Τι εχουμε να χωρισουμε, μαναρι μου;

Είναι καποια μεσημερια που μετα τη δουλεια, πηγαινουμε με συναδελφους, αντρες κ' γυναικες, για φαγητο ή καφε.
Στη παρεα, εκπροσωπουνται ολες οι κατηγοριες, παντρεμενοι, χωρισμενοι, απελπισμενοι, ελευθεροι, σε διασταση (τι ορος) κι ερωτευμενοι.

Κι αφου παραγγειλουμε κατι ελαφρο (ολες τις σελιδες του καταλογου) και κανουμε μια συντομη ανασκοπηση των νεων της δουλειας (βλεπε θαψιμο των αποντων συναδελφων), η κουβεντα μοιραια καταληγει στο αιωνιο κι αγαπημενο θεμα (των αλλων):

«Αντρες VS Γυναικων»

Κι αρχιζουν ποταμοι αντιπαραθεσεων που προκαλουνται από συγκλονιστικες ερωτησεις τυπου:
-«εσεις τι δουλειες κανετε στο σπιτι;» (ε, καλουπωματα, εκχερσωσεις, αναδασωσεις)
-«ποιος σιδερωνει τα πουκαμισα» (λες και το μονο ρουχο που χρειαζεται σιδερωμα -είναι τα πουκαμισα)
-«μαγειρευετε στον αντρα σας» (βασικα, ευχαριστως θα ΤΟΝ μαγειρευε)
-«σε αφηνει η γυναικα σου να βγαινεις» (ναι, ευτυχως, του εχει παρει λαιμαρια ενός χιλιομετρου κι ετσι κινειται ελευθερα γυρω από το σπιτι)

Και δωστου αψιμαχιες κι αντεγκλισεις σε τετοιο βαρετο βαθμο που μ’ αναγκαζουν να φλερταρω το γκαρσονι κι ας είναι ζωντανη αποδειξη της θεωριας του Δαρβινου.

Όταν με προκαλουν να παρω μερος στη συζητηση, μουγκριζω ένα «ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΡΕ ΚΟΠΑΝΟΙ, ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ» κι ασχολουμαι με το περιεχομενο του πιατου μου (μπορω να εχω τη μουσταρδα, παρακαλω;)
Σορρυ αγαπες μου, δεν αντεχω άλλο, εχω βαρεθει το ιδιο σκηνικο παντου, χρονια ολοκληρα.

Παλαιοτερα, ως παντρεμενη, εβλεπα τις ιδιες εικονες και συζητησεις να εξελισσονται, όταν συγκεντρωνομαστε σε σπιτια φιλων ή σε εξοδους με άλλα παντρεμενα ζευγαρια (ξερετε τα γνωστα σετακια) . Από τη μια μερια του τραπεζιου οι αντρες, από την άλλη οι γυναικες,

• η αντρικη πλευρα να σιχτιριζει την ωρα και τη στιγμη που παντρευτηκε (γιατι δε χωριζεις ρε μαγκα μου, αφου υποφερεις τοσο)
  
• η γυναικεια πλευρα ν’ απειλει με επανασταση του τυπου «το Σαββατο θα βγουμε γυναικες μονες, να μαθετε» (ναι, κακο που θα τους κανετε!!)
  

Κι εγω καπου αναμεσα, να μη ξερω ποιο στρατοπεδο να διαλεξω, να κοιτω διαρκως το ρολόι μου (ριξτε στο κορμι μου σπιρτο, φρυγανα και προσαναμα να πυρποληθω)

