7 Art Sins
Ήρθε η ώρα της δικής μου συμμετοχής στα αμαρτωλά παιχνίδια που διαδραματίζονται αυτές τις μέρες στα διάφορα blogs, αλλά με μια μικρή παρασπονδία. Η λίστα με τις "Επτά Θανάσιμες Αμαρτίες" που θα μοιραστώ μαζί σας αναφέρεται σε έργα τέχνης και εκκεντρικά αντικείμενα που κατά την ταπεινή μου γνώμη τις αντιπροσωπεύουν.
Παπούτσια Με Γούνα Μαϊμούς. Elsa Schiaparelli. 1938. Sued γόβες και γούνα μαϊμούς.
"Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κάνουν κρίσεις βασισμένοι στην εμφάνιση" είπε κάποτε αφοριστικά ο Oscar Wilde. Όσο αιρετικό κι αν ακούγεται αυτό, υπάρχει πράγματι μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στη τέχνη και τη μόδα. Τα καλά ρούχα και το στυλ "μετράνε" ιδιαίτερα στους καλλιτεχνικούς κύκλους, ανεξάρτητα από τις δημόσιες δηλώσεις των διαφόρων καλλιτεχνών, που επιθυμούν να κρύβονται κάτω τη φενάκη της σεμνοτυφίας και της "πολιτικής ορθότητας".
"Δεν ντράπηκα ποτέ να εμφανιστώ δημοσίως με την πιο φανταστική και προσωπική φορεσιά" έγραψε στην αυτοβιογραφία της Shocking Life η Elsa Schiaparelli, η θρυλική σχεδιάστρια μόδας που υπήρξε το αντίπαλο δέος της Coco Chanel και έκανε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο σχεδιαστή για να γίνει αποδεκτή η υψηλή ραπτική ως Τέχνη.
Τα Παπούτσια Με Γούνα Μαϊμούς είναι ένα από τα πλεον εκλεπτυσμένα και ευρηματικά σουρρεαλιστικά αντικείμενα του 20ου αιώνα. Εξαιρετικά άχρηστα, μοναδικά υπερβολικά και εντελώς μη πολιτικά ορθά!
I. Luxuria [λαγνεία]
Αντικείμενο. Πρόγευμα σε Γούνα [Object . Le Déjeuner en fourrure] της Meret Oppenheim, 1936.
Παίρνοντας ένα φλυτζάνι, ένα πιατάκι και ένα κουταλάκι του καφέ και καλύπτοντας τα με γούνα, η Oppenheim δημιούργησε ένα αντιφατικό αντικείμενο τρομακτικής σεξουαλικής δύναμης. Σκεφτείτε μόνο την πράξη που υποννοεί. Η καλλιτέχνις φέρνει τα χείλη της σε μια τριχωτή και γεμάτη υγρά κοιλότητα.
Ίσως η πιο έντονη και απότομη εικόνα του Λεσβιακού έρωτα στην Ιστορία της Τέχνης, όπως έχει γράψει πολύ εύστοχα ο Άγγλος κριτικός Τέχνης Robert Hughes στο βιβλίο του
The Shock Of The New.
Αντικείμενο. Πρόγευμα σε Γούνα [Object . Le Déjeuner en fourrure] της Meret Oppenheim, 1936.Παίρνοντας ένα φλυτζάνι, ένα πιατάκι και ένα κουταλάκι του καφέ και καλύπτοντας τα με γούνα, η Oppenheim δημιούργησε ένα αντιφατικό αντικείμενο τρομακτικής σεξουαλικής δύναμης. Σκεφτείτε μόνο την πράξη που υποννοεί. Η καλλιτέχνις φέρνει τα χείλη της σε μια τριχωτή και γεμάτη υγρά κοιλότητα.
Ίσως η πιο έντονη και απότομη εικόνα του Λεσβιακού έρωτα στην Ιστορία της Τέχνης, όπως έχει γράψει πολύ εύστοχα ο Άγγλος κριτικός Τέχνης Robert Hughes στο βιβλίο του
The Shock Of The New.
II. Ira [Οργή]
Πίνακας 1946 [Painting 1946]. Francis Bacon. Λάδι και παστέλ.
