Χωρίς τίτλο, γιατί έτσι μου αρέσει!

Λοιπόν μιας και δεν αντέχω άλλο να βλέπω τη φάτσα του Πολύδωρα πάνω πάνω στη σελίδα μας εδώ και τόσες μέρες και επειδή είναι άνοιξη και έχω τα κέφια μου, θα μοιραστώ μαζί σας σε αυτό το ποστ κάποια πράγματα που ανακάλυψα τον τελευταίο καιρό! Έχουμε και λέμε:

Το στέκι που ξημεροβραδιάζομαι:

Το Gingerale έχει μια ανεπιτήδευτη 50s αισθητική και βρίσκεται στην πιο αληθινά ζωντανή πλατεία της Αθήνας (όχι δεν εννοώ την πλατεία Κολωνάκιου). Χαλαρή μουσική που δυναμώνει όσο χρειάζεται το βράδυ για να μπορείς να μιλήσεις με την παρέα σου. Έχει live jazz bands τις Κυριακές και μαζεύει μερικές από τις πιο όμορφες φατσούλες της πόλης. Δοκιμάστε την φοβερή ζεστή σοκολάτα ρόφημα (εγώ την πίνω με λίγο ρούμι) και οπωσδήποτε να πιείτε Mojito ή Daquiri θα με θυμηθείτε!

Το βιβλίο που διάβασα μιά κι έξω:

Σας έχει τύχει ν' αναρωτηθείτε γιατί σας "γυρίζουν τα άντερα" όταν γνωρίζετε κάποια ή κάποιον για πρώτη φορά χωρίς να την/τον ξέρετε ως άτομο; Ξέρετε γιατί προτιμάτε την Coca Cola και όχι την Pepsi Cola; Θέλετε να μάθετε γιατί κάποιες στιγμές γνωρίζετε κάτι ενώ αυτό σας είναι άγνωστο; Αν θέλετε απαντήσεις για αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα τότε αυτό το βιβλίο είναι για εσάς! To blink του Malcom Gladwell μιλάει για τη δύναμη του ενστίκτου και δείχνει τον τρόπο που μια άμεση κρίση μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική από μια προσεκτική απόφαση!

Τα T-Shirt που λάτρεψα:

Τα πάλαι ποτέ 60s μπορεί να έχουν τελειώσει εδώ και τριανταεφτά χρόνια όμως η αμερικάνικη εταιρεία Heavy Rotation προσπαθεί να συνεχίσει τον groovy τρόπο ζωής συνδυάζοντας indie εικονογραφήσεις με ευκολοφόρετα ρούχα. Μπορείτε να τα δείτε εδώ! Βέβαια για να είμαι ειλικρινής υπάρχουν και στην Αθήνα, αλλά δεν σας λέω το μαγαζί που τα βρήκα γιατί θέλω να τα αγοράσω όλα για μένα! :-P

Η γκαλερί που μ' αρέσει:

Τη δεκαετία του 60 ο Warhol πήρε μερικά κονσερβοκούτια της σούπας Campbell και τα έκανε "Υψηλή Τέχνη". Τώρα η Tiny Showcase κάνει ακριβώς το αντίθετο. Η online γκαλερί κάνει οικονομικά προσιτή την τέχνη (όχι δεν έχει καμία σχέση με το Cheap Art!). Με είκοσι δολλάρια μπορείτε να αγοράσετε μια ψηφιακή εκτύπωση σε αρχειακό χαρτί ενός πρωτότυπου έργου τέχνης που μπορεί να αξίζει σε λίγο καιρό μερικές χιλιάδες. Οι εκδόσεις της Tiny Showcase είναι συνήθως σε 200 αντίτυπα, κάτι που τις κάνει συλλεκτικές. Νέα τυπώματα παρουσιάζονται κάθε Τρίτη βράδυ και συχνά εξαντλούνται μέχρι τα μεσάνυχτα της ίδιας νύχτας, ενώ ένα ποσοστό από τα κέρδη πηγαίνει σε μια φιλανθρωπική οργάνωση που έχει επιλέξει ο καλλιτέχνης που δημίουργησε το έργο.

Το συγκρότημα που ακούω non-stop:

Απλά υπέροχη αισθαντική instrumental μουσική. Το τέλειο soundtrack για ένα τεμπέλικο κυριακάτικο απόγευμα στο σπίτι. Ανακαλύψτε τους εδώ!

Η διαφημιστική καμπάνια που
μου τράβηξε την προσοχή:

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή η καμπάνια είναι ελληνική παραγωγή! Μπράβο στην ομάδα που την δημιούργησε! Παιδιά έτσι και δεν κερδίσετε στα βραβεία ΕΡΜΗΣ και στα ΕΒΓΕ φωνάξτε με για να "δείρουμε" τις κριτικές επιτροπές παρέα! Χοχοχο!

Τo blog που ανακάλυψα και κουφάθηκα:

Το λένε "Madonna's Personal Blog"!!! Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα! Απλά κάνω αντιγραφή από το profile της Madonna!!
"I know people think I'm flawless, but I am just like everyone else. I fart! I poop! Heck I even have bad hair days (I do have my own stylist so scratch that!) I eat food to survive (I have a chef to prepare my food though, but I still have to eat it!) You get the picture? Good!"
Αχαχαχαχαχα!!!