Αργοτερα ως χωρισμενη, επεσα στο τριπακι που λεγεται «club των χωρισμενων γυναικων»
Ωρε τι ακουγαν τ’ αυτακια μου!! Ο μαλακας, του μαλακα, τον μαλακα, ω μαλακα!! Ολες οι «καμμενες», οι «εγκαταλελειμενες», οι «προδομενες», τα «θυματα», ερχονταν να μου πουν το πονο τους και να εξαπολυσουν μυδρους κατά του ΜΑΛΑΚΑ.
Όμως…ψιτ μανδαμ…μια λεπτομερεια ξεχασες….αυτον που ανεβοκατεβαζεις «μαλακα», ΕΣΥ τον επελεξες, ΕΣΥ τον εκανες συντροφο σου, ΕΣΥ τον διαλεξες για πατερα των παιδιων σου, αρα αν αυτος είναι οντως μαλακας, τοτε εσυ εισαι 2 φορες μαλακας γιατι εζησες με έναν τετοιο μαλακα!!! Ξεκολλα λοιπον και προχωρα!!
Την εκανα με ελαφρα κι απ αυτό το «club» γιατι η λεξη “αυτοκριτικη” ειχε διαγραφει τελειως από τα κιταπια του και γιατι δε σκοπευα να φαω τη ζωη μου κατηγορωντας ένα παρελθον που ειχε κλεισει οριστικα.

Τελικα, ηταν μοιραιο να καταληξω με παρεα που στην πλειοψηφια της αποτελειται από αντρες (straight κ’ gay) κ’ το υπολοιπο από γυναικες ελευθερες δυναμικες κι απεγκλωβισμενες από τη λογικη του «μαλακα» .

Τι ανακουφιση! Τερμα οι συζητησεις για:

• «το-ποιος-κανει-περισσοτερες-δουλειες-στο-σπιτι»
• «ποιος-θα-παρει-τα-παιδια-απ’τα’αγγλικα»
  
• «ποιος-εφαγε-πιο-πολύ-τα-νειατα-του-με-τον-αλλον»
  
• «ποτε-θα-δωσει-τη-γαμημενη-διατροφη»
  

Αντ’ αυτου, συζητησεις ανατρεπτικες κι ατελειωτες πλακες, για τον ερωτα, την πολιτικη, τη τεχνη, το φλερτ, τα «μεγεθη» (αγαπημενο θεμα συζητησης με τους gay φιλους μου).

• Οι ελευθερες κι ωραιες φιλες μου, μου δινουν μαθηματα πώς να φλερταρω, μαθηματα να μη φοβαμαι την απορριψη, μαθηματα να τολμω.
• Οι straight φιλοι μου, με κατραπακιαζουν όταν βγαζω υστεριες κ’ γκρινια, μου δινουν συμβουλες για το πώς να ντυνομαι και μου ξυπνουν (εστω κι αν χρειαστουν τις καμπανες του Αγιου Πετρου) τη θηλυκοτητα μου. Και τελος,
• οι gay φιλοι μου (όταν δεν καυγαδιζουμε για το «ποιος ΤΟΝ ΕΙΔΕ πρωτος/η», φραση -κλειδι όταν μας αρεσει ο ιδιος γκομενος) με κανουν συνεχεια να γελω, με κριτικαρουν ανελεητα σε όλα τα επιπεδα αλλα ποτε ισοπεδωτικα, κι ειτε μοιαζω στη Γεωργια Βασιλειαδου στα νειατα της ειτε ειμαι στις ομορφιες μου, γι αυτους παντα ειμαι και παραμενω «Θεα» (αχμ...)
  

Όταν λοιπον ακουω τους συναδελφους μου να «καυγαδιζουν» για το θεμα «αντρες-γυναικες», χασμουριεμαι αφορητα και παντα αναρωτιεμαι:

• - γιατι ποτε δε μιλαμε γι αυτά που μας ενωνουν, παρα μονο γι αυτά που μας χωριζουν.
• -γιατι ποτε δε μιλαμε γι αυτά που γουσταρουμε στον αλλον, παρα μονο γι αυτά που απεχθανομαστε.
• -γιατι δεν αναπολουμε ομορφες στιγμες από τη κοινη μας ζωη, παρα μονο θυμομαστε καυγαδες κι εριδες.
• -γιατι δε μιλαμε για τα μαθηματα που μας εδωσε η ζωη, παρα μονο για τις ατυχιες που μας βρηκαν.
• -γιατι δε χαιρομαστε και δεν απολαμβανουμε αυτό που ειμαστε, αυτό που κανουμε εκεινη τη στιγμη, αυτό που εχουμε διπλα μας, αντι να γκρινιαζουμε και να προσπαθουμε να επιβαλουμε την, κολλημενη πολλες φορες, αποψη μας.
  