Ίσως το κορυφαίο έργο του Francis Bacon κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Μια βαθύτατα πολιτικοποιημένη εικόνα, που όπως έχει πει ο ίδιος δημιουργήθηκε σχεδόν τυχαία, αμέσως μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Πρόκειται για ένα έμμεσα καταδικαστικό έργο για κάποιο ανώνυμο πολιτικό πρόσωπο. Μισοκρυμμένη κάτω από μια ομπρέλα και φορώντας σκούρο κουστούμι η κεντρική μορφή του έργου είναι ενδεδυμένη με την τυπική "στολή εργασίας" των Βρετανών πολιτικών της περιόδου, κάτι που τονίζεται από την κίτρινη μπουτονιέρα στο πέτο. Όμως η σταχτοπράσινη όψη του προσώπου σε συνδυασμό με τα δόντια που ξεπροβάλλουν απειλητικά από το στόμα, υποννοούν μια βαθιά κτηνωδία πίσω από το "καθώς πρέπει" εξωτερικό περίβλημα.
Η αίσθηση της απειλής σε αυτή την εικόνα επαυξάνεται ανυπόφορα με το κουφάρι της αγελάδας που σαπίζει αιωρούμενο και τα εκτυφλωτικά χρώματα στο φόντο.
Πίνακας 1946 [Painting 1946]. Francis Bacon. Λάδι και παστέλ.Ίσως το κορυφαίο έργο του Francis Bacon κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Μια βαθύτατα πολιτικοποιημένη εικόνα, που όπως έχει πει ο ίδιος δημιουργήθηκε σχεδόν τυχαία, αμέσως μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Πρόκειται για ένα έμμεσα καταδικαστικό έργο για κάποιο ανώνυμο πολιτικό πρόσωπο. Μισοκρυμμένη κάτω από μια ομπρέλα και φορώντας σκούρο κουστούμι η κεντρική μορφή του έργου είναι ενδεδυμένη με την τυπική "στολή εργασίας" των Βρετανών πολιτικών της περιόδου, κάτι που τονίζεται από την κίτρινη μπουτονιέρα στο πέτο. Όμως η σταχτοπράσινη όψη του προσώπου σε συνδυασμό με τα δόντια που ξεπροβάλλουν απειλητικά από το στόμα, υποννοούν μια βαθιά κτηνωδία πίσω από το "καθώς πρέπει" εξωτερικό περίβλημα.
Η αίσθηση της απειλής σε αυτή την εικόνα επαυξάνεται ανυπόφορα με το κουφάρι της αγελάδας που σαπίζει αιωρούμενο και τα εκτυφλωτικά χρώματα στο φόντο.
III. Gula [Λαιμαργία]
Τηλέφωνο Αστακός [Teléphone - Homard]. Salvador Dalí.
Στο βιβλίο του A Secret Life ο Salvador Dalí απαιτούσε να μάθει γιατί όταν παράγγελνε ψητό αστακό σε ένα εστιατόριο δεν του έφερναν ποτέ ένα τηλέφωνο. Έτσι λοιπόν έπειτα από παραγγελία του Άγγλου αριστοκράτη και μαίκηνα της Τέχνης Edward James (1907-1984), δημιούργησε ένα από τα πιο γνωστά Σουρρεαλιστικά αντικείμενα του περασμένου αιώνα.
Μια τηλεφωνική συσκευή με ένα γύψινο αστακό να κουρνιάζει πάνω στο ακουστικό. Τα γεννητικά όργανα του αστακού βρίσκονται στην πλευρά του ακουστικού από την οποία γίνεται μια τηλεφωνική συνομιλία, έτσι ώστε το στόμα του ομιλητή να είναι πληρως ευθυγραμμισμένο με αυτά.
Γνωστό και ως το Αφροδισιακό Τηλέφωνο ο Dalí θέλησε με αυτό το έργο να εκφράσει την εμμονή του για τη σχέση του φαγητού με το σεξ.
Αξίζει να αναφέρω ότι ο αστακός συνήθως βράζεται ζωντανός για να μην χάσει την τρυφεράδα του, όμως τον τελευταίο καιρό γίνεται συζήτηση σχετικά με την ηθική αυτής της πρακτικής, καθώς υπάρχει η υποψία ότι οι αστακοί νιώθουν τον πόνο.
Τηλέφωνο Αστακός [Teléphone - Homard]. Salvador Dalí.Στο βιβλίο του A Secret Life ο Salvador Dalí απαιτούσε να μάθει γιατί όταν παράγγελνε ψητό αστακό σε ένα εστιατόριο δεν του έφερναν ποτέ ένα τηλέφωνο. Έτσι λοιπόν έπειτα από παραγγελία του Άγγλου αριστοκράτη και μαίκηνα της Τέχνης Edward James (1907-1984), δημιούργησε ένα από τα πιο γνωστά Σουρρεαλιστικά αντικείμενα του περασμένου αιώνα.