Η φωτογραφία που με εκνεύρισε:

Έλαβα προχθές ένα email με τις φωτογραφίες που βραβεύτηκαν στη διοργάνωση Word Press Photo 2006. Κάνω αντιγραφή από το email το κείμενο που αφορά τη φωτογραφία που βλέπετε:

" Η καλύτερη φωτογραφία για το 2006 από τον αμερικανό Spencer Platt: Νεαροί Λιβανέζοι επισκέπτονται τις βομβαρδισμένες γειτονιές της Βηρυττού μέσα σ' ένα κατακόκκινο Mini Cabrio. Η φωτογραφία είναι από την ημέρα της ανακωχής. Αργότερα έγινε γνωστό ότι δεν επρόκειτο για σάϊτ σήινγκ πλουσίων, αλλά για κατοίκους της περιοχής που είχαν καταφύγει σε ασφαλέστερες γειτονιές και έβλεπαν τα καταστρεμμένα σπίτια τους για πρώτη φορά. Το αυτοκίνητο ήταν δανεικό".

Αυτό το οποίο με εκνεύρισε σε αυτή τη φωτογραφία είναι ότι η όλη σύνθεση σημειολογικά θυμίζει πράγματι "σάϊτ σήινγκ πλουσίων" σε μια εμπόλεμη ζώνη.

Περιττό να σας πω ότι στη σχετική σελίδα του οργανισμού World Press Photo δεν αναφέρεται τίποτα για το γεγονός ότι οι νεαροί Λιβανέζοι ήταν κάτοικοι της περιοχής και έβλεπαν για πρώτη φορά τα ερείπια των σπιτιών τους με δανεικό αυτοκίνητο. Αυτό το οποίο αναφέρεται είναι τα λόγια της Michele McNally μέλος της κριτικής επιτροπής που λέει τα εξής:
"Είναι μια εικόνα που μπορείς να συνεχίσεις να παρατηρείς. Έχει πολυπλοκότητα και την αντίφαση της πραγματικής ζωής μέσα στο χάος. Αυτή η φωτογραφία σε κάνει να κοιτάς πέρα από το προφανές."
Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη της κυρίας McNally μιας και αποκαλύπτει κομψά -πλην όμως ξεκάθαρα- τα "θεαματικά" αισθητικά κριτήρια με τα οποία έκανε την βράβευση η κριτική επιτροπή χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψιν της το πλαίσιο μέσα στο οποίο τραβήχτηκε η συγκεκριμένη φωτογραφία (περισσότερες λεπτομέρειες εδώ).

Και μιας και αυτό το ποστ πρέπει να τελειώσει, λέω να το κλείσω κάπως ευχάριστα και βοργιαστικά!

Μα καλά, δεν είναι εντελώς "Λουκρητία"
αυτή η φωτογραφία;!!!

Χαζεύοντας στο site του παριζιάνικου concept store Colette βρήκα τις διαφημιστικές φωτογραφίες της φίρμας BROKEN LABEL που έχει δημιουργήσει η Γιαπωνέζα Nagi Noda σε συνεργασία με τον Mark Ryder και στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η φοβερή και τρομερή διαδικτυακή εξαδέλφη μου! Χοχοχο!
Όχι πείτε μου δηλαδή, έχω άδικο που μου τη θύμισε;

Φτάνει Πιά!

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.
• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.

Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, Βοργίες, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypannetweblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας

ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΟΡΓΗΣ

-Τοκ, τοκ, τη προσοχη σας παρακαλω!
Αγαπητο ακροατηριο, με μεγαλη μου χαρα σας παρουσιαζω αποψε τον εκλεκτο φιλο κι εξαιρετο συγγραφεα Θυμιο Ασκητογλου ο οποιος θα μας μιλησει για το τελευταιο του βιβλιο «Σχεσεις Στοργης»…

-(καλα ρε μαλακα αυτος δεν ειναι τιτλος ταινιας;)
-(σκασε ρε μαλακα ν’ ακουσουμε)

-Κυριες και κυριοι, καλησπερα σας, σας ευχαριστω για τη παρουσια σας που με τιμα ιδιαιτερα….

ΤΣΑΦ!!

-(τι εγινε ρε μαλακα;)
-(επεσε το ρευμα ρε μαλακα, δε βλεπεις;)
-(τι να δω ρε μαλακα μεσα στα σκοταδια;)

-ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΗ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΕΣΤΕ, ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ, ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΑΜΕΣΩΣ!

-(πω ρε μαλακα, την κατσαμε, δε βλεπω να παω και στον μπουφε)
-(αναψε κανενα σπιρτο ρε μαλακα και κοψε τη μουρμουρα)

-ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ΜΑΣ ΕΙΔΟΠΟΙΟΥΝ ΟΤΙ Η ΒΛΑΒΗ ΣΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΗΣ ΔΕΗ Θ’ ΑΡΓΗΣΕΙ Ν’ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΚΙ ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΜΙΛΙΑ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ.

-Γαμιεται η ΔΕΗ!!

-ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΥΡΙΕ, ΛΙΓΟ ΣΕΒΑΣΜΟΣ!

-Αντε γα…
-(κοφτο ρε μαλακα και παμε να φυγουμε)
-(της γαμιεται ο Διας ρε μαλακα)
-(τι επαθες ρε μαλακα, σε βαρεσε η εκλειψη ηλιου;)
-(ε, της γαμιεται και ο Διας κι ο Ηλιος ρε μαλακα!)


(η παραπανω σκηνη γραφτηκε για το παιχνιδι των 5 λεξεων,ο σεβασμός, ο φίλος, το δίκτυο, οι σχέσεις και ο Ήλιος, που μου εδωσε ο Theophrastos,κι ηταν μια προσπαθεια αποδοσης με τον τροπο του Γιαννη Οικονομίδη, σκηνοθετη της ταινιας «Η Ψυχη στο Στομα»)

Στάλες από μαύρο...

Παρακάτω ένα e-mail αυτούσιο όπως μου ήρθε. Καλό σας σαββατοκύριακο.