Αλλα επειδη βαριεμαι και να προβληματιζομαι πολύ, παιρνω τηλεφωνο τη παρεα μου (aka τσιρκο Μεντρανο) και παω για ποτακι, να ισιωσω με χαβαλε κι αφθονο κουτσομπολιο (ενταξει ρε παιδακι μου, να μου αναλυσεις τον «Αμφιτρύωνα» του Κλάιστ, αλλα πες μου πρωτα τα εχει ακομα ο ταδε με την ταδε…..)

Του Αγ. Αντωνίου σήμερις, μεγάλη η χάρη του...

Θεωρώ πως λίγοι τον έχουν τιμήσει περισσότερο από τον απολαυστικότατο Soloup!!

Πάρτε μερικές γεύσεις από πειρασμούς!!
(τα 5 πρώτα strips σε χρονολογική σειρά)

Α, και φροντίστε να μένετε όσο κοντύτερα μπορείτε σε πειρασμούς...

Τι; Δεν βρίσκετε κανέναν πρόχειρο δίπλα σας;! Ε μετακινηθείτε!! Όλα εγώ θα σας τα λέω;

Η Μανα μου η Στυλιστρια

Δε μπορει, στη διαρκεια της δωδεκαχρονης μαθητικης σας διαδρομης, ολο και καποιο ποιηματακι θα σας εδωσαν να πειτε ή καποιον εθνικο ηρωα να υποδυθειτε στις περιβοητες σχολικες γιορτες.

Και πριν σας πιασει μελαγχολια, αναλογιζομενοι ότι η πολλα υποσχομενη θεατρικη σας καριερα εληξε αδοξα με την αποφοιτηση σας, διαβαστε τα παρακατω.

Όταν εφταναν οι αποφραδες μερες των σχολικων γιορτων και δη αυτων των εθνικων επετειων, ολοι σχεδον προφασιζομαστε ασθενεια κι εξαφανιζομαστε για να μη μας χωσουν σε καμια θεατρικη παρασταση και λουστουμε τη καζουρα της ζωης μας απο τους συμμαθητες μας.

Όταν το κολπο αυτό δεν πτοουσε τους δασκαλους, γυριζαμε στο σπιτι φορτωμενοι με το σεναριο (ο θεος να το κανει) και ανακοινωναμε με υφος χιλιων σιχτιριων τον ρολο μας που, για κακη μας τυχη, απαιτουσε και το αναλογο κοστουμι εποχης.

Ο πατερας μας αναλαμβανε μονιμως την εκμαθηση των κειμενων μας (μονο και μονο για να διασκεδαζει με τις στριγγιες κορωνες μας και το γουρλωμα των ματιων μας πανω στην δραματουργικη κορυφωση). Παντα ομως μας επιβραβευε, σε σημειο που να απορουμε γιατι το Χολυγουντ δεν μας ειχε ακομα καλεσει.

Η μανα μας από την άλλη, ποσως εδινε σημασια αν η ερμηνεια μας ηταν ανταξια των επιταγων του Actor’s studio ή της σχολης του Εθνικου Θεατρου. Αυτό που κυριως την απασχολουσε και την ενδιεφερε, ηταν το styling του ρολου.

Τελειομανης σε όλα της, φροντιζε να ξετρυπωνει και να ραβει τις καλυτερες στολες γιατι της ηταν αδιανοητο τα βλασταρια της να μην εχουν αψογη εμφανιση. Με το αγρυπνο ματι της, παρακολουθουσε τις παραστασεις από τα παρασκηνια και δε δισταζε μαλιστα να επεμβαινει στη σκηνη του θεατρου, την ωρα που εξελισσοταν το εργο, για να διορθωσει ένα αορατο τσαλακωμα ή να κοψει μια μικροσκοπικη κλωστουλα που κρεμοταν από τα κοστουμια μας, προκαλωντας αλλεπαλληλα εγκεφαλικα στους πρωταγωνιστες και στους θεατες.

