Expecto Patronum!!!

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ!
Λατρευτοί μας (λέμε τώρα) αναγνώστες, οπαδοί, παρατρεχάμενοι, σιχαμεροί μας εχθροί κτλ κτλ, όπως έχετε καταλάβει άπαντες οι Βοργίες είμαστε απασχολημένοι με τις υποθέσεις μας και δεν έχουμε το χρόνο να σας γράψουμε!

Όταν όμως συμβαίνουν πρωτοφανή Βοργιώδη γεγονότα δεν είναι δυνατό να μείνουμε απαθείς και να μην σας ενημερώσουμε!

Ο δεκαεπτάχρονος Daniel Radcliffe, ο ηθοποιός που υποδύεται τον Harry Potter, εμφανίζεται όπως τον γέννησε η μανούλα του σε σκηνή του West End στο Λονδίνο!
Παρακαλούνται οι οπαδοί μας στη Γηραιά Αλβιώνα όπως παρακολουθήσουν την παράσταση και να μας προμηθεύσουν με πλούσιο φωτογραφικό υλικό πάραυτα!

Για πιο εκτενές ρεπορτάζ σας παραπέμπουμε στην σελίδα Ένας Σάκος Με Μπιφτέκια της έγκριτης bloggoκοσμικογράφου που ακούει στο όνομα Κατερίνα.

Στιγμες του 2006: You’re Always On My Mind...

Τι μας ξαφνιασε, τι μας συγκινησε, τι ομορφυνε τις μερες μας στη χρονια που περασε; Οι Βοργιες σε πρωτη κοινη (όχι τηλεοπτικη) εμφανιση, γραφουν για τις στιγμες που κρατησαν από το 2006 και φορτωσαν στις αποσκευες τους για το ταξιδι τους στο 2007:


Απριλης 2006: Το παρτυ των bloggers, μοναδικη στιγμη για την μπλογκοσφαιρα, οπου δεκαδες μπλογκερς, χορευαν, γελουσαν, μοιραζαν αγκαλιες, φιλια, πειραγματα, ανακαλυπταν ο ενας τον αλλον.. Ναι, για μας τους ιδιους λεω που τις υπολοιπες 364 μερες του χρονου μαλλιοτραβιομαστε ανηλεως. Μοναδικη στιγμη και για μενα που αποφασισα να βαλω στην ακρη την αιωνια αγοραφοβια μου και ν’ αφησω τους ανθρωπους να με πλησιασουν.

Αυγουστος 2006: μεσανυχτα, στην ακρογιαλια ενός Κυκλαδιτικου νησιου, υποδεχομαστε τη Πανσεληνο με κιθαρα, τραγουδια κι ατελειωτα γελια. Παρεα με γνωστους κι αγνωστους, ενωνουμε τις φωνες μας, τις προσδοκιες μας, τα ονειρα μας (καθως και τις πατατες που ψηνονται στην αμμο) κατω από τη λαμψη του νεου φεγγαριου.

Οκτωβρης 2006: περπατω στους διαδρομους της νεας μου δουλειας, απολαμβανω τις -ανεξηγητες για πολλους αλλα για μενα οχι – χειμωνιατικες λιακαδες κι επιτελους ανασαινω ελευθερη. Μου πηρε πολλα χρονια ν’ ακουσω και να κανω αυτό που ελεγε η καρδια μου. Mom, I'm finally home.

Δεκεμβρης 2006: για πρωτη φορα δεν απορριπτω προταση για συνεντευξη σχετικα με την διαδικτυακη περσονα μου. Ο τρομος της δημοσιας εκθεσης υποχωρει (υποχωρει ειπαμε, δεν εξαλειφεται και τελειως) και φωτογραφιζομαι για το περιοδικο Diva στο αφιερωμα για τις γυναικες-bloggers (πληροφοριες που φερουν τον φωτογραφο στα προθυρα της αυτοχειριας, εικαζονται ως αληθεις) Το σκεπτικο γι αυτή μου την αποφαση; Μα το γνωστο, que sera, sera, whatever will be, will be...
Loucretia



Μετά τους δύο πρώτους μήνες που πέρασαν σαν αστραπή, ο περασμένος χρόνος άρχισε να μετρά εις διπλούν.