ΚατΆ αρχάς ζητώ συγγνώμη σε όσους θεωρήσουν αυτό το e-mail spam, εν τούτοις συνεχίζω να θεωρώ ότι το θέμα είναι αρκετά σημαντικό ώστε να λάβουν όλα τα μέλη του συλλόγου άμεση γνώση. Επίσης, ζητώ να με συγχωρήσετε που δεν ήμουν στη γενική συνέλευση για να πω αυτά που θα σας πω, αλλά δεν μπόρεσα τελικά να κατέβω στην Πάτρα στην ώρα μου. Θα λείπω και από την επόμενη Γ.Σ ., αφού θα είμαι εν αναμονή του δικαστηρίου.

Να σημειώσω ότι δεν ανήκω σε καμία παράταξη, και πιστεύω ότι οι φίλοι φοιτητές που ανήκουν σε οποιαδήποτε παράταξη θα διαβάσουν το κείμενο, παρά το γεγονός ότι εγώ δεν ανήκω κάπου.

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος (αν και δεν νομίζω να τα καταφέρω) στην περιγραφή των γεγονότων, μιας και λίγο πολύ θα τα έχετε ακούσει (παραμορφωμένα) στις ειδήσεις. Επίσης, συγχωρήστε την απουσία λογοκρισίας στις άσεμνες λέξεις, αλλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλα μας και να προβάλλουμε μία πλασματική ηθικολαγνεία. Τα πράγματα αυτά συμβαίνουν και ακούγονται καθημερινά, και θεωρώ ότι αυτός που προσβάλλεται ακούγοντας ωμά αυτές τις λέξεις είναι ανειλικρινής πρώτα στον εαυτό του, και έπειτα στους συνανθρώπους του.

Είμαι ένας από τους 49 συλληφθέντες της 08/03/2007. Με προσήγαγαν μαζί με άλλα 48 παιδιά από το ίδιο σημείο (από τη νησίδα που υπάρχει στη γωνία Μ. Βρετανία και Βας. Σοφίας) στη ΓΑΔΑ, άνευ λόγου και αιτίας. Ήμουν από τους λίγους τυχερούς που δεν έφαγαν ξύλο και πραγματικά ακόμα απορώ πως την γλύτωσα. Δεν κατάφερα να ξεφύγω αφού, όπως θα έχετε δει στα βίντεο, μας κύκλωσαν περί τους 100 και παραπάνω αστυνομικοί και μας εξήγησαν με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο πώς νοιώθει μία κατσαρίδα όταν, αφού την έχεις ψεκάσει 10 φορές με AROXOL, συνεχίζεις επίμονα να την βαράς με μία παντόφλα. Τη στιγμή εκείνη είχα κάτσει κάτω σκυμμένος και περίμενα απλά να με δείρουν. Οι ατάκες των αστυνομικών συνοψίζονταν στο «Έτσι, έτσι, στα τέσσερα πρέπει να είστε». Πέρα από την ασφυξία λόγω των χημικών και της φυσούνας που έφαγα στο πρόσωπο, γύρω μου άκουγα πολύ δυνατά τις κραυγές των παιδιών που έβλεπα να χτυπάνε με μεγάλη μανία οι κ. αστυνομικοί. Πλέον κατάλαβα ακόμα πιο ζωντανά γιατί ο κόσμος τους λέει μπάτσους, και ελπίζω να έχετε καταλάβει και εσείς. Κάποια στιγμή κάποιος ΜΑΤατζής με έδωσε σε κάποιον άλλο να με πάει στην κλούβα. Τα «γαμώ τη μάνα σου ρε μουνί» από τους φίλους αστυνομικούς έδιναν και έπαιρναν, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Μία κοπέλα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει είπε στους ΜΑΤατζήδες «θα λιποθυμήσω», και αυτοί της απάντησαν «Λιποθύμα τώρα να σε γαμήσουμε και από πάνω».

Με έβαλαν στην κλούβα και περιέργως δεν μου πέρασαν χειροπέδες. Χειροπέδες έβαλαν στους μισούς από εμάς και στους περισσότερους τις έβγαλαν στην κλούβα. Σε μερικά παιδιά τις άφησαν, έτσι για τιμωρία. Μέσα στην κλούβα είχαμε ένα παιδί με ανοιγμένο κεφάλι, μία κοπέλα με σκισμένο φρύδι, ένα παιδί με σπασμένη μύτη, έναν άλλο με μισή μπλούζα και χέρι που σχεδόν δεν κούναγε (ρήξη μυών πίσω από τον καρπό), ένα κάρο παιδιά με μελανιές και καρούμπαλα και άλλους που πιθανότατα ξεχνάω. Ζητάγαμε επίμονα γιατρό και φωνάζαμε συνέχεια (αφού ξέραμε ότι δεν είχαμε κάνει τίποτα απολύτως) και ρωτάγαμε γιατί μας είχαν μαζέψει. Προφανώς δεν υπήρχε απάντηση, και προφανώς ούτε γιατρός. Μάλιστα ένας «άνδρας των ΜΑΤ» φόρεσε και την αντιασφυξιογόνο του(!!!) μέσα στην κλούβα, προφανώς για να μας φοβίσει.

Κάποια στιγμή (κατά τις 7 το απόγευμα) φτάσαμε στη ΓΑΔΑ όπου ακόμα δεν ξέραμε γιατί μας πάνε. Μας ανέβασαν στον 11ο όροφο, τα κινητά απαγορεύονταν, αλλά εμείς τα βγάζαμε στη ζούλα μέσα στο γενικότερο χάος που επικρατούσε. Στον 11ο μας πέταξαν σ' ένα διάδρομο και άρχισε η διαδικασία του πολέμου των νεύρων. (Ατάκα ασφαλίτη όταν μας πήγαν στο διάδρομο: «Ρε τι μαλάκες είμαστε, τι μαλακίες κάνουμε, τι είναι αυτά που φέραμε εδώ?». Την ψιθύρισε ένα ασφαλίτης σε έναν άλλο, και ήμουν αρκετά κοντά να το ακούσω).

