Τι εχουμε να χωρισουμε, μαναρι μου;

Είναι καποια μεσημερια που μετα τη δουλεια, πηγαινουμε με συναδελφους, αντρες κ' γυναικες, για φαγητο ή καφε.
Στη παρεα, εκπροσωπουνται ολες οι κατηγοριες, παντρεμενοι, χωρισμενοι, απελπισμενοι, ελευθεροι, σε διασταση (τι ορος) κι ερωτευμενοι.

Κι αφου παραγγειλουμε κατι ελαφρο (ολες τις σελιδες του καταλογου) και κανουμε μια συντομη ανασκοπηση των νεων της δουλειας (βλεπε θαψιμο των αποντων συναδελφων), η κουβεντα μοιραια καταληγει στο αιωνιο κι αγαπημενο θεμα (των αλλων):

«Αντρες VS Γυναικων»

Κι αρχιζουν ποταμοι αντιπαραθεσεων που προκαλουνται από συγκλονιστικες ερωτησεις τυπου:
-«εσεις τι δουλειες κανετε στο σπιτι;» (ε, καλουπωματα, εκχερσωσεις, αναδασωσεις)
-«ποιος σιδερωνει τα πουκαμισα» (λες και το μονο ρουχο που χρειαζεται σιδερωμα -είναι τα πουκαμισα)
-«μαγειρευετε στον αντρα σας» (βασικα, ευχαριστως θα ΤΟΝ μαγειρευε)
-«σε αφηνει η γυναικα σου να βγαινεις» (ναι, ευτυχως, του εχει παρει λαιμαρια ενός χιλιομετρου κι ετσι κινειται ελευθερα γυρω από το σπιτι)

Και δωστου αψιμαχιες κι αντεγκλισεις σε τετοιο βαρετο βαθμο που μ’ αναγκαζουν να φλερταρω το γκαρσονι κι ας είναι ζωντανη αποδειξη της θεωριας του Δαρβινου.

Όταν με προκαλουν να παρω μερος στη συζητηση, μουγκριζω ένα «ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΡΕ ΚΟΠΑΝΟΙ, ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ» κι ασχολουμαι με το περιεχομενο του πιατου μου (μπορω να εχω τη μουσταρδα, παρακαλω;)
Σορρυ αγαπες μου, δεν αντεχω άλλο, εχω βαρεθει το ιδιο σκηνικο παντου, χρονια ολοκληρα.

Παλαιοτερα, ως παντρεμενη, εβλεπα τις ιδιες εικονες και συζητησεις να εξελισσονται, όταν συγκεντρωνομαστε σε σπιτια φιλων ή σε εξοδους με άλλα παντρεμενα ζευγαρια (ξερετε τα γνωστα σετακια) . Από τη μια μερια του τραπεζιου οι αντρες, από την άλλη οι γυναικες,

• η αντρικη πλευρα να σιχτιριζει την ωρα και τη στιγμη που παντρευτηκε (γιατι δε χωριζεις ρε μαγκα μου, αφου υποφερεις τοσο)
  
• η γυναικεια πλευρα ν’ απειλει με επανασταση του τυπου «το Σαββατο θα βγουμε γυναικες μονες, να μαθετε» (ναι, κακο που θα τους κανετε!!)
  

Κι εγω καπου αναμεσα, να μη ξερω ποιο στρατοπεδο να διαλεξω, να κοιτω διαρκως το ρολόι μου (ριξτε στο κορμι μου σπιρτο, φρυγανα και προσαναμα να πυρποληθω)

Αργοτερα ως χωρισμενη, επεσα στο τριπακι που λεγεται «club των χωρισμενων γυναικων»
Ωρε τι ακουγαν τ’ αυτακια μου!! Ο μαλακας, του μαλακα, τον μαλακα, ω μαλακα!! Ολες οι «καμμενες», οι «εγκαταλελειμενες», οι «προδομενες», τα «θυματα», ερχονταν να μου πουν το πονο τους και να εξαπολυσουν μυδρους κατά του ΜΑΛΑΚΑ.
Όμως…ψιτ μανδαμ…μια λεπτομερεια ξεχασες….αυτον που ανεβοκατεβαζεις «μαλακα», ΕΣΥ τον επελεξες, ΕΣΥ τον εκανες συντροφο σου, ΕΣΥ τον διαλεξες για πατερα των παιδιων σου, αρα αν αυτος είναι οντως μαλακας, τοτε εσυ εισαι 2 φορες μαλακας γιατι εζησες με έναν τετοιο μαλακα!!! Ξεκολλα λοιπον και προχωρα!!
Την εκανα με ελαφρα κι απ αυτό το «club» γιατι η λεξη “αυτοκριτικη” ειχε διαγραφει τελειως από τα κιταπια του και γιατι δε σκοπευα να φαω τη ζωη μου κατηγορωντας ένα παρελθον που ειχε κλεισει οριστικα.