Θα περίμενε κανείς να κρατήσω μια ημερομηνία-σταθμό στη σχέση αυτή, αλλά κρατώ μια μεγαλύτερη περίοδο: την Άνοιξη του 2006, τη συγκεχυμένη "στιγμή" που η επιθυμία μου να μετακομίσω στο σπίτι μας έγινε βεβαιότητα. Συγκεχυμένη, γιατί μοιράστηκε ανάμεσα σε πολλές γαλήνιες βραδιές στο νεοαποκτηθέν σπίτι του καλού μου, με γέλια, φιλιά, μαγειρική και άφθονες ταινίες, κατά τις οποίες άρχισα να δένομαι με κάθε τετραγωνικό εκατοστό και να αποφεύγω την ώρα που θα γύριζα στο σπίτι όπου έμενα μέχρι τότε. Δεν πέρασαν πολλές μέρες και σταμάτησα να έχω καν λόγο να γυρίσω... δεν μου δινόταν κανένα κίνητρο. Μέχρι τη μέρα της τελικής μετακόμισης πέρασαν μήνες, απλά και μόνο για να είμαστε και οι δύο σίγουροι πως η απόφαση ελήφθη για τους σωστούς λόγους. Αλλά το σπίτι ήταν ήδη "μας" με όλες τις σημασίες της λέξης.

Δεν ήταν τελείως βίος ανθόσπαρτος ο ένας αυτός χρόνος... μαζί με τη αδιάκοπη γλύκα ήρθαν και διάφορα πικρά, μεταξύ των οποίων ένα με γονάτισε για μήνες. Αλλά μπόρεσα να βάλω τα πάντα στο συρταράκι τους και να μην ξανασχοληθώ, επειδή έχω πολύ καλύτερα πράγματα να σκεφτώ καθημερινά. Απλά δεν μπορώ να είμαι κατσούφα και σκυθρωπή όταν με περιμένει καθημερινά ένα χαμόγελο κι ένα φιλί στο σπίτι μας. Θα θυμάμαι πάντα το 2006 με πολλή αγάπη - ελπίζω όχι με νοσταλγία για πολλά, πολλά χρόνια ακόμη.
Idάκι



Χμ... 2006. Το 2006 υποτίθεται ότι έκανα κάτι πολύ σημαντικό στη δουλειά. Μετά την παράτησα :-Ρ
Αυτό έχει και τα καλά του, γιατί μάλλον επιτέλους θα μπορέσω να τελειώσω αυτές τις ρημαδοσπουδές. Πολύ κοινότυπο ε;
Πέρα από τα κοινότυπα, ήταν η χρονιά που κατάλαβα ότι έχω φίλους, ανθρώπους που μπορούν να δείξουν την απαραίτητη υπομονή εκεί που χρειάζεται (και χρειαζόταν πολλή από αυτή). Επίσης, ήταν η χρονιά που κατάφερα να είμαι πολύ κοντά με τον άνθρωπο που ήθελα (το πιάσαμε; ) και όπου αγγίξαμε μαζί την τελειότητα (έτσεεεεεεεε...).
Πραγματικά δε συνέβη κάτι άλλο, αλλά πιστεύω ότι αυτά είναι αρκετά, σκατοκουτσομπόληδες. :-P
Καλή χρονιά σε όλους και με περισσότερη γυμναστική (ακούς εσύ; )
Hpstg


To 2006.....όλα ήταν αφρός!!!
Alexandros

(Σημ. οπως θα παρατηρησατε, οι αντρες του Οικου μας δεν ηταν και ιδιαιτερα λαλιστατοι. Αυτο οφειλεται σε διαβολικες συμπτωσεις που τους κρατουν αυτο το καιρο μακρια απο τα pc's τους κι οχι σε ραδιουργιες των θηλυκων Βοργιων που πολυ πιθανα υποθεσατε :-Ρ)