Μια τηλεφωνική συσκευή με ένα γύψινο αστακό να κουρνιάζει πάνω στο ακουστικό. Τα γεννητικά όργανα του αστακού βρίσκονται στην πλευρά του ακουστικού από την οποία γίνεται μια τηλεφωνική συνομιλία, έτσι ώστε το στόμα του ομιλητή να είναι πληρως ευθυγραμμισμένο με αυτά.
Γνωστό και ως το Αφροδισιακό Τηλέφωνο ο Dalí θέλησε με αυτό το έργο να εκφράσει την εμμονή του για τη σχέση του φαγητού με το σεξ.
Αξίζει να αναφέρω ότι ο αστακός συνήθως βράζεται ζωντανός για να μην χάσει την τρυφεράδα του, όμως τον τελευταίο καιρό γίνεται συζήτηση σχετικά με την ηθική αυτής της πρακτικής, καθώς υπάρχει η υποψία ότι οι αστακοί νιώθουν τον πόνο.
IV. Superbia [Αλαζονεία]
O Δον Κιχώτης Βιβλιοδετημένος Mε Τρίχωμα Σκύλου. Le Corbusier.
Το πιο πάνω αντικείμενο δεν είναι έργο τέχνης κι αυτό γιατί δεν δημιουργηθήκε ως τέτοιο. Πρόκειται ίσως για το πιο εκκεντρικό αντικείμενο που έχω συναντήσει ποτέ.
Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας γνωρίζετε τον Πάπα της Αρχιτεκτονικής του Μοντερνισμού Le Corbusier. Αν πάλι το όνομα δεν σας λέει κάτι, δεν έχετε παρά να πάτε μια βόλτα σε οποιαδήποτε πυκνοκατοικημένη γειτονιά της Αθήνας για να πάρετε μια γεύση του έργου του. Η αστική ανάπτυξη αυτής της πόλης κατά τις δεκαετίες του '50, '60 και '70 έχει στηριχθεί έμμεσα στις αρχές που πρέσβευε ο Le Corbusier ή αλλιώς το Κοράκι (για να μεταφράσω το ψευδώνυμο του).
Ο αρχιτέκτονας που όρισε την αισθητική του Μοντερνισμού, σύμφωνα με το βιβλίο Le Corbusier. Architect of Books βιβλιοδέτησε ένα από τα αγαπημένα του βιβλία τον Δον Κιχώτη του Cervantes με το τρίχωμα του αγαπημένου του σκύλου που είχε το όνομα "Pinceau" και σημαίνει πινέλο-βούρτσα.
Όμως αυτή η μακάβρια εκκεντρικότητα ξεπερνάει τα όρια του συμβατικού φετιχισμού αυτών που λατρεύουν τα καλά βιβλία. Πρόκειται ίσως για το πιο κραγαυλέο παράδειγμα της αλαζονείας κάποιου, που δεν διστάζει να σκυλεύσει το τομάρι του πλεον νεκρού κατοικίδιου ζώου του, προκειμένου να μην το αποχωριστεί.
V. Acedia [Οκνηρία]
Η Αναπνοή του Καλλιτέχνη [Fiato d' artista]. Piero Manzoni. 1960.
Dum spiro spero [Όσο αναπνέω ελπίζω] έλεγαν οι Λατίνοι. Με αυτό το έργο ο Piero Manzoni απαθανάτισε τη θεμελιώδη πράξη της αναπνοής ως ένα αυτούσιο έργο τέχνης. Μόνο που η Αναπνοή του έχει εξατμιστεί εδώ και χρόνια, αφήνοντας πίσω της ένα αξιοθρήνητο ξεφουσκωμένο μπαλόνι...
Το 1959 ο καλλιτέχνης ξεκίνησε μια σειρά 45 "αναπνευστικών γλυπτών", το καθένα είχε τη μορφή ενός μπαλονιού διαμέτρου μέχρι 32 ίντσες τα οποία φούσκωσε ο ίδιος και τα ονόμασε
Η Αναπνοή του Καλλιτέχνη. Ούτε λίγο ούτε πολύ προχώρησε σε μαζική παραγωγή και πώληση ενός προϊόντος του ανθρώπινου σώματος, παρουσιασμένο χωρίς αλλαγές και πιστοποιημένο ως αυθεντικό.