Ήμασταν χάμω μες τη βρώμα και τις γόπες, σε ένα διάδρομο 2.50 επί 12 μέτρα (περίπου), 49 άτομα, μεταξύ των οποίων 20 περίπου κοπέλες, ο ένας πάνω στον άλλο, με ασφαλίτες να περνάνε συνέχεια από πάνω μας για να μας σπάσουν τα νεύρα. Κουνιόμουν, και έβηχα από τα χημικά που έβγαζαν τα ρούχα τα δικά μου και των άλλων. Μας έκαναν σωματικό έλεγχο (γυμνό για όσους δεν γνωρίζουν), χωρίς ακόμα να μας λένε γιατί μας έχουν προσάγει, και χωρίς γιατρό για τα χτυπημένα παιδιά.

Οι προκλητικές ατάκες έδιναν κ έπαιρναν. Επαφή με δικηγόρο δεν υπήρχε, και δεν υπήρξε για 19 ώρες!!!! Μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, πράγμα που είναι παράνομο χωρίς κατηγορίες και αφού ήδη μας είχαν κάνει εξακρίβωση. Απλά μας τρομοκρατούσαν. Κατά τη διάρκεια της νύχτας μας έφεραν την εντολή σύλληψης να υπογράψουμε, όπου λέει είχαμε συλληφθεί για διατάραξη κοινής ειρήνης και «εγκληματική οργάνωση» (έτσι έλεγε το χαρτί). Προφανώς και δεν υπέγραψε κανείς, και ζητούσαμε πολύ έντονα δικηγόρο. Αρχικά είχαμε πάει μόνο για απλή προσαγωγή, και η εντολή σύλληψης εμφανίστηκε ως δια μαγείας μετά τις 1 το βράδυ (αφού είχαμε ήδη 5 ώρες χωρίς δικηγόρο και γιατρό στη ΓΑΔΑ). Κάποια στιγμή ήρθε και ένας υποτιθέμενος εισαγγελέας και μας έβαλε να συντάξουμε απολογία ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, πράγμα παράνομο και ανήκουστο. Οι κατηγορία, για 45 (οι 4 νομίζω είχαν ελάχιστα διαφορετική) άτομα?

«Ο κατηγορούμενος συμμετείχε σε κομμάτι της πορείας που αποκόπηκε από τον κύριο όγκο της και επιτέθηκε στους άνδρες της αστυνομίας με πέτρες, μάρμαρα και ξύλα. Κατά την σύλληψη του άφησε στο έδαφος 1 ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΑΣΚΑ, 2 ΑΝΤΙΑΣΦΥΞΙΟΓΟΝΕΣ ΜΑΣΚΕΣ, 1 ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ, 1 ΣΦΕΝΤΟΝΑ, 1 ΠΑΛΟΥΚΙ, ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΜΑΡΑ».

Τουτέστην, αφήσαμε κάτω 90 αντιασφυξιογόνες, 45 βαριοπούλες, 45 σφεντόνες, και υπολογίζω περί τις 150-200 πέτρες. Δεν ξέρω αν γελάτε, αλλά μ' αυτές τις αδιανόητες κατηγορίες είναι πιθανή η καταδίκη. Οι περισσότεροι δεν υπέγραψαν, εγώ δήλωσα αθώος και ότι αρνούμαι τις αστείες αυτές κατηγορίες και ότι θα μιλήσω μόνο παρουσία δικηγόρου, και υπέγραψα.

Τους τραυματίες τους πήγαν στις 4 το πρωί στον Ερυθρό σταυρό (9 ώρες αργότερα). Σε μερικά παιδιά δεν μπόρεσαν να κάνουν ράμματα που χρειαζόταν, γιατί οι πληγές είχαν κλείσει. Φαί δεν είχαμε. Αγοράσαμε με ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΞΟΔΑ champion κρουασάν από το κυλικείο, στις 2 το βράδυ. Μαζέψαμε όλοι μαζί τα λεφτά και πήγαν 2 παιδιά από εμάς συνοδεία 6 αστυνομικών (έπιασαν την Αλ Κάιντα οι μαλάκες) να τα φέρουν. 35 παιδιά ήταν από Θες/νίκη, όπως φαντάζεστε κανείς δεν έχει φάει κάτι ιδιαίτερο μες τη μέρα. Αντιστοιχούσαν για 19 ώρες, 2,5 κρουασάν στον καθένα και 1/15 του πακέτου των τσακίρης τσίπς. Νερό απ' τον ψύκτη και απουσία χαρτιού υγείας. Κοιμηθήκαμε στον διάδρομο αυτό που είχε και γραφεία, ακουμπώντας με τον απέναντι μας τα γόνατά μας που ήταν λυγισμένα για να χωρέσουμε. Συνέχεια πέρναγαν οι ασφαλίτες από πάνω μας για να μας ξυπνάνε, και κάθε λίγο και λιγάκι προέκυπτε και μία άλλη γραφειοκρατική βλακεία για να μην κοιμόμαστε.