Κάν’ την ό,τι θες, είναι για 'σένανε

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, κάθομαι στη θέση του οδηγού, κατεβάζω τον καθρέφτη στο ύψος μου. Στο χέρι μου το εισιτήριο του πάρκιν τρέμει σαν το χαμόγελο της τελευταίας στιγμής. Βαθιά ανάσα, ανοίγω το χάρτη της πόλης για να τον ξανακλείσω: δεν μου χρειάζεται. Όσο η προσοχή μου ήταν ακούσια καρφωμένη αλλού, στον οδηγό του μέχρι τώρα [και του πιο μετά], το μυαλό μου κατέγραφε με λεπτομέρειες την κάθε διαδρομή, όπως και το κάθε βλέμμα, τον κάθε ψίθυρο της κάθε στιγμής. Ξέρω πώς να φύγω από το αεροδρόμιο. Ξέρω πώς να πάω όπου αλλού - εκτός από το σπίτι μου. Διαλέγω ένα τηλέφωνο και παίρνω, κάποιος που μπορώ να ανεχτώ τώρα, κάποιος που έχει πράγματα να συζητήσει που είναι ανώδυνα και ταυτόχρονα ενδιαφέροντα. Βάζω μπροστά το αυτοκίνητο, προχωρώ προς την έξοδο και αναφωνώ θριαμβευτικά όταν μια αβέβαιη, τελείως ασήμαντη υπόσχεση πραγματοποιείται: η έξοδος με βγάζει στο δρόμο κ το φως χωρίς να περάσω εννιά ορόφους σε ένα ατέλειωτο στενό εκφοβιστικό σπιράλ. Είναι αρκετό για να επιστρέψει το χαμόγελο μέσα από τα δάκρυα. Ανεξήγητα, είναι αυτό που μου επιβεβαιώνει ότι θα γυρίσει – κρατά τις υποσχέσεις του, βλέπεις;

Πολλές ώρες αργότερα, αναπολώντας τα πρώιμα μαγευτικά Χριστούγεννα που γιορτάσαμε, χαζεύω το glitter γιορτινό δέντρο και τα ακούραστα φωτάκια του.

Ανοίγω να διαβάσω το βιβλίο μου, απερίσπαστη, χωρίς πειράγματα ότι μπορώ να κλείσω απλά τα μάτια αφού θα κοιμηθώ στην πρώτη σελίδα – το κλείνω.

Ανοίγω το pc του να περιδιαβώ τα blogs από το αδικοχαμένο monitor χωρίς τύψεις ότι μεταφέρομαι σε έναν κόσμο όπου δεν ανήκει – το κλείνω κι αυτό.

Δεν μπορώ να φάω μόνη, αλλά τελικά νικάει η πείνα κ η αποχαύνωση της τηλεόρασης.

Με περίεργο χαμόγελο ξαπλώνω τελικά για ύπνο, μόνο για να αντιμετωπίσω ατέλειωτες άυπνες μικρές αιωνιότητες. Αδυνατώ να κοιμηθώ χωρίς τη μικρή ιεροτελεστία που το μυαλό μου συνδύασε με το «όλα καλά, πάμε off the air». Δεν είναι όλα καλά. Αν ήταν, κάποιος θα απαντούσε στο καληνύχτα. Καλείται τελικά να απαντήσει μέσω τηλεφώνου, για να αισθανθώ χειρότερα που εγωιστικά στενοχώρησα έναν ήδη ταλαιπωρημένο ταξιδιώτη που θέλει να ξέρει ότι κοιμάμαι ήσυχη και ασφαλής.

Για μέρες αδυνατώ να κοιμηθώ και να ξυπνήσω δίχως το διαρκές συναίσθημα της απώλειας.

Μετά, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ, ετοιμάζομαι πυρετωδώς, φεύγω βλέπεις για τα πάτρια, σταματώντας στη Ζυρίχη για αρκετές ώρες. Η περιπλάνηση σε μια καινούρια πόλη θα έπρεπε, εμπειρικά, να ενέχει το στοιχείο του ενθουσιασμού και να ανοίγει μάτια και μυαλό σε όλα τα ερεθίσματα, όμως κάθε βήμα είναι γλυκόπικρο – και η γλύκα είναι στο μέλλον, στις λίγες ώρες που η πόλη αυτή θα μας φιλοξενήσει μαζί, στα όσα είδα τώρα και θα μπορέσω να μοιραστώ. Τελικά είναι λίγα – δύο βδομάδες αργότερα στις 8 το βράδυ η Ζυρίχη είναι έρημη και οι μικρές ομορφιές της απούσες. Μοιράζομαι ό,τι μπορώ και αρκούμαι να μου υποσχεθώ πως θα ξαναγυρίσουμε κάποτε μαζί.