Κάτι που ένα χρόνο αργότερα θα τον έκανε παγκόσμια γνωστό με το έργο του Τα Σκατά του Καλλιτέχνη, όπου και συνέλεξε σε 90 κονσέρβες τα ίδια του τα σκατά (η καθεμία περιείχε 30 γραμμάρια) και τα πούλησε σύμφωνα με την τιμή που θα είχε το βάρος τους αν αυτά ήταν από χρυσό.
Όμως ο λόγος που επέλεξα την Αναπνοή και όχι τα Σκατά του Καλλιτέχνη ως αντιπροσωπευτικό έργο της διεστραμμένης οκνηρίας του, βρίσκεται στο γεγονός ότι η αναπνοή δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια σε αντίθεση με την αφόδευση, που αρκετές φορές είναι δύσκολη σαν γέννα!
VI. Invidia [Ζήλεια]
L.H.O.O.Q. Marcel Duchamp. 1919.
"Άν βρισκόμουν κοντά σου, δεν θα είχες ούτε πρόσωπο, μα ούτε και σώμα, γιατί θα σε έτρωγα ολόκληρη". Αυτό έγραψε η Maria Malibran, μια από τις θρυλικές ερμηνεύτριες του bel canto του 19ου αιώνα, στο είδωλο και ανταγωνίστρια της τη soprano Giuditta Pasta.
Το 1919 πάλι, ο Marcel Duchamp πήρε μια φτηνή καρτ-ποστάλ της Mona Lisa του Leonardo Da Vinci και μ' ένα μολύβι σχεδίασε ένα μούσι και έγραψε τον αινιγματικό τίτλο L.H.O.O.Q. που όταν προφέρεται στα γαλλικά σημαίνει "Έχει Φωτιά Στον Κώλο Της". Ίσως το πιο διασκεδαστικό και αυθάδικο ready made του Duchamp, που με αυτό τον τρόπο γελοιοποιεί την "αναμφισβήτητη αξία" των αριστουργημάτων της κλασικής ζωγραφικής παράδοσης.
O Δον Κιχώτης Βιβλιοδετημένος Mε Τρίχωμα Σκύλου. Le Corbusier.Το πιο πάνω αντικείμενο δεν είναι έργο τέχνης κι αυτό γιατί δεν δημιουργηθήκε ως τέτοιο. Πρόκειται ίσως για το πιο εκκεντρικό αντικείμενο που έχω συναντήσει ποτέ.
Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας γνωρίζετε τον Πάπα της Αρχιτεκτονικής του Μοντερνισμού Le Corbusier. Αν πάλι το όνομα δεν σας λέει κάτι, δεν έχετε παρά να πάτε μια βόλτα σε οποιαδήποτε πυκνοκατοικημένη γειτονιά της Αθήνας για να πάρετε μια γεύση του έργου του. Η αστική ανάπτυξη αυτής της πόλης κατά τις δεκαετίες του '50, '60 και '70 έχει στηριχθεί έμμεσα στις αρχές που πρέσβευε ο Le Corbusier ή αλλιώς το Κοράκι (για να μεταφράσω το ψευδώνυμο του).
Ο αρχιτέκτονας που όρισε την αισθητική του Μοντερνισμού, σύμφωνα με το βιβλίο Le Corbusier. Architect of Books βιβλιοδέτησε ένα από τα αγαπημένα του βιβλία τον Δον Κιχώτη του Cervantes με το τρίχωμα του αγαπημένου του σκύλου που είχε το όνομα "Pinceau" και σημαίνει πινέλο-βούρτσα.
Όμως αυτή η μακάβρια εκκεντρικότητα ξεπερνάει τα όρια του συμβατικού φετιχισμού αυτών που λατρεύουν τα καλά βιβλία. Πρόκειται ίσως για το πιο κραγαυλέο παράδειγμα της αλαζονείας κάποιου, που δεν διστάζει να σκυλεύσει το τομάρι του πλεον νεκρού κατοικίδιου ζώου του, προκειμένου να μην το αποχωριστεί.
Η Αναπνοή του Καλλιτέχνη [Fiato d' artista]. Piero Manzoni. 1960.Dum spiro spero [Όσο αναπνέω ελπίζω] έλεγαν οι Λατίνοι. Με αυτό το έργο ο Piero Manzoni απαθανάτισε τη θεμελιώδη πράξη της αναπνοής ως ένα αυτούσιο έργο τέχνης. Μόνο που η Αναπνοή του έχει εξατμιστεί εδώ και χρόνια, αφήνοντας πίσω της ένα αξιοθρήνητο ξεφουσκωμένο μπαλόνι...