Η κορυφαια όμως και πλεον αξεχαστη επιδοση της ως ενδυματολογου, ηταν σε μια σχολικη γιορτη του μικρου μου αδερφου στο δημοτικο. Περιχαρης ο μικρος μια μερα -καθοτι πρωταρης δεν ηξερε τι τον περιμενε- μας ανακοινωνει ότι στην γιορτη για την 25η Μαρτιου του ειχαν αναθεσει να υποδυθει το πρωτοπαλληκαρο ενός Κλεφτη-Αρματολου και θα επρεπε απαραιτητως να ντυθει τσολιας.

Εδωσε πηρε η μανα μας κι αφου αναστατωσε ολες τις αποθηκες των Αθηνων και περιχωρων, βρηκε τελικα μια στολη στα μετρα του μικρου (γιατι οσο ναναι, ταχε τα κιλακια του). Επι μια βδομαδα –κατά την προσφιλη της συνηθεια- τη διορθωνε, την επλενε, την κολλαριζε και τη σιδερωνε, ετσι ώστε να είναι τελεια επανω του. Μουρμουραγε και για τα τσαρουχια που δεν εβρισκε στο νουμερο του, αλλα δε δωσαμε πολύ σημασια, γιατι ειμαστε σιγουροι οτι ολο κατι θα σκαρφιζοταν, οπως θα διαπιστωσετε πιο κατω.

Εφτασε επιτελους η περιφημη μερα της γιορτης, η οποια μαλιστα λογω επισημοτητας κι αναμενομενης συγγενοσυρροης, θα γινοταν σε τοπικο κινηματογραφο. Εμεις τα μεγαλα, τη κοπανισαμε νωρις από το σπιτι για να πιασουμε θεσεις, εχοντας μια διαβολεμενη σιγουρια γι αυτό που θα επακολουθουσε. Η μανα μας εμεινε πισω, για να επιμεληθει το "πρωτοπαλληκαρο" και να το φερει στη παρασταση.

Ξεκινα η εκδηλωση, αρχιζουν οι ομιλιες, τα ποιηματα, τα σκετς. Μας ειχαν φυγει τα σαγονια απο τα χασμουρητα, περιμενοντας να εμφανιστει ο δικος μας. Καποια στιγμη τελειωνουν και σκαει μυτη στη σκηνη ο αρχηγος των κλεφτων κι αρματολων (συρμαααα, αρχιζει το γλεντι).

Τον υποδυοταν ένα παιδακι μικροκαμωμενο, λυμφατικο, με ισχνα ποδαρακια που ξεπροβαλαν τρεμαμενα κατω απο τη φουστανελλα που μετα βιας στεκοταν πανω του (να χαρω εγω το μοβορο αρχηγο!). Με φοβισμενο υφος κι αδυναμη φωνη αρχισε να απαγγελει και ν’ απαριθμει τους αγωνες και τα βασανα τους στο βουνο (δεν είναι ν΄απορει κανεις πως μειναμε 400 χρονια σκλαβωμενοι).

Τελειωνοντας το ποιημα του, γυρνα προς τις κουίντες και καλει το πρωτοπαλληκαρο του (τον μικρο μας αδερφο δλδ) να εμφανιστει για να συνεχισει την εξιστορηση των καϋμων τους.
Σε ετοιμοτητα η μανα μου στα παρασκηνια, δινει μια σπρωξια στον μικρο που κανει θριαμβευτικη εισοδο σκουντουφλωντας στη σκηνη.

Τι ειν΄τουτο που αντικρυσαν τα ματια μας!!!

