Η Μανα μου η Στυλιστρια

Δε μπορει, στη διαρκεια της δωδεκαχρονης μαθητικης σας διαδρομης, ολο και καποιο ποιηματακι θα σας εδωσαν να πειτε ή καποιον εθνικο ηρωα να υποδυθειτε στις περιβοητες σχολικες γιορτες.

Και πριν σας πιασει μελαγχολια, αναλογιζομενοι ότι η πολλα υποσχομενη θεατρικη σας καριερα εληξε αδοξα με την αποφοιτηση σας, διαβαστε τα παρακατω.

Όταν εφταναν οι αποφραδες μερες των σχολικων γιορτων και δη αυτων των εθνικων επετειων, ολοι σχεδον προφασιζομαστε ασθενεια κι εξαφανιζομαστε για να μη μας χωσουν σε καμια θεατρικη παρασταση και λουστουμε τη καζουρα της ζωης μας απο τους συμμαθητες μας.

Όταν το κολπο αυτό δεν πτοουσε τους δασκαλους, γυριζαμε στο σπιτι φορτωμενοι με το σεναριο (ο θεος να το κανει) και ανακοινωναμε με υφος χιλιων σιχτιριων τον ρολο μας που, για κακη μας τυχη, απαιτουσε και το αναλογο κοστουμι εποχης.

Ο πατερας μας αναλαμβανε μονιμως την εκμαθηση των κειμενων μας (μονο και μονο για να διασκεδαζει με τις στριγγιες κορωνες μας και το γουρλωμα των ματιων μας πανω στην δραματουργικη κορυφωση). Παντα ομως μας επιβραβευε, σε σημειο που να απορουμε γιατι το Χολυγουντ δεν μας ειχε ακομα καλεσει.

Η μανα μας από την άλλη, ποσως εδινε σημασια αν η ερμηνεια μας ηταν ανταξια των επιταγων του Actor’s studio ή της σχολης του Εθνικου Θεατρου. Αυτό που κυριως την απασχολουσε και την ενδιεφερε, ηταν το styling του ρολου.

Τελειομανης σε όλα της, φροντιζε να ξετρυπωνει και να ραβει τις καλυτερες στολες γιατι της ηταν αδιανοητο τα βλασταρια της να μην εχουν αψογη εμφανιση. Με το αγρυπνο ματι της, παρακολουθουσε τις παραστασεις από τα παρασκηνια και δε δισταζε μαλιστα να επεμβαινει στη σκηνη του θεατρου, την ωρα που εξελισσοταν το εργο, για να διορθωσει ένα αορατο τσαλακωμα ή να κοψει μια μικροσκοπικη κλωστουλα που κρεμοταν από τα κοστουμια μας, προκαλωντας αλλεπαλληλα εγκεφαλικα στους πρωταγωνιστες και στους θεατες.

Η κορυφαια όμως και πλεον αξεχαστη επιδοση της ως ενδυματολογου, ηταν σε μια σχολικη γιορτη του μικρου μου αδερφου στο δημοτικο. Περιχαρης ο μικρος μια μερα -καθοτι πρωταρης δεν ηξερε τι τον περιμενε- μας ανακοινωνει ότι στην γιορτη για την 25η Μαρτιου του ειχαν αναθεσει να υποδυθει το πρωτοπαλληκαρο ενός Κλεφτη-Αρματολου και θα επρεπε απαραιτητως να ντυθει τσολιας.

Εδωσε πηρε η μανα μας κι αφου αναστατωσε ολες τις αποθηκες των Αθηνων και περιχωρων, βρηκε τελικα μια στολη στα μετρα του μικρου (γιατι οσο ναναι, ταχε τα κιλακια του). Επι μια βδομαδα –κατά την προσφιλη της συνηθεια- τη διορθωνε, την επλενε, την κολλαριζε και τη σιδερωνε, ετσι ώστε να είναι τελεια επανω του. Μουρμουραγε και για τα τσαρουχια που δεν εβρισκε στο νουμερο του, αλλα δε δωσαμε πολύ σημασια, γιατι ειμαστε σιγουροι οτι ολο κατι θα σκαρφιζοταν, οπως θα διαπιστωσετε πιο κατω.

Εφτασε επιτελους η περιφημη μερα της γιορτης, η οποια μαλιστα λογω επισημοτητας κι αναμενομενης συγγενοσυρροης, θα γινοταν σε τοπικο κινηματογραφο. Εμεις τα μεγαλα, τη κοπανισαμε νωρις από το σπιτι για να πιασουμε θεσεις, εχοντας μια διαβολεμενη σιγουρια γι αυτό που θα επακολουθουσε. Η μανα μας εμεινε πισω, για να επιμεληθει το "πρωτοπαλληκαρο" και να το φερει στη παρασταση.

Ξεκινα η εκδηλωση, αρχιζουν οι ομιλιες, τα ποιηματα, τα σκετς. Μας ειχαν φυγει τα σαγονια απο τα χασμουρητα, περιμενοντας να εμφανιστει ο δικος μας. Καποια στιγμη τελειωνουν και σκαει μυτη στη σκηνη ο αρχηγος των κλεφτων κι αρματολων (συρμαααα, αρχιζει το γλεντι).