Το 1959 ο καλλιτέχνης ξεκίνησε μια σειρά 45 "αναπνευστικών γλυπτών", το καθένα είχε τη μορφή ενός μπαλονιού διαμέτρου μέχρι 32 ίντσες τα οποία φούσκωσε ο ίδιος και τα ονόμασε
Η Αναπνοή του Καλλιτέχνη. Ούτε λίγο ούτε πολύ προχώρησε σε μαζική παραγωγή και πώληση ενός προϊόντος του ανθρώπινου σώματος, παρουσιασμένο χωρίς αλλαγές και πιστοποιημένο ως αυθεντικό.
Κάτι που ένα χρόνο αργότερα θα τον έκανε παγκόσμια γνωστό με το έργο του Τα Σκατά του Καλλιτέχνη, όπου και συνέλεξε σε 90 κονσέρβες τα ίδια του τα σκατά (η καθεμία περιείχε 30 γραμμάρια) και τα πούλησε σύμφωνα με την τιμή που θα είχε το βάρος τους αν αυτά ήταν από χρυσό.
Όμως ο λόγος που επέλεξα την Αναπνοή και όχι τα Σκατά του Καλλιτέχνη ως αντιπροσωπευτικό έργο της διεστραμμένης οκνηρίας του, βρίσκεται στο γεγονός ότι η αναπνοή δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια σε αντίθεση με την αφόδευση, που αρκετές φορές είναι δύσκολη σαν γέννα!
L.H.O.O.Q. Marcel Duchamp. 1919."Άν βρισκόμουν κοντά σου, δεν θα είχες ούτε πρόσωπο, μα ούτε και σώμα, γιατί θα σε έτρωγα ολόκληρη". Αυτό έγραψε η Maria Malibran, μια από τις θρυλικές ερμηνεύτριες του bel canto του 19ου αιώνα, στο είδωλο και ανταγωνίστρια της τη soprano Giuditta Pasta.
Το 1919 πάλι, ο Marcel Duchamp πήρε μια φτηνή καρτ-ποστάλ της Mona Lisa του Leonardo Da Vinci και μ' ένα μολύβι σχεδίασε ένα μούσι και έγραψε τον αινιγματικό τίτλο L.H.O.O.Q. που όταν προφέρεται στα γαλλικά σημαίνει "Έχει Φωτιά Στον Κώλο Της". Ίσως το πιο διασκεδαστικό και αυθάδικο ready made του Duchamp, που με αυτό τον τρόπο γελοιοποιεί την "αναμφισβήτητη αξία" των αριστουργημάτων της κλασικής ζωγραφικής παράδοσης.
VII. Avaritia [Απληστία]
Παπούτσια Με Γούνα Μαϊμούς. Elsa Schiaparelli. 1938. Sued γόβες και γούνα μαϊμούς."Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κάνουν κρίσεις βασισμένοι στην εμφάνιση" είπε κάποτε αφοριστικά ο Oscar Wilde. Όσο αιρετικό κι αν ακούγεται αυτό, υπάρχει πράγματι μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στη τέχνη και τη μόδα. Τα καλά ρούχα και το στυλ "μετράνε" ιδιαίτερα στους καλλιτεχνικούς κύκλους, ανεξάρτητα από τις δημόσιες δηλώσεις των διαφόρων καλλιτεχνών, που επιθυμούν να κρύβονται κάτω τη φενάκη της σεμνοτυφίας και της "πολιτικής ορθότητας".
"Δεν ντράπηκα ποτέ να εμφανιστώ δημοσίως με την πιο φανταστική και προσωπική φορεσιά" έγραψε στην αυτοβιογραφία της Shocking Life η Elsa Schiaparelli, η θρυλική σχεδιάστρια μόδας που υπήρξε το αντίπαλο δέος της Coco Chanel και έκανε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο σχεδιαστή για να γίνει αποδεκτή η υψηλή ραπτική ως Τέχνη.
Τα Παπούτσια Με Γούνα Μαϊμούς είναι ένα από τα πλεον εκλεπτυσμένα και ευρηματικά σουρρεαλιστικά αντικείμενα του 20ου αιώνα. Εξαιρετικά άχρηστα, μοναδικά υπερβολικά και εντελώς μη πολιτικά ορθά!
posted by Alexandros | 10:00 π.μ.
15 Comments:
exairetiko to post Alexandre. DoonaBella
εμεινα με το στομα ανοιχτο με αυτο το ποστ.
μη το παιξω και κριτης.
το καλυτερο σου.