Την επομένη το πρωί μας φωτογράφησαν, και περιμέναμε από τις 9 που υποτίθεται θα μας πήγαιναν στην Ευελπίδων μέχρι τις 7 το απόγευμα που μας πήγαν τελικά. Βλέπετε, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει, και μία χαρά εξυπηρετεί τους σκοπούς της. Στις 2 περίπου επιτέλους είδαμε τους δικηγόρους, και μας έφεραν μερικά κρουασάν παραπάνω και φρυγανιές, και τσιγάρα στα παιδιά (κακή επιλογή γιατί ο χώρος έγινε απίστευτα αποπνικτικός). Κατά τις 16:30 μας έφεραν και φασολάδα, ευγενική χορηγία της ΕΛ.ΑΣ. (νομίζω). Συνέχεια μας τρομοκρατούσαν λέγοντας μας ότι θα μείνουμε και άλλη μέρα μέσα τελικά, γιατί η γραφειοκρατία είχε καθυστερήσει τις διαδικασίες κ δεν θα προλαβαίναμε το αυτόφωρο.

Περάσαμε ευτυχώς μετά από χίλια βάσανα από τον εισαγγελέα (πράγμα που σήμαινε ότι θα περνάγαμε αυτόφωρο), ο οποίος πρωτοφανώς ήρθε στη ΓΑΔΑ παρόλο που ο νόμος λέει ότι δεν μετακινείται από την έδρα του και ότι οι κατηγορούμενοι πάνε σ' αυτόν. Να χιλιοευχαριστήσω εδώ όλα τα παιδιά που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους έξω από τη ΓΑΔΑ. Τους ακούγαμε έξω από το παράθυρο του εισαγγελέα που ήταν στον 6ο όροφο να φωνάζουν και ήταν απίστευτη η ψυχολογική βοήθεια (στο διάδρομο που μέναμε δεν είχαμε παράθυρα). Η αλληλεγγύη βοηθά πραγματικά πολύ και είναι ανεξάρτητη κομματικών φραγμών.

Μας έδεσαν λοιπόν με χειροπέδες μεταξύ μας και μας μετέφεραν συνοδεία 25 ασφαλιτών και δεν ξέρω και γω πόσων ένστολων στα δικαστήρια με κλούβες. Οι κλούβες είχαν κελιά των τεσσάρων που κανονικά δεν χωράγανε ούτε 2 άτομα, και έκλειναν ερμητικά με σιδερένιους τοίχους που είχαν μόνο μικρές τρυπούλες για να παίρνεις αέρα. Δεν ξέρω καν πόσοι αστυνομικοί και ζητάδες και περιπολικά μας ακολουθούσαν και άνοιγαν τον δρόμο, αλλά ακούγονταν πολλοί (είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα οι μαλάκες).

Στο δικαστήριο και έπειτα από 24 ώρες κράτησης και αϋπνίας πρακτικά, μπορέσαμε να δούμε για μία στιγμή και από μακριά τους γονείς μας. Μερικοί κατάφεραν και μπήκαν και στο δικαστήριο για λίγο, άλλους δεν τους αφήσανε καν. Και άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Αφού μας κάθισαν αλφαβητικά και ο καθένας ανακοίνωσε τη σχολή του, οι 30 περίπου δικηγόροι που ήταν μέσα στην αίθουσα ζήτησαν την τριήμερη αναβολή που δικαιούται οποιοσδήποτε συλληφθέντας για να ετοιμάσει την απολογία του. Η μόνη περίπτωση να μην σε αφήσουν να φύγεις ελεύθερος από κει για το τριήμερο είναι ή να μην έχεις καθαρό ποινικό μητρώο, ή να μην έχεις γνωστή κατοικία, ή η κατηγορία σου να είναι πολύ βαριά, ή γενικά να συντρέχει κάποιος λόγος που να σε καθιστά ύποπτο φυγής. Διακόπτουν λοιπόν αι «αδιάβλητοι» δικασταί για 5 (και καλά) λεπτά, και επιστρέφουν μετά από 50!!!!!!!!!

Λέει λοιπόν ο εισαγγελέας, με σίγουρη, τρεμάμενη φωνή:
«Σέβομαι την ιδιότητα του φοιτητή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν τους αφήσουμε ελεύθερους το τριήμερο δεν θα επαναλάβουν τις πράξεις που έκαναν, και άρα εισηγούμαι την τριήμερη κράτησή τους».

Ο γελοίος λοιπόν αυτός άνθρωπος δεν δίστασε και δεν ντράπηκε να μας καταδικάσει σε τελείως άκυρη χρονική στιγμή, τη στιγμή που έπρεπε να εξετάσει αν ήμασταν γνωστοί εγκληματίες και ύποπτοι φυγής. Δεν μπορώ καν να μετρήσω (γιατί δεν ξέρω ακριβώς) πόσους δικονομικούς νόμους παρέβη εκείνο το δικαστήριο. Σαφής στόχος αυτής της εισήγησης ήταν η προληπτική και παραδειγματική τιμωρία μας επειδή συμμετείχαμε στην πορεία. Στα 50 λεπτά που μεσολάβησαν, φαντάζομαι (και όλοι οι δικηγόροι το ίδιο φαντάστηκαν) ότι αυτός ο παπάρας (και συγχωρήστε το μένος παρακαλώ) πήρε και δέχτηκε τηλέφωνα από πολύ ψηλά. Οι δικηγόροι έπεσαν απ' τα σύννεφα και άρχισαν να τραβάνε τα μαλλιά τους, και μέσα από μία αστεία και υποτιμητική για την υποτιθέμενη «δημοκρατία» μας διαδικασία, που κράτησε δυόμιση ώρες, έπεισαν το τριμελές πλημμελειοδικείο να πλειοψηφήσει (!!!!!!!!! και όχι ομόφωνα) να διατάξει την άρση της κράτησης μας. Η αξιότιμη πρόεδρος, θεωρούσε ότι έπρεπε να φύγουν μόνο οι τραυματίες, πρόταση χωρίς καμία δικονομική λογική.