Αυτος δεν ηταν κλεφτης ουτε αρματολος, ηταν η κινητη διαφημιση του ROL!! Μια στολη με απαστραπτουσα λευκοτητα που τυφλωνε τους θεατες!! Η φουστανελλα του, στητη-στητη από το πολύ κολλαρισμα και σιδερωμα, πιο πολύ παρεπεμπε σε μπαλαρινα της Πλιτσεσκαγια στην «Λιμνη των Κυκνων» παρα σε μπαρουτοκαπνισμενο τσολια. Με το ζορι δε, σκεπαζε τα τροφαντα του μπουτακια που ασφικτυουσαν μεσα στο λευκο κολλαν. Από πανω, μια παλλευκη πουκαμισα, με δεκαδες πιετες και μακρια μανικια καμπανα (σαν αλλη Ελπιδα στον «Σωκρατη εσυ, Σουπερ Σταρ») κι ένα γιλεκο χρυσοποικιλτο που θα το ζηλευε κι ο Φλωρινιωτης. Στη μεση του δεμενο ενα πορφυρο ζωναρι που κατεληγε σε ουρα (ωρα ηταν να μας χορεψει και φλαμενγκο) μεσα στο οποιο ηταν βαλμενα δυο τεραστια πλαστικα πιστολια (κατι σε Ισπανο Νταβελη να πω;)
Η εκπληκτικη αυτή εμφανιση κορυφωνοταν σε αυτό που η δαιμονια συλληψη της μανας μας, αποκαλουσε «τσαρουχια». Δυο μπλε ανατομικα μποτακια του Μουγερ που στις μυτες τους ειχαν κολληθει δυο κατακοκκινα πον-πον, εν ειδει φουντας!!!

Απτοητος ο μικρος για το πολιτισμικο σοκ που προκαλεσε η εμφανιση του και πληρως αφοσιωμενος στον ρολο του, σταθηκε διπλα στον αποστεωμενο αρχηγο του (στην ουσια τον επικαλυψε τελειως) κι αρχισε με βροντερη φωνη ν’ αφηγειται τα μυρια οσα που υπεφεραν ως κλεφτες στα ορη και τ΄αγρια βουνα. Με δραματικη ενταση κι αναλογες κινησεις (πανω-κατω τα μανικια καμπανα) περιεγραφε την πεινα που τους μαστιζε, τις κακουχιες, την απλυσια κι όλα τα πανδεινα που τραβουσαν για την απελευθερωση της πατριδας, σιγουρος ότι θα ραγιζε τις καρδιες ολων των θεατων.

Πώς να πειστουν όμως οι εμβροντητοι θεατες, όταν εβλεπαν ένα τετραπαχο παιδακι, με ροδαλο μαγουλακι που εσκαζε από υγεια, με στομαχακι που ελαχιστα κρυβοταν από το παγιετε γιλεκο του και με την πολυπτυχη φουστανελλα του ατσαλακωτη, να υποδυεται τον χιλιοταλαιπωρημενο, πεινασμενο κι απλυτο επαναστατη του ΄21!!!

Η αληθεια είναι ότι καναμε φιλοτιμες προσπαθειες να πνιξουμε τα κυματα γελιου που ανεβαιναν ορμητικα και μας κατεκλυζαν, αλλα σταθηκε αδυνατον… ευτυχως που τελειωσε γρηγορα το ποιημα και σηκωθηκαμε ορθιοι να χειροκροτησουμε γιατι αλλιως θα μας μαζευαν από κατω από τα καθισματα.

Γυρνωντας στο σπιτι, προσπαθησαμε διστακτικα να πουμε στη μανα μας ότι η εμφανιση του μικρου ηταν λιιιιγοοοο «κοντρα» με τον ρολο του, αλλα μας κατακεραυνωσε με τη γνωστη της ατακα:

-«Σιωπη εσεις, εγω ξερω!»

Γι ' αυτο μου αρεσει η blogοσφαιρα...

...γιατι σε καθε γεγονος, οπως το σημερινο με τον σεισμο, δινει το παρον, πρωτη και καλυτερη, ενημερωνει, μεταδιδει, σχολιαζει, κριτικαρει, συγκινειται, συμπασχει...μπραβο παιδια!!!

Υ.Γ. δεν εχουν κι αδικο να σας τρεμουν τα media ;-)))

update: και πανω απ' ολα διατηρει το χιουμορ της...Καλτσόβρακε δε παιζεσαι πια!!!

Αμαν... και τωρα τι κανουμε;

Ωραιοι ηταν οι αποχαιρετισμοι, οι απολογισμοι, οι αναπολησεις, οι ευχες και οι προσκλησεις, τα δωρα κι οι συναντησεις, τα γευματα κι οι αναμνησεις.

(ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΣ; ΧΩΡΙΣΑΝΕ; ΝΑΙ, ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ, ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΑΥΤΟΣ, ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΚΟΨΕΙ ΕΜΕΝΑ ΤΟ ΜΑΤΙ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ...ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΣΤΙΣ 5; ΟΚ, ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ)

Τωρα πως διαολο γεμιζουν οι υπολοιπες 363 μερες;

Να πεις ότι το Νεον Ετος είναι γαλοπουλα, που εχεις τα υλικα της γεμισης, τα ψιλοκοβεις, τα σωταρεις, τα τοποθετεις ωραια-ωραια, τη ψηνεις, τη σερβιρεις κι ησυχαζεις…δε το λες.


(146 ΕΥΡΩ ΤΑ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΑ;;;;;; ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΛΑΟΥΝΗ ΑΓΟΡΑΣΑΤΕ ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΚΥΡΙΕ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΑ ΜΟΥ;;;;;)

Ή ένα βιβλιο με 365 σελιδες, διαβαζεις από μια κάθε μερα και 31 Δεκεμβριου το κλεινεις και λες «ηταν ωραιο» «ηταν συμπαθητικο» «τι εγινε ρε παιδια;»

Ή ενα cd με 12 τραγουδια, ακους ένα κάθε μηνα, μερακλωνεσαι, συγκινεισαι, ταυτιζεσαι, ονειροπολεις, χασμουριεσαι κι όταν τελειωσει το βαζεις στη θηκη του κι αγοραζεις άλλο.


(ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ; ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΛΑΜΑΡΑΚΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ, ΤΖΑΤΖΙΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ, ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΓΑΛΟΠΟΥΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 2004 ΚΑΙ ΓΟΥΡΟΥΝΟΠΟΥΛΟ ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ 2005, ΖΕΣΤΑΝΕΤΕ ΤΑ ΚΑΙ ΦΑΤΕ ΤΑ)

Τιποτα από τα παραπανω ή και όλα μαζι μπορει να είναι οι μερες που ερχονται. Να πρεπει να φτιαξεις τη δικη σου συνταγη με τα δικα σου υλικα, να γραψεις τις δικες σου σελιδες και να συνθεσεις τους δικους σου ηχους.


(ΟΧΙ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕ..ΤΑΔΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ, ΕΝΑ ΨΑΛΙΔΙ ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΓΑΜΩΚΑΛΩΔΙΟ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΩ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ)

Προσωπικα δεν εχω καμια ορεξη για κανενα σχεδιασμο, καμια ορεξη για υποσχεσεις, νεες αφετηριες, δημιουργιες, αλλαγες…


(ΠΟΙΟΣ;; Α, Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΤΡΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ, ΣΑΣ ΕΙΧΑ ΑΦΗΣΕΙ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ, Α, ΤΩΡΑ ΕΧΕΤΕ ΧΡΟΝΟ, ΝΑΙ, ΑΥΡΙΟ ΕΛΑΤΕ, ΝΑΙ ΣΤΟΝ 3ο ΟΡΟΦΟ, ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΡΥΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΓΡΑΣΙΑ)

Τωρα θα μου πειτε «και τι μας νοιαζει εμας αν εχεις ή δεν εχεις ορεξη, ποσως μας κοφτει τι θα κανεις και τι δεν θα κανεις τις μερες και τους μηνες που ερχονται"


(ΝΑΙ ΘΕΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ, ΝΑΙ ΚΑΛΑ ΠΕΡΑΣΑΜΕ, ΝΑΙ ΞΕΡΩ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΘΕΙ, ΝΑΙ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΝΑΙ ΣΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΘΑ ΚΑΤΕΒΟΥΜΕ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ)

Μεταξυ μας, ουτε και μενα με κοφτει ιδιαιτερως, μονο τις σκεψεις μου ηθελα να γραψω, αλλα όπως διαπιστωσατε, σταθηκε αδυνατον να φιλοσοφησω και να στοχαστω με την ησυχια μου (αγιο ειχατε!!)


(1 ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΗΦΘΗ: «ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΠΡΟΒΕΙΤΕ ΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΩΝ ΛΗΞΙΠΡΟΘΕΣΜΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΣΑΣ, ΚΛΠ. ΚΛΠ…» ασταδιαλα κι εσεις, Λησταρχοι!!)