παω να το ξαναδιαβασω.
Ποιο Β-οργιαστικο ποστ δεν γινοταν!!!
Ευγε Αλεξανδρε ;-)))
(αλλα τελειωνε με τη καουκα μη φερω τη μηχανη του γκαζον) :-ΡΡΡ
Doonabella μερσί!
Ονοματοδοσία τα παραλέτε! Με κάνετε και κοκκινίζω!
Λουκρητία αφού το λες εσύ μετράει διπλά το "εύγε"! ;-) Χοχο!
(όσο για την καούκα, όλα στην ώρα τους) :-P
ωραιότατο και επιμορφωτικό.
αυτό με τα σκατά κάτι μου είπε. του τύπου: από μόνο του το έργο (τα μπουκαλάκια με τα κόπρανα) είναι μια τεράστια ειρωνεία στο τι θεωρούμε τέχνη, έτσι δεν είναι;;
Ι.Ι ( ο καλλιτέχνης παλαιότερα γνωστός με το όνομα Ιούδας-εδώ γελάτε)
Αμάν...πόση ώρα σου πηρε η...ενορχήστρωση??? Εύγε μαέστρο!
@ Ι.Ι (ο καλλιτέχνης παλαιότερα γνωστός με το όνομα Ιούδας-εδώ γελάτε)
Τρεχάτε στα καταφύγια! Θα γκρεμιστούν πολλοί φούρνοι σήμερα! Ο Ι.Ι είπε καλό λόγο! Χοχο! :-P
Σχετικά με τα Σκατά του Καλλιτέχνη έχεις δίκιο. Πράγματι πρόκειται για ένα έργο σχετικά με τη φύση της τέχνης και την εμπορευματοποίηση της που ακόμα και σήμερα σχεδόν μισό αιώνα μετά, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. ;-)
@ Patsiouri
Ο χρόνος δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι το έγραψα για εσάς.
Με την ανάρτηση αυτή ο Αλέξανδρος εισάγει ένα νέο κεφάλαιο στο ελληνικό blogging: το δοκιμιακό post. Αξιοποιώντας την εικόνα σε αρμονικό συγκερασμό με το κείμενο, ο Αλέξανδρος ξεπερνά τον κίνδυνο του "ξεναγού σε μουσείο" και δημιουργεί ένα έργο, το οποίο μολονότι βασίζεται σε αναφορές, παρουσιάζει την αισθαντική αυτοτέλεια που του προσδίδει η ματιά του καλλιτέχνη - όχι του σχολιαστή/αναλυτή.
Eυχαριστουμε.Αριστουργημα!
Μα τι μενιακ με τις γουνες και τις τριχες?
Καλη Κυριακη
Εξαιρετικό post!
Ερώτηση:στην πρώτη φωτογραφία,αν ας πούμε αυτός που θα πιεί το περιεχόμενο του φλυτζανιού απεχθάνεται ό,τι τριχωτό,παίζει να το πίνει σε πορσελάνινο σκεύος;
:)
Entaxi ti na leme twra!!! Tha sumfwnisw sigoura oti itan epimorfwtiko (ekatsa kai diavasa oles tis plirofories gia ton Le Corbusier sto wiki), alla mou matwses tin kardia file alexandros... :'( Nomiza pws eimoun o prwtos thrasis pou zwgrafise mousaki kai moustaki stin trisharitomeni mona Liza, mallon argisa kamia 80aria hronakia :P
Euge yperoho!
@ E-lawyer
Δικηγορίνο μας κακομαθαίνετε! :-P
@ Faraona
Όλα για τις τρίχες! ΧΑΧΑΧΑ!
@ Όλα θα πάνε καλά
Εεε... μα φυσικά και μπορείτε... αρκεί να του κάνετε αποτρίχωση πρώτα! Νομίζω ότι αγγλιστεί λέγεται και brazilian! :-P
@ Guslee
Γι' αυτό είμαστε εδώ για να ματώνουμε καρδιές! Χεχε! :-P
εχω μείνει σύξυλη
υγ και έμαθα και πέντε πράματα
υγ παω να το πω στη μαμα μου που όλο λέει "παίζεις,παίζεις,τουλάχιστον να μάθαινες και κάτι..."
καταπληκτικό ποστ,
εξαίρετη ιδέα,
βαθύτατα καλλιτεχνική,
απύθμενα μοντέρνα,
εμνευσμένη εκτέλεση. εύγε! applause!
Δημοσίευση σχολίου
<< Κύρια Είσοδος