Τελικά κρατήθηκε ένα παιδί, ο Κώστας, που δεν ήταν φοιτητής και άρα ανήκε σε πιο ευαίσθητη κοινωνική μερίδα, και δεν είχε αυτή τη «νεφελώδη» ασυλία της ιδιότητας του φοιτητή που χαρακτήριζε τους υπόλοιπους. Γι' αυτό και παρόλο που τον έπιασαν μαζί με μας του φόρτωσαν και απόπειρα σωματικής βλάβης σε συγκεκριμένο αστυνομικό. Τα παιδιά που φορτώθηκαν με τα κακουργήματα εξετάζονταν ξεχωριστά, και έμειναν προφανώς μέσα σε συνθήκες χειρότερες απ' τις δικές μας.

Τη Δευτέρα το πρωί πήγαμε στο δικαστήριο πάλι. Τη δικογραφία την έλαβαν οι δικηγόροι στις 11:30 και εμείς δικαζόμασταν στις 12. Πήγαμε να μπούμε στην αίθουσα οι πρώτοι κατηγορούμενοι κατά τις 4 αν θυμάμαι σωστά. Μέσα λοιπόν στην αίθουσα ήταν οι δικηγόροι, 30 περίπου ασφαλίτες, και περίπου 15-20 ένστολοι αστυνομικοί. Έξω από την αίθουσα υπήρχαν παρατεταγμένα ΜΑΤ. Οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν πολύ έντονα, αφού οι μπάτσοι και οι δικαστές δεν τους άφησαν να μπουν με τη δικαιολογία ότι «δεν χώραγαν στην αίθουσα»!!! Πώς να χωρέσουν, με 50 αστυνομικούς και 49 κατηγορούμενους?????? Είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα, οι μαλάκες.

Ξεκίνησε η δίκη με τους γονείς απ' έξω, οι δικηγόροι σύσσωμοι ζήτησαν αναβολή εντός του 15μέρου λόγω του ότι έλαβαν πολύ αργά τη δικογραφία. Και λίγο πριν κάνει την εισήγηση η εισαγγελέας, ακούμε από τον διάδρομο φωνές και φασαρία. Μπαίνει ένας μέσα στο δικαστήριο και φωνάζει «Ένα γιατρό, ένα γιατρό, έπεσαν δακρυγόνα έξω από το δικαστήριο». Φοβερή αναμπουμπούλα, αφού τα χημικά άρχισαν να πιάνουν και εμάς που ήμασταν μέσα στην αίθουσα. Ένας πατέρας προσπάθησε να μπει μέσα και έφαγε κάτι ψιλές με τα γκλομπ, ενώ ένας αλήτης ΜΑΤατζής τον ψέκασε εξ επαφής στο πρόσωπο. Σημειώνω εδώ ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο και απαγορεύεται ρητά ακόμα και από την αστική δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος λιποθύμησε και έγινε μπλε, έτρεξαν κάποιοι να τον βοηθήσουν, κάποιες άλλες μανάδες έπεσαν στα σκαλιά της εισόδου του δικαστηρίου, γενικά φοβερή αναταραχή. Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες του τι έγινε έξω αφού ήμουν μέσα, αλλά ξέρω ότι η εισαγγελέας έτρεμε και αυτή λέγοντας ότι προτείνει να πάρουμε την αναβολή. Επίσης ξέρω ότι οι ένστολοι που ήταν μέσα αναρωτιόντουσαν δυνατά, πώς είναι δυνατόν να έχουν τόσο μαλάκες συναδέλφους. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχει συγκεκριμένος νόμος που απαγορεύει τη χρήση των χημικών μέσα στα δικαστήρια συγκεκριμένα. Στο Ελλαδιστάν όμως, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Με τα πολλά φύγαμε, και μετά από λίγες ακόμα μικροαναταραχές.

Θα περάσει η τρομοκρατία? Πρέπει όλοι μας να αναρωτηθούμε, και να μην απαντήσουμε επιπόλαια όχι. Γιατί αν δεν θέλουμε να περάσει, απαιτούνται πολλά περισσότερα από αυτά που κάνουμε, και το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί είναι η κοντόφθαλμη τρομολαγνεία που χαρακτηρίζει την πραγματικά χαμένη (και όχι αναβεβλημένη) εξεταστική. Το πρόβλημα μάλλον είναι αρκετά πιο ευρύ, και ελπίζω να μπορέσουν να το δουν αρκετοί άνθρωποι. Ας αναρωτηθούμε λίγο για το πανεπιστήμιο που υπερασπίζουμε και για την κοινωνία που ζούμε γενικότερα, τώρα που έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οποιοσδήποτε από εσάς στην θέση μου. Ας αναρωτηθούμε λίγο για την «δημοκρατία» μας. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να αναλάβει δράση ανάλογα με το πώς εκείνος θεωρεί σωστό, και όχι μόνο στα πλαίσια μίας παράταξης. Σας παρακαλώ να είστε δυναμικοί την Πέμπτη, αλλά και κάθε μέρα. Εγώ λόγω της κρατικής τρομοκρατίας δεν μπορώ να έρθω στην πορεία, για να μην επιβαρύνω την θέση μου, και με μία έννοια, η κυβέρνηση πέτυχε αυτό που ήθελε. Και μην ξεχνάτε ότι ακόμα 11 φοιτητές και ένας εργαζόμενος βαρύνονται με χειρότερες κατηγορίες απ' τις δικές μου, και μόνο από τύχη δεν μου φόρτωσαν και εμένα τις ίδιες. Οι 12 αυτοί άνθρωποι χρειάζονται την συμπαράσταση όλων μας.

