Αυτό το ποστ αφιερωνεται στις γυναικες bloggers γιατι οι αντρες bloggers το πιθανοτερο είναι να ζητησουν την κεφαλη μου επι πινακι.Από παιδι ειχα παντα μια επιθυμια. Να γνωρισω έναν αντρα που να μοιαζει στον James Bond, μονο που στο χερι του αντι να κρατα περιστροφο, να κρατα ένα Black & Decker.
Βλεπετε, κι ο πατερας μου αλλα κι ο αντρας μου, αμφοτεροι πολυασχολοι κι υπερδραστηριοι, ειχαν την ιδια αλλεργια σ’ ότι αφορουσε στα μερεμετια και στις επισκευες που απαιτουσε η συντηρηση ενός σπιτιου (και δη μονοκατοικιας). Οι ιδιοι θεωρουσαν οτι ειχαν ιερος χρεος να επιλυσουν σοβαροτερα προβληματα, όπως η παγκοσμια ειρηνη, η ανεργια, η πετρελαικη κριση, τα δικτακτορικα καθεστωτα, οι ατομικες ελευθεριες, η πεινα στον Τριτο Κοσμο.
Προτιμουσαν λοιπον να πληρωνουν μαστορους και μαλιστα αδρα, προκειμενου να εμπλεκονται σε αγγαρειες που θα τους περιοριζαν στα στενα πλαισια των οικιακων ενασχολησεων και θα τους αποπροσανατολιζαν από τα κοινωνικα τους καθηκοντα.
Ελα όμως που, όπως ολοι ξερουμε, ποτε δεν εχεις τον τεχνιτη όταν τον χρειαζεσαι! Μοιραια λοιπον, το βαρος αυτων των εργασιων επεφτε στους ωμους της μητερας μου, η οποια με τη σειρα της το κληρονομησε στους δικους μου.
Ετσι, εμαθα σιγα-σιγα να συνδεω πριζες και τηλεφωνα, να επιδιορθωνω επιπλα και συσκευες, ν’ αλλαζω σιφωνια σε νιπτηρες, να στοκαρω και να βαφω, να στηνω και να ξεστηνω υπολογιστες και ηχοσυστηματα, να φυτευω και να καλλιεργω στον κηπο. Ένα εργοταξιο από μονη μου.
Και παντα με έναν κρυφο θαυμασμο σ’ αυτους τους αντρες που η προεκταση του χεριου τους ηταν ένα Black & Decker.
Αλλα κι οι περισσοτεροι αντρες στις παρεες μας δεν πηγαιναν πισω. Ειτε πρωτομαστορες του λογου και της γραφης, ειτε ενθερμοι θιασωτες της πολιτικης, αμφοτεροι στις χειρωνακτικες εργασιες ειχαν την ελαχιστη δυνατη επιδοση. Δηλαδη, καμια.
Με τα χρονια, ειχα παψει ν’ αναζητω το μοντελο του αντρα-Ραμπο-επισκευαστη. Ηξερα ότι υπηρχε, όπως κι ηξερα ότι οι δρομοι μας δεν προκειται να διασταυρωθουν ποτε.
Αυτά μεχρι πριν λιγες εβδομαδες. Τοτε που ξεκινησα να ασχολουμαι με την υποχρεωτικη ανακαινιση –για την ακριβεια αποδομηση κι αναδομηση- του πατρικου μας σπιτιου.
Ξαφνικα βρεθηκα να συντονιζω και να συνδιαλεγομαι με συνεργεια από χτιστες, υδραυλικους, ηλεκτρολογους, πλακαδες, τζακαδες, αλουμιναδες κι όλα τα συναφη επαγγελματα. Ενας πραγματικος χαμος. Ακολουθησε μαζικη εισβολη αντρων με τρυπανια και κομπρεσσερ στα χερια που αρχισαν να ξηλωνουν, να κατεδαφιζουν και να ισοπεδωνουν το σπιτι. Συννεφα από σοβαδες, τεστοστερονη και Black & Decker ξεχυνονταν από παντου.
Και τοτε
(προσοχη, ακολουθει αφηγηση αλα Μπαρμπρα Καρτλαντ) μεσα στη σκονη από τους τοιχους και τα μπαζα που επεφταν, εμφανιστηκε αυτος, ο Γιος του Εργολαβου! Ψηλος, μελαχροινος, γεροδεμενος, ωραιος ως Ελλην, γυρω στα 30, κουβαλωντας στους ωμους του το πηλοφορι.
Με ηρεμες, συντονισμενες κινησεις, μετεφερε τα τσιμεντα, τους σακκους με την αμμο, εφτιαχνε τη λασπη κι ενώ οι υπολοιποι εργατες γυρω του χαλουσαν τον κοσμο με φωνες και παρατηρησεις, αυτος δουλευε σιωπηλος με ένα μικρο χαμογελο να σκαει που και που στα χειλη του.
