ολο το ξενο κι ελληνικο ρεπερτοριο, όχι, μια χαρα περασα.

Απορησαν κι οι συναδελφοι όταν με ειδαν με την νιρβανα εκφραση «διεσχισα-τη-Μεσογειων-και-τα-εχω-δει-όλα» κι αρχισαν τα γελια και τα πειραγματα «τι ομορφιες είναι αυτές σημερα», «τι ωραιο αυτο που φορας», μεχρι κι ο ιδιοκτητης του φουρνου στη γωνια με υποδεχτηκε με χαμογελα και κερασματα (βρε κοιτα να δεις, τελικα μου παει η ταλαιπωρια).

Την οποια φροντισα να συνεχισω βεβαια γιατι το ιδιο απογευμα ειχα ραντεβου στον οδοντιατρο μου, οπερ μεθερμηνευομενον, επρεπε να διασχισω και την υπολοιπη Αθηνα, να ψαξω για παρκινγκ καμποσες ωρες και να υποστω τις οδυνηρες συνεπειες της επερχομενης επεμβασης….. κι ενώ πηγα για τη φλεγμονη στο δοντι που με ταραξε ολη την εβδομαδα, με το που ανοιγω το στομα μου να με εξετασει, χρααααααπ, σκιζεται το χειλος μου (παλι καρφωθηκα από την ελλειψη σιδηρου). Φυσικα, αναβληθηκε οποιαδηποτε επεμβαση κι ετσι επιδοθηκαμε στις δεουσες αναλυσεις της παγκοσμιας κι εγχωριας πολιτικοοικονομικης καταστασης. Στο τελος φτασαμε να αναπολουμε τα κομματικα μας χρονια –καθοτι ηταν συντροφι από παλια- με τετοιο κεφι που ειμαι σιγουρη ότι ακομα και οι οδοντοστοιχιες γυρω μας γελουσαν! (για τους ασθενεις του παλι, που περιμεναν, δεν ειμαι και τοσο σιγουρη…)


Όχι, όχι, δεν θα γκρινιαξω ουτε θα γραψω για την επιστροφη στο σπιτι…

…που ενώ ημουν με καλη διαθεση που ενώ σχεδιαζα διαφορετικα το βραδυ μου (μιας κι η Τριτη ξημερωνει με απεργια), το στομαχι μου επελεξε να με ταραξει στους εμετους γι αυτό κι ο επιλογος αυτου του ποστ γραφεται συνοδεια πρασινου τσαγιου και ξορκιων για το ματι!

Όχι, όχι, δε γκρινιαζω λεμε….γιατι...

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on...

(φωτο: Δημητρης Π.)