Στην Αθήνα τα πράγματα είναι λίγο πολύ όπως τα περίμενα – η χαρά που ξαναβλέπω τους αγαπημένους μου φίλους άμετρη, οι έξοδοι άφθονες, όλες οι συζητήσεις ενδιαφέρουσες και διαφορετικές με μπόλικο αλατοπίπερο, η διαμονή σε ένα σπίτι όπου δεν έχω πλέον καν δωμάτιο δικό μου αδιόρατα ενοχλητική, οι συγγενείς βαρετοί – πλην της γιαγιάς/θείας που κι εγώ συγκινήθηκα που είδα. Μόνη διαφορά, η απουσία του ενός ανθρώπου που θέλω να τα μοιραστώ όλα αυτά από κοντά. Δεν μπορώ να θρηνήσω την απουσία, γιατί δεν χώρισα, δεν έφυγε, θα τον ξαναδώ. Και στο κάτω κάτω μεγάλο κορίτσι είμαι ας σφίξω τα δόντια κι ας κοιτάξω να περάσω καλά.

Με πείθω, περνάω υπέροχα, και τελικά αρκούμαι να ξοδέψω το ένα τρίτο των χρημάτων μου σε κάρτες για το κινητό – μηνύματα πάνε κι έρχονται σε διάφορες παράδοξες ώρες – θέλω να λέω τι κάνω την κάθε στιγμή... και δεν φτάνει. Πώς να φτάσει; Πώς από κάθε διαθέσιμο λεπτό που μοιράζομαι εθελοντικά [έως ψυχαναγκαστικά θα έλεγαν οι κακές γλώσσες] να πάω στην αφήγηση;

Πάντα πίστευα πως μια υγιής σχέση προϋποθέτει ένα μέτρο απόστασης, μια ώρα μοναξιάς τη μέρα έστω, και τώρα εγκαλώ τον εαυτό μου στην τάξη. Αν έχει ανάγκη από απόσταση, να μου το πει, δεν θα τη μαλώσω... Δεν ακούω ούτε έναν ψίθυρο όμως προς αυτή την κατεύθυνση, αντίθετα με ζάλισε με τη γκρίνια της για την αναγκαστική αποχώριση, και τώρα με τις φωνούλες χαράς για την επανασύνδεση.

Πότε συνέβη αυτή η μετάλλαξη;

Πότε άρχισα να κοιτώ από το παράθυρο του γραφείου μου την πόλη χαζεύοντας τις σταγόνες που κυλούν στο παράθυρο και σκεφτόμενη τίτλους για ένα ποστ με θέμα μια χαμένη ταυτότητα;

[Πότε τα φανταστικά ποστ έγιναν default μορφή εσωτερικού διαλόγου; Πού πήγαν όλες οι άλλες αγαπημένες ή μισητές φωνές που συνδιαλεγόμουν, πότε άρχισα να σκέφτομαι σε πρόζα;]

Πότε, στη νοητή σύνταξη του ποστ αυτού, κατάλαβα ότι η χαμένη ταυτότητα ήταν πλαστή; Πότε άρχισα να τη φαντάζομαι σαν το δέρμα φιδιού που αφήνεται πίσω, επειδή το ζώο μεγαλώνει; Πότε άρχισα να χαίρομαι στη σκέψη, στην ελπίδα, να παραμείνει χαμένη;

Πόσα κομμάτια τέτοιο «δέρμα» έχουν πέσει από επάνω μου τον τελευταίο χρόνο; Πόσα από αυτά, σαν στενό στρετς μπλουζάκι, με πίεζαν ασφυκτικά για χρόνια, αλλά έμεναν στη θέση τους γιατί τα έδενα με νέα κουρέλια; Επώνυμα, κιόλας: Ξεπουπουλιασμένη Αυτοπεποίθηση, Σαρακοφαγωμένη Περηφάνεια, Ξεφτισμένη Αυτάρκεια... όλα αυτά και άλλα ακόμη για να κρύψω επιμελώς πόσο χρειάζομαι να νιώσω ότι η ευτυχία μου εξαρτάται, ναι, από κάποιον άλλον. Ενδεχομένως από πολλούς, γιατί πάντα ήταν συνάρτηση της κοινωνικής μου δράσης. Αλλά το θέμα ήταν ο Ένας, αυτός που δεν είχε βρεθεί να βάλει το κεφαλαίο στη λέξη, αυτός που δεν βρήκε τρόπο να χαράξει το όνομά του ανεξίτηλα στο μυαλό μου, αυτός που δεν δέχθηκε να επωμιστεί το βάρος του χαμόγελου και των δακρύων μου. Αυτός που εγώ πιθανότατα δεν μπόρεσα να επιλέξω.