Οι δικηγόροι άρχισαν να λένε ότι τέτοια φαινόμενα έχουν να δουν από τη χούντα. Σας καλώ να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα από τα παραπάνω, και ελπίζω να μην ήμουν κουραστικός.

Α. Δ., Μηχ. Η/Υ κ' Πληρ.

Πολυτεχνείο Πατρών. =======================================

Εγώ λέω πάντως ότι ....οι μέρες τις αφθονίας μερικών είναι μετρημένες....

Σταλες απο κοκκινο

Ηταν μια μερα σαν αυτές που σου ‘ρχεται να παρεις μια σκουπα και να σκουπισεις ολο το πλανητη γη.

Η αδρεναλινη να κοχλαζει, το κεφι ανεξελεγκτο, η διαθεση για δημιουργια να σκαρφαλωνει στα Ιμαλάια. Να κανεις ταυτοχρονα χιλιαδες πραγματα και να συνοδευονται όλα με ένα χαμογελο πλατυ, ετσι χωρις αιτια. Το βραδυ να φτανει, ο υπνος να μη σε πιανει γιατι θελεις να δρασεις, να δρασεις, να δρασεις.

Και την επομενη μερα, εκει που οδηγεις κι απολαμβανεις τη λιακαδα, εκει που σκεφτεσαι ένα ακομη σαρωτικο 24ωρο….τακ…τακ….η πρωτη σταγονα πεφτει…δεν προλαβαινεις ν’ αντιδρασεις, να σκεφτεις, γιατι ακολουθουν κι άλλες, γινονται ρυακι, χειμαρρος, τα παντα κοκκινιζουν γυρω σου, κοιτας με απορια τα ρουχα σου που λεκιαζονται, τα χερια σου που αδυνατουν να συγκρατησουν το πορφυρο ποταμι που κυλα από τη μυτη σου….πεφτει πανω στο τιμονι, στο καθισμα, στο λεβιε των ταχυτητων, μενεις αναυδος….τι εγινε ρε παιδια;

Κι ακολουθουν κι αλλες….για τρεις μερες και τρεις νυχτες….νοιωθεις το αιματινο υγρο να κυλα απ τα ρουθουνια σου, να γλιστρα στον οισοφαγο σου, κι εσυ κυκλοφορεις με πακα χαρτομαντηλα στη τσαντα, στις τσεπες, στα χερια γιατι δε ξερεις ποια ωρα και ποια στιγμη οι κοκκινες σταλες θα κανουν την εμφανιση τους, παντα απροειδοποιητα αλλα ερχονται, πολεμας να τις σταματησεις αλλα αυτές εκει, πεφτουν, την ωρα που δουλευεις, την ωρα που φευγεις από το σινεμα , την ωρα που πληρωνεις στο ταμειο, την ωρα που διαλεγεις χρωματα για το δωματιο σου, την ωρα που βαζεις τη καρτα στο ΑΤΜ, την ωρα που επιστρεφεις από τον γιατρο ησυχος ότι εχουν πλεον σταματησει, αμειλικτες στο απροβλεπτο ραντεβου τους, αδιαφορες για το αν σου καταστρεφουν τη διαθεση, αναισθητες στην αγωνια σου, ανελεητες στη ροη τους, μια ροη που σου διαλυει την ενεργεια…..

Ενεργεια;.. χα…και τοτε θυμασαι τι σου ειχε πει καποτε ενας γιατρος….. «οχι ολους τους διακοπτες πανω….κατεβαζε και καμια ασφαλεια γιατι θα παθεις blackout, μη σπαταλας ολη την ενεργεια, φυλαγε την..»

Κι αρχιζει το κρυφτουλι, κατεβαζεις ένα διακοπτη, οι σταλες λιγοστευουν, κατεβαζεις δευτερο διακοπτη, οι σταλες καθυστερουν πιο πολύ να εμφανιστουν, κατεβαζεις τριτο διακοπτη….ησυχια….καμμια ενδειξη…..ξεχνιεσαι, ορμας και παλι εξω, κανεις σχεδια, κανονιζεις ραντεβου…..και….τακ, τακ, νατες παλι….ειναι εδώ για σου υπενθυμισουν ότι δεν ξεγελιουνται από τη προσωρινη ανακωχη σου…

Και παραδιδεσαι….ανευ ορων, κατεβαζεις το γενικο στον πινακα και τοτε αυτές πια σταματουν, σιγουρες ότι εχεις παρει το μαθημα σου, ασφαλεις μεσα στη δικη σου ανασφαλεια, εξακολουθουν να ρεουν στις φλεβες σου αλλα τωρα πια ξερεις…ξερεις ότι αυτές καιροφυλακτουν και μετρουν τους διακοπτες σου.

Κι αν βρουν έναν παραπανω ανεβασμενο, θα επιστρεψουν.

Loucretia ala Schulz!

Lou darling! Μιας και το ζήτησες... voilà! :-PPP

Υ.Γ. Προς το φιλοθεάμον κοινό του Οίκου μας: "Δεν θέλω ΟΥ!" Αχαχαχαχα!

Κόμιξ, Κόμιξ, Για Πάντα!!!

Το weekend που μας πέρασε πραγματοποιήθηκε στην Ελληνοαμερικανική Ένωση το φεστιβάλ κόμιξ Comicdom για δεύτερη χρονιά.

Φυσικά και ήμουν εκεί όπως και πέρσι. Ήταν μια καλή ευκαιρία να δω φίλους από τα παλιά, να απολαύσω ομιλίες από δημιουργούς κόμιξ που έχω αγαπήσει και να δω πρωτότυπα comic strips των Peanuts του μοναδικού Charles Schulz.

