Η Ιστορια Μιας Καρφιτσας

Η ιστορια ξεκινησε ενα βραδυ Τριτης πριν δυο μηνες περιπου. Ετυχε να βλεπω με τη κορη μου το σηριαλ "Υπεροχα Πλασματα", γελουσαμε με τις ατακες της πρωταγωνιστριας που τα ειχε φτιαξει με νεοτερο της delivery boy ("μα ποτε επιτελους θα βρω εναν αντρα να θυμαται το ΜΙΝΙΟΝ;") και καποια στιγμη στο διαφημιστικο διαλειμμα πηγαινω στη κουζινα. Δεν περνανε λιγα λεπτα κι ακουω τη κορη μου να μου λεει οτι αρχισε το σηριαλ, δεν δινω σημασια, οποτε σε λιγο τη βλεπω να ερχεται τρεχοντας:
- "Εχασες" μου λεει "επρεπε ΕΣΥ να δεις αυτη τη σκηνη!"
- "Ποια σκηνη;"
- "Ο νεαρος για να συμφιλιωθει με την πρωταγωνιστρια της εκανε δωρο μια καρφιτσα με τη Mary Poppins! Ηταν πανεμορφη, εσενα θα σου αρεσε πολυ!"
- "Εεεε οοοοοχιιιιιι!"

Ορμαω στο σαλονι, αλλα δεν προλαβα να δω τιποτα, ειχε τελειωσει η σκηνη. Η κορη μου, ξεροντας οτι η Mary Poppins ηταν η αγαπημενη μου ταινια, προσπαθησε να με παρηγορησει, αλλα εγω πλεον ειχα ξεσηκωθει. ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΡΦΙΤΣΑ ΤΗΣ MARY POPPINS!! KAI TH ΘΕΛΩ ΤΩΡΑ!!



Παιρνω αμεσως τον Σ. τηλεφωνο, "ωραιοι φιλοι ειστε, τοσα χρονια, ουτε μια καρφιτσα δεν μου εχετε χαρισει, αφου ξερετε τι αδυναμια εχω σ' αυτη τη ταινια, μπλα, μπλα, μπλα..." "Καλα τι επαθες ξαφνικα" με ρωτα απορημενος, του εξηγω τη σκηνη στο σηριαλ "καλα να παθετε με τις βλακειες που βλεπετε" μου απαντα αταραχος.

Δεν πτοουμαι ομως, βρισκω τον Δ. στο MSN κι αρχιζω παλι το ιδιο τροπαρι, μονο που αυτη τη φορα απαιτω να ψαξει να μου βρει που πουλιεται αυτη η καρφιτσα. "Δε μου λες" μου απαντα "αποκτησαμε τωρα νεα εμμονη μετα τα παγακια;" "ΝΑΙ, ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΑΜΕΣΩΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΑΡΦΙΤΣΑ! ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ!" Δεν προλαβα να αποσωσω τη φραση μου και μου κατεβασε δεκαδες links με τις καρφιτσες που ζητουσα. Για αρκετη ωρα ψαχναμε ποιο σχεδιο μου αρεσε και τελικα βρισκω μια στο e-bay. Ελα ομως που ουτε εγω ουτε ο Δ. ειχαμε πιστωτικη καρτα, οποτε επρεπε να βρω εναν τροπο να την παραγγειλω.

Απευθυνομαι στον Ι. που ξερω οτι ψαχνει στο e-bay, "θα σου πω κατι" του λεω "αλλα μεταξυ μας, θελω να μου παραγγειλεις αυτο εδω απο το e-bay, χωρις να το σχολιασεις" και του δινω το αντιστοιχο link. Ο Ι. με τη γνωστη αταραξια του, το βλεπει, δε σχολιαζει απολυτως τιποτα και μου απαντα "Οκ, αλλα πρωτον, νομιζω οτι εχω ξεχασει τον κωδικο μου και δευτερον δεν ξερω αν το στελνουν Ελλαδα". Επιμενω να προσπαθησει να θυμηθει, οσο δυσκολο κι ακουγεται αυτο για εναν Ιχθυ και μου υποσχεται να ψαξει για τη παραγγελια.