Τον υποδυοταν ένα παιδακι μικροκαμωμενο, λυμφατικο, με ισχνα ποδαρακια που ξεπροβαλαν τρεμαμενα κατω απο τη φουστανελλα που μετα βιας στεκοταν πανω του (να χαρω εγω το μοβορο αρχηγο!). Με φοβισμενο υφος κι αδυναμη φωνη αρχισε να απαγγελει και ν’ απαριθμει τους αγωνες και τα βασανα τους στο βουνο (δεν είναι ν΄απορει κανεις πως μειναμε 400 χρονια σκλαβωμενοι).

Τελειωνοντας το ποιημα του, γυρνα προς τις κουίντες και καλει το πρωτοπαλληκαρο του (τον μικρο μας αδερφο δλδ) να εμφανιστει για να συνεχισει την εξιστορηση των καϋμων τους.
Σε ετοιμοτητα η μανα μου στα παρασκηνια, δινει μια σπρωξια στον μικρο που κανει θριαμβευτικη εισοδο σκουντουφλωντας στη σκηνη.

Τι ειν΄τουτο που αντικρυσαν τα ματια μας!!!

Αυτος δεν ηταν κλεφτης ουτε αρματολος, ηταν η κινητη διαφημιση του ROL!! Μια στολη με απαστραπτουσα λευκοτητα που τυφλωνε τους θεατες!! Η φουστανελλα του, στητη-στητη από το πολύ κολλαρισμα και σιδερωμα, πιο πολύ παρεπεμπε σε μπαλαρινα της Πλιτσεσκαγια στην «Λιμνη των Κυκνων» παρα σε μπαρουτοκαπνισμενο τσολια. Με το ζορι δε, σκεπαζε τα τροφαντα του μπουτακια που ασφικτυουσαν μεσα στο λευκο κολλαν. Από πανω, μια παλλευκη πουκαμισα, με δεκαδες πιετες και μακρια μανικια καμπανα (σαν αλλη Ελπιδα στον «Σωκρατη εσυ, Σουπερ Σταρ») κι ένα γιλεκο χρυσοποικιλτο που θα το ζηλευε κι ο Φλωρινιωτης. Στη μεση του δεμενο ενα πορφυρο ζωναρι που κατεληγε σε ουρα (ωρα ηταν να μας χορεψει και φλαμενγκο) μεσα στο οποιο ηταν βαλμενα δυο τεραστια πλαστικα πιστολια (κατι σε Ισπανο Νταβελη να πω;)
Η εκπληκτικη αυτή εμφανιση κορυφωνοταν σε αυτό που η δαιμονια συλληψη της μανας μας, αποκαλουσε «τσαρουχια». Δυο μπλε ανατομικα μποτακια του Μουγερ που στις μυτες τους ειχαν κολληθει δυο κατακοκκινα πον-πον, εν ειδει φουντας!!!

Απτοητος ο μικρος για το πολιτισμικο σοκ που προκαλεσε η εμφανιση του και πληρως αφοσιωμενος στον ρολο του, σταθηκε διπλα στον αποστεωμενο αρχηγο του (στην ουσια τον επικαλυψε τελειως) κι αρχισε με βροντερη φωνη ν’ αφηγειται τα μυρια οσα που υπεφεραν ως κλεφτες στα ορη και τ΄αγρια βουνα. Με δραματικη ενταση κι αναλογες κινησεις (πανω-κατω τα μανικια καμπανα) περιεγραφε την πεινα που τους μαστιζε, τις κακουχιες, την απλυσια κι όλα τα πανδεινα που τραβουσαν για την απελευθερωση της πατριδας, σιγουρος ότι θα ραγιζε τις καρδιες ολων των θεατων.

Πώς να πειστουν όμως οι εμβροντητοι θεατες, όταν εβλεπαν ένα τετραπαχο παιδακι, με ροδαλο μαγουλακι που εσκαζε από υγεια, με στομαχακι που ελαχιστα κρυβοταν από το παγιετε γιλεκο του και με την πολυπτυχη φουστανελλα του ατσαλακωτη, να υποδυεται τον χιλιοταλαιπωρημενο, πεινασμενο κι απλυτο επαναστατη του ΄21!!!

Η αληθεια είναι ότι καναμε φιλοτιμες προσπαθειες να πνιξουμε τα κυματα γελιου που ανεβαιναν ορμητικα και μας κατεκλυζαν, αλλα σταθηκε αδυνατον… ευτυχως που τελειωσε γρηγορα το ποιημα και σηκωθηκαμε ορθιοι να χειροκροτησουμε γιατι αλλιως θα μας μαζευαν από κατω από τα καθισματα.

Γυρνωντας στο σπιτι, προσπαθησαμε διστακτικα να πουμε στη μανα μας ότι η εμφανιση του μικρου ηταν λιιιιγοοοο «κοντρα» με τον ρολο του, αλλα μας κατακεραυνωσε με τη γνωστη της ατακα:

-«Σιωπη εσεις, εγω ξερω!»