Τελικα, ηταν μοιραιο να καταληξω με παρεα που στην πλειοψηφια της αποτελειται από αντρες (straight κ’ gay) κ’ το υπολοιπο από γυναικες ελευθερες δυναμικες κι απεγκλωβισμενες από τη λογικη του «μαλακα» .

Τι ανακουφιση! Τερμα οι συζητησεις για:

• «το-ποιος-κανει-περισσοτερες-δουλειες-στο-σπιτι»
• «ποιος-θα-παρει-τα-παιδια-απ’τα’αγγλικα»
  
• «ποιος-εφαγε-πιο-πολύ-τα-νειατα-του-με-τον-αλλον»
  
• «ποτε-θα-δωσει-τη-γαμημενη-διατροφη»
  

Αντ’ αυτου, συζητησεις ανατρεπτικες κι ατελειωτες πλακες, για τον ερωτα, την πολιτικη, τη τεχνη, το φλερτ, τα «μεγεθη» (αγαπημενο θεμα συζητησης με τους gay φιλους μου).

• Οι ελευθερες κι ωραιες φιλες μου, μου δινουν μαθηματα πώς να φλερταρω, μαθηματα να μη φοβαμαι την απορριψη, μαθηματα να τολμω.
• Οι straight φιλοι μου, με κατραπακιαζουν όταν βγαζω υστεριες κ’ γκρινια, μου δινουν συμβουλες για το πώς να ντυνομαι και μου ξυπνουν (εστω κι αν χρειαστουν τις καμπανες του Αγιου Πετρου) τη θηλυκοτητα μου. Και τελος,
• οι gay φιλοι μου (όταν δεν καυγαδιζουμε για το «ποιος ΤΟΝ ΕΙΔΕ πρωτος/η», φραση -κλειδι όταν μας αρεσει ο ιδιος γκομενος) με κανουν συνεχεια να γελω, με κριτικαρουν ανελεητα σε όλα τα επιπεδα αλλα ποτε ισοπεδωτικα, κι ειτε μοιαζω στη Γεωργια Βασιλειαδου στα νειατα της ειτε ειμαι στις ομορφιες μου, γι αυτους παντα ειμαι και παραμενω «Θεα» (αχμ...)
  

Όταν λοιπον ακουω τους συναδελφους μου να «καυγαδιζουν» για το θεμα «αντρες-γυναικες», χασμουριεμαι αφορητα και παντα αναρωτιεμαι:

• - γιατι ποτε δε μιλαμε γι αυτά που μας ενωνουν, παρα μονο γι αυτά που μας χωριζουν.
• -γιατι ποτε δε μιλαμε γι αυτά που γουσταρουμε στον αλλον, παρα μονο γι αυτά που απεχθανομαστε.
• -γιατι δεν αναπολουμε ομορφες στιγμες από τη κοινη μας ζωη, παρα μονο θυμομαστε καυγαδες κι εριδες.
• -γιατι δε μιλαμε για τα μαθηματα που μας εδωσε η ζωη, παρα μονο για τις ατυχιες που μας βρηκαν.
• -γιατι δε χαιρομαστε και δεν απολαμβανουμε αυτό που ειμαστε, αυτό που κανουμε εκεινη τη στιγμη, αυτό που εχουμε διπλα μας, αντι να γκρινιαζουμε και να προσπαθουμε να επιβαλουμε την, κολλημενη πολλες φορες, αποψη μας.
  

Αλλα επειδη βαριεμαι και να προβληματιζομαι πολύ, παιρνω τηλεφωνο τη παρεα μου (aka τσιρκο Μεντρανο) και παω για ποτακι, να ισιωσω με χαβαλε κι αφθονο κουτσομπολιο (ενταξει ρε παιδακι μου, να μου αναλυσεις τον «Αμφιτρύωνα» του Κλάιστ, αλλα πες μου πρωτα τα εχει ακομα ο ταδε με την ταδε…..)