Αμεσως σταματησα να παραπονιεμαι για οτιδηποτε κι εμεινα να τον κοιταζω. Παρακολουθουσα τον τροπο που εχτιζε τους τοιχους σκαρφαλωμενος στα μαδερια
(για την ακριβεια, εκει ψηλα που ηταν, χαζευα καλυτερα τους μυς που διαγραφονταν μεσα από το λευκο μακο και το φθαρμενο τζην του) Κι όταν καποια στιγμη γυρισε και ζητησε να του φερουν κι αλλα τουβλα, ετρεξα να του τα παω, προτεινοντας του τα σαν άλλος Βογλης «στασου, τουβλα!»
Την ωρα που εκαναν διαλειμμα, καθισε πανω σε δυο σακκους από τσιμεντο κι αρχισε να στριβει τσιγαρο. Τον πλησιασα και για να του πιασω κουβεντα τον παρακαλεσα όταν τελειωσει το τσιγαρο του, να με βοηθησει να μεταφερω μια βαρια κουτα από βιβλια. Πριν τελειωσω τη φραση μου, εβαλε το τσιγαρο στα χειλη του, αρπαξε τη κουτα σαν πουπουλο και την εβαλε στο διπλανο δωματιο. Εμεινα αλαλη να τον κοιταζω. Καμπανακια αρχισαν να χτυπανε μεσα στον εγκεφαλο μου και να λενε ρυθμικα: «υπαρχουν κι αυτοι οι αντρες, υπαρχουν κι αυτοι οι αντρες!»
Δεκαδες εικονες με κατεκλυσαν, εβλεπα τον εαυτο μου τοσα χρονια και ως παντρεμενη και ως χωρισμενη, να κουβαλω τα παντα μονη μου, να φτιαχνω τα παντα μονη μου, να κραταω κατσαβιδια και κολλες, πινελα και σφυρια, όλα οσα παρακαλουσα να τα δω από αντρικα χερια. Και τωρα εβλεπα δυο χερια μπροστα μου, σκονισμενα και δυνατα, προθυμα να με βοηθησουν, προθυμα να μ’ απαλλαξουν από οποιοδηποτε βαρος
(μη δακρυζετε από τωρα, εχουμε καιρο)Συνεχισαμε τη κουβεντα, τωρα περισσοτερο από ποτε ηθελα να μαθω γι αυτόν. Μιλουσε λιγο, αλλα κάθε του φραση ηταν καλα ζυγισμενη, ελεγε ξεκαθαρα την αποψη του χωρις καμια προσπαθεια να την επιβαλλει. Δευτερο καμπανακι μου χτυπησε: «αντρες με τα ολιγολογα τους» Άλλο ένα ευαισθητο σημειο μου, αντρες που μιλουν λιγο, αλλα με δυο φρασεις τα εχουν πει όλα.
Η συζητηση όμως δεν κρατησε πολύ, παρα τις φιλοτιμες προσπαθειες μου. Πεταξε βιαστικα το τσιγαρο κι ετρεξε να συνεχισει τη δουλεια του. Τριτο καμπανακι χτυπα: «αντρας με προσηλωση, χωρις διαχυση» Ενώ ολοι οι υπολοιποι τεχνιτες που συζητουσαμε, εβρισκαν ευκαιρια να διακοψουν και να φλυαρησουν σε βαρος του χρονου και της δουλειας τους, αυτος ηταν ο μονος που δεν χαλαρωνε και δεν εκοβε τους ρυθμους του.
Κι όταν ηλθε το τελος της ημερας, εξαφανιστηκε για ν΄αλλαξει κι επεστρεψε με πεντακαθαρα, καλοσιδερωμενα και κομψα ρουχα. Διεσχισε χαμογελαστος τα βουνα από τα μπαζα χωρις χωρις ιχνος δυσαρεσκειας, χωρις κανενα παραπονο για τη κουραση του, εδωσε λιγες οδηγιες για τις επομενες εργασιες κι εφυγε.
Ναι, καλα καταλαβατε, καμπανακια, καμπανακια, καμπανακια!!
(τελος αφηγησης αλα Μπαρμπρα Καρτλαντ)Φυσικα οι εντυπωσεις δεν σταματουν εδώ, οι εργασιες θα συνεχιστουν για αρκετο καιρο κι εχω πολλα ακομα να μαθω και ν’ ανακαλυψω. Το σιγουρο ειναι οτι δε θα ξαναγκρινιαξω ποτε για την ανακαινιση ;-)))
Γιατι, όπως ειπε και μια φιλη,
«Μετα τον Ντεριντα,
ηλθαν τα μπετα!»Υ.Γ. θελω να εκφρασω τις θερμες ευχαριστιες μου στον Αλεξανδρο και τον i-blog, για τις συγκινητικες προσπαθειες που εκαναν να μου βρουν την καταλληλη φωτο γι αυτο το ποστ. Δεν θα ξεχασω ποτε με ποσες φωτο απο οικοδομους-Μπαρμπι, απο οικοδομους με κραγιον, απο οικοδομους-με μπυροκοιλια, απο οικοδομους-μπαλαρινες με κατεκλυσαν μεχρι να μου βρουν την καταλληλη που- αθελα τους- απεικονιζει τελεια τον πρωταγωνιστη του κειμενου!