Περνουν οι μερες, εμενα τα ματια μου εχουν παρει ηδη το σχημα της ομπρελας της Mary Poppins, αλλα καρφιτσα δεν βλεπω. Και ξαφνικα, μου ερχεται η φαεινη ιδεα! Μα πως δε το σκεφτηκα εξαρχης;; Αυτος που θα κατανοουσε απολυτα τον διακαη ποθο μου για τη καρφιτσα και θα μπορουσε να μου τη φερει αμεσως δεν ηταν αλλος απο τον iBlog, που σπουδαζε στην Αγγλια κι επιπλεον ειχε προσφατα δει το musical σε θεατρο του Λονδινου κι ειχε κατενθουσιαστει.

Το ιδιο βραδυ, τον περιμενα στο MSN "σε θελω για μυστικη αποστολη" του λεω, "στη διαθεση σας Λουκρητια, τι εχουμε;" Του εξηγω περιληπτικα τι θελω, χωρις ομως να του αναφερω το λογο, υποσχομενη οτι θα του πω περισσοτερες λεπτομερειες μολις ελθει Ελλαδα με την καρφιτσα στο χερι (αν ειχατε διαβασει την κριτικη που εκανε στο blog του για το σηριαλ "Υπεροχα Πλασματα" θα καταλαβαινατε γιατι απεφυγα να του εξηγησω, δεν αντεχα νεα ξεφωνητα, ειδικα απ αυτον). Εννοειται πως ο iblog ενθουσιαστηκε με την αποστολη που του ανεθεσα και μου υποσχεθηκε οτι θα την εχω συντομα.

Ελα ομως που σπαει ο διαολος το ποδαρι του και την επομενη μερα, εκει που ετρωγε στο δωματιο μιας φιλης του, θελησε να δει κατι απο Ελλαδα και η φιλη του το μονο που ειχε προχειρο εκεινη την ωρα ηταν ενα επεισοδιο των "Υπεροχων Πλασματων" και ναι....μαντεψτε ποιο...! Κοντεψε να πνιγει ο iblog οταν ειδε την επιμαχη σκηνη και την επομενη μερα με περιελαβε "Ωστε γι αυτοοοοοο μου θελατε τη καρφιτσαααααααα, σας καταλαβααααα, μα δε ντρεπεστε να βλεπετε αυτο το σηριαλλλλλλ;;;"

Αντε τωρα να του εξηγησω οτι το εχω δει ολες κι ολες 2 φορες, μια και σπανια πια βλεπω τηλεοραση κι αυτο οταν εχει προβλημα η Adsl μου... Τον αφησα να ωρυεται για κανενα τεταρτο (εκανα την αναγκη φιλοτιμο) και στο τελος του ειπα με γλυκο και μελισταλλακτο υφος "Οκ, σκασε και φερτη!"
Συμφωνησαμε μαλιστα, μιας και ο ιδιος δεν ηθελε λεφτα, να τον κερασω το αγαπημενο του γλυκο στο πρωην Zonar's.

H πολυποθητη μερα επιτελους εφτασε, ο iblog λογω Καθολικου Πασχα, κατεφθασε περιχαρης στην Ελλαδα και μου παρεδωσε το αντικειμενο του ποθου μου τραγουδωντας το "Α Spoonful of Sugar" και οπως βλεπετε φιγουραρει ηδη στο πετο μου, στη παρακατω φωτογραφια:



Και εξισου περιχαρης, καταβροχθισε μετα απο λιγες μερες το αγαπημενο του γλυκο "πουγγι"- αφου το απαθανατισε πρωτα- σε ειδικη τιμητικη βραδια στο Ζonar's, κατω απο τις παροτρυνσεις των παρευρισκομενων "φατο επιτελους να μη το βλεπουμε γιατι κανουμε και νηστεια!" Αν ο μετρ του εστιατοριου διαβασει αυτο το ποστ, θα του λυθουν οι αποριες γιατι τοσα φλας σ΄αυτο το τραπεζι εκεινο το βραδυ...



Περιττο να αναφερω οτι κανεις μεχρι τωρα δεν πιστευε οτι μιλουσα σοβαρα οταν ελεγα οτι θελω τη καρφιτσα, ομως ας θυμηθουμε το πασιγνωστο "οταν κατι θελεις πολυ, ολοι οι φιλοι σου -κι οχι το συμπαν- συνωμοτουν να το αποκτησεις". Ελπιζω συντομα να αποκτησω κι αλλες καρφιτσες της Mary Poppins, αλλα θελω να μου ελθουν χωρις να το περιμενω.... ;-)



Υ.Γ. Just a spoonful of sugar helps the medicine go down,the medicine go down...