Για όσους δεν το ξέρουν, συλλέγω κόμιξ από το 1984 και έχω τουλάχιστον δύο χιλιάδες τεύχη σε αμερικάνικους αλλά και ευρωπαϊκούς τίτλους. Τις παλιές καλές μέρες -κάθε Παρασκευή συγκεκριμένα- έτρεχα μετά το σχολείο στο Solaris και έκανα κανονική κατάθεση το χαρτζιλίκι της εβδομάδας, μιας και είχα κρατήσεις για περίπου τριάντα μηνιαίους τίτλους!

Κάποια στιγμή πούλησα ένα μεγάλο κομμάτι της συλλογής μου (γύρω στα χίλια τεύχη) και σταμάτησα να συλλέγω, γιατί η ποιότητα των ιστοριών αλλά και της εικονογράφησης πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.

Όμως το μικρόβιο έχει μένει μέσα μου για πάντα. Εννοείται ότι ακόμα αγοράζω κόμιξ, αλλά πλέον αυτό γίνεται πιο επιλεκτικά και με περισσότερο μέτρο απ' ότι στο παρελθόν. Εξάλλου η αγάπη μου για τα κόμιξ ήταν αυτή που με ώθησε να ασχοληθώ με το σχέδιο και ακόμα και σήμερα -κάπου μέσα μου- θέλω να φτιάξω ένα δικό μου... (θα δούμε)

Τρέφω απεριόριστο θαυμασμό για σχεδιαστές όπως ο Jim Steranko, ο Jack Κirby, ο Jim Starlin και ο Barry Windsor-Smith από τους κλασσικούς του είδους των Αμερικάνικων κόμιξ υπερηρώων. Λατρεύω τον Robert Crumb και τις underground ιστορίες του. Μένω άναυδος με την ομορφιά του σχεδίου του Moebius. Έχω συγκινηθεί αφάνταστα με το Maus του Art Spiegelman και φυσικά έχω γελάσει μέχρι δακρύων με strips όπως το Calvin & Hobbes του Bill Watterson και φυσικά τα Peanuts!

Στο Comicdom είχα τη σπάνια ευκαιρία να παρακολουθήσω, εκτός από την έκθεση με τα πρωτότυπα σχέδια του Charles Schulz ένα πάνελ με τη Πρόεδρο του Μουσείου Schulz στην Σάνταρόζα της Καλιφόρνια και χήρα του δημιουργού Jean Schulz, τον Gary Groth εκδότη της Fantagraphics Books -της μεγαλύτερης εταιρείας στο χώρο των εναλλακτικών κόμιξ- που έχει αναλάβει την έκδοση της πενηντάχρονης ιστορίας των Peanuts σε σειρά λευκωμάτων και την Paige Braddock, δημιουργική διευθύντρια του Μουσείου Schulz υπεύθυνη για τα διεθνή licensing των Peanuts.

Ήταν πράγματι μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το δημιουργό Charles Schulz και τον τρόπο που έδωσε ζωή σε τόσους πολλούς χαρακτήρες όπως ο Snoopy, ο Charlie Brown, η Lucy, ο Linus και ο Woodstock. Ο Gary Groth δήλωσε ότι ο Schulz ήταν ίσως ο πρώτος δημιουργός που έδωσε μια υπαρξιακή εκδοχή των χαρακτήρων κόμιξ. Συγκεκριμένα οι αναγνώστες των Peanuts γνωρίζουν τους φίλους και τις οικογένειες των χαρακτήρων, τα όνειρα και τις επιθυμίες τους, τα προτερήματα και τα ελαττώματα τους.

Ο ίδιος ο Schulz στο ντοκυμαντέρ που προβλήθηκε αμέσως μετά τη συζήτηση δήλωσε ότι εμπνεύστηκε να δημιουργήσει αυτούς τους χαρακτήρες μέσα από τα παιδιά του, τους φίλους τους αλλά και τη δική του παιδική ηλικία. Συγκεκριμένα είπε ότι ο Charlie Brown είναι 100% ο ίδιος.

Είναι πράγματι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο ο Schulz κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα πραγματικό σύμπαν χαρακτήρων, όπου μικρά παιδιά συμπεριφέρονται ως ενήλικες και σχολιάζουν τον πραγματικό κόσμο και την επικαιρότητα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Schulz χρησιμοποίησε τα Peanuts για να κάνει κριτική για θέματα όπως ο πόλεμος του Βιετναμ.

Η πραγματική δύναμη του Schulz όμως βρίσκεται στο αριστοτεχνικά απλό και εκφραστικό σχέδιο του. Μπορώ να σας πω ότι πέρασα τουλάχιστον 5 λέπτα πάνω από κάθε πρωτότυπο strip στην έκθεση (και συνολικά ήταν δέκα). Τη στιγμή που έχω δει ολόκληρες εκθέσεις σύγχρονης τέχνης σε λιγότερο από είκοσι λεπτά!

Αυτό το ποστ είναι πράγματι μεγάλο και πρέπει να τελειώσει εδώ. Όμως το έγραψα έτσι ώστε αν κάποιος ενδιαφερθεί να βρει πληροφορίες για μερικούς από τους αγαπημένους μου δημιουργούς και γιατί όχι να μυηθεί στο μαγικό κόσμο των κόμιξ!

Υ.Γ. Θέλω και δημόσια να εκφράσω τη συμπαράστασή μου στη Λουκρητία, που έχει πλαντάξει στο κλάμα μιας και δεν κατάφερε να έρθει στο Φεστιβάλ! :-P