Όπως το λέει το τραγούδι:

Μαραμένη η πίκρα φάνηκε στα βλέφαρά σου επάνω
Άσε να τη γλυκάνω, χαρά να ξαναβγεί.
Το χαμόγελο που σου ‘κλεψε εγώ θα το προκάνω
Σαν ήλιο να το κάνω στα χείλη σου να βγει

Μια καρδιά τα χέρια μου σου φέρανε
Καν’ την ό,τι θες, είναι για ‘σένανε

Τον Έναν που τελικά την δέχτηκε, την τύλιξε στα μεταξωτά και την ξάπλωσε στα πούπουλα λοιπόν, δεν θέλω να τον αποχωριστώ ξανά. Αυτό, κυρία, έμαθα από τα φετινά Χριστούγεννα.

_____________________________________

All artwork republished with permission by artist Suzanne Clements © Source: www.SuzanneClements.com

Que Sera, Sera...

Τι να πει κανεις και τι να γραψει για το πριν και το μετα των γιορτων, αφου όλα εχουν ειπωθει….

Ενας ανεμοστροβιλος ηταν οι τελευταιες 3 βδομαδες για τους κατοικους αυτου εδώ του blog που ετρεχαν πρωι-βραδυ να συναντηθουν με φιλους αγαπημενους, με φιλους ξενιτεμενους.

Από την εκθεση του Αλεξανδρου (ετοιμαζεται σχετικο post) στο σπιτι της Idaki για τριβιαλ, από την ταινια «Αρωμα» γραμμη μετα σε ξενυχταδικο της Πειραιως, από το πρωτοχρονιατικο παρτυ της Αλινας να καταληγουμε στο lobby της Μεγαλης Βρεταννιας για πρωινο καφε κι ευχες, από φαγαδικο της Αλεξανδρας να φτανουμε στη Πατησιων ωρα 4 το πρωι ψαχνοντας για παρακμιακο ζαχαροπλαστειο κι ενδιαμεσως μικρα κ’ μεγαλα ευτραπελα, από το να περιμενουμε την Express Service στις 6 τα χαραματα σε λαθος δρομο μεχρι το προξενιο που μου εστησαν για την αποκατασταση μου.

Απ’ όλα αυτά, θα κρατησω μια εικονα:
Ξημερωνοντας η πρωτη μερα του 2007 κι ενώ ολοι γυρω μας ειχαν σωριαστει αποκαμωμενοι από το χορο και το ξενυχτι, με τραβηξε ο i-blog σε ένα τελευταιο, cheek-to-cheek, χορο υπο τους ηχους του «Que Sera».

Αθελα του και χωρις να ξερει ότι αυτό το τραγουδι με σημαδευε από τα παιδικα μου χρονια –μου το τραγουδουσε παντα ο πατερας μου-, μ’ εσυρε σ’ ένα χορο που για μενα ηταν σχεδον τελετουργικος. Σε κάθε του βημα, με κατεκλυζαν εικονες, μνημες, γεγονοτα. Κι όταν τελειωσε, ενοιωθα ότι αποχαιρετησα, ότι εκλεισα οριστικα πια ένα κυκλο ζωης κι ανοιγα έναν νέο. Που θα με παει, που θα με οδηγησει, τι θα μου φερει, δεν ξερω…. what will be, will be....

Αυτό λοιπον το τραγουδι διαλεξα για να σας ευχηθω για τη νεα χρονια και σας αφιερωνω τους στιχους που αντικατοπτριζουν τη διαθεση μου για το 2007:

When I was just a little girl
I asked my mother, what will I be
Will I be pretty, will I be rich
Here's what she said to me.

Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be.

When I was young, I fell in love
I asked my sweetheart what lies ahead
Will we have rainbows, day after day
Here's what my sweetheart said.

Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be.

Now I have children of my own
They ask their mother, what will I be
Will I be handsome, will I be rich
I tell them tenderly.

Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be.

Καλη Χρονια σε ολους σας!!