Κάν’ την ό,τι θες, είναι για 'σένανε

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, κάθομαι στη θέση του οδηγού, κατεβάζω τον καθρέφτη στο ύψος μου. Στο χέρι μου το εισιτήριο του πάρκιν τρέμει σαν το χαμόγελο της τελευταίας στιγμής. Βαθιά ανάσα, ανοίγω το χάρτη της πόλης για να τον ξανακλείσω: δεν μου χρειάζεται. Όσο η προσοχή μου ήταν ακούσια καρφωμένη αλλού, στον οδηγό του μέχρι τώρα [και του πιο μετά], το μυαλό μου κατέγραφε με λεπτομέρειες την κάθε διαδρομή, όπως και το κάθε βλέμμα, τον κάθε ψίθυρο της κάθε στιγμής. Ξέρω πώς να φύγω από το αεροδρόμιο. Ξέρω πώς να πάω όπου αλλού - εκτός από το σπίτι μου. Διαλέγω ένα τηλέφωνο και παίρνω, κάποιος που μπορώ να ανεχτώ τώρα, κάποιος που έχει πράγματα να συζητήσει που είναι ανώδυνα και ταυτόχρονα ενδιαφέροντα. Βάζω μπροστά το αυτοκίνητο, προχωρώ προς την έξοδο και αναφωνώ θριαμβευτικά όταν μια αβέβαιη, τελείως ασήμαντη υπόσχεση πραγματοποιείται: η έξοδος με βγάζει στο δρόμο κ το φως χωρίς να περάσω εννιά ορόφους σε ένα ατέλειωτο στενό εκφοβιστικό σπιράλ. Είναι αρκετό για να επιστρέψει το χαμόγελο μέσα από τα δάκρυα. Ανεξήγητα, είναι αυτό που μου επιβεβαιώνει ότι θα γυρίσει – κρατά τις υποσχέσεις του, βλέπεις;

Πολλές ώρες αργότερα, αναπολώντας τα πρώιμα μαγευτικά Χριστούγεννα που γιορτάσαμε, χαζεύω το glitter γιορτινό δέντρο και τα ακούραστα φωτάκια του.

Ανοίγω να διαβάσω το βιβλίο μου, απερίσπαστη, χωρίς πειράγματα ότι μπορώ να κλείσω απλά τα μάτια αφού θα κοιμηθώ στην πρώτη σελίδα – το κλείνω.

Ανοίγω το pc του να περιδιαβώ τα blogs από το αδικοχαμένο monitor χωρίς τύψεις ότι μεταφέρομαι σε έναν κόσμο όπου δεν ανήκει – το κλείνω κι αυτό.

Δεν μπορώ να φάω μόνη, αλλά τελικά νικάει η πείνα κ η αποχαύνωση της τηλεόρασης.

Με περίεργο χαμόγελο ξαπλώνω τελικά για ύπνο, μόνο για να αντιμετωπίσω ατέλειωτες άυπνες μικρές αιωνιότητες. Αδυνατώ να κοιμηθώ χωρίς τη μικρή ιεροτελεστία που το μυαλό μου συνδύασε με το «όλα καλά, πάμε off the air». Δεν είναι όλα καλά. Αν ήταν, κάποιος θα απαντούσε στο καληνύχτα. Καλείται τελικά να απαντήσει μέσω τηλεφώνου, για να αισθανθώ χειρότερα που εγωιστικά στενοχώρησα έναν ήδη ταλαιπωρημένο ταξιδιώτη που θέλει να ξέρει ότι κοιμάμαι ήσυχη και ασφαλής.

Για μέρες αδυνατώ να κοιμηθώ και να ξυπνήσω δίχως το διαρκές συναίσθημα της απώλειας.

Μετά, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ, ετοιμάζομαι πυρετωδώς, φεύγω βλέπεις για τα πάτρια, σταματώντας στη Ζυρίχη για αρκετές ώρες. Η περιπλάνηση σε μια καινούρια πόλη θα έπρεπε, εμπειρικά, να ενέχει το στοιχείο του ενθουσιασμού και να ανοίγει μάτια και μυαλό σε όλα τα ερεθίσματα, όμως κάθε βήμα είναι γλυκόπικρο – και η γλύκα είναι στο μέλλον, στις λίγες ώρες που η πόλη αυτή θα μας φιλοξενήσει μαζί, στα όσα είδα τώρα και θα μπορέσω να μοιραστώ. Τελικά είναι λίγα – δύο βδομάδες αργότερα στις 8 το βράδυ η Ζυρίχη είναι έρημη και οι μικρές ομορφιές της απούσες. Μοιράζομαι ό,τι μπορώ και αρκούμαι να μου υποσχεθώ πως θα ξαναγυρίσουμε κάποτε μαζί.

Στην Αθήνα τα πράγματα είναι λίγο πολύ όπως τα περίμενα – η χαρά που ξαναβλέπω τους αγαπημένους μου φίλους άμετρη, οι έξοδοι άφθονες, όλες οι συζητήσεις ενδιαφέρουσες και διαφορετικές με μπόλικο αλατοπίπερο, η διαμονή σε ένα σπίτι όπου δεν έχω πλέον καν δωμάτιο δικό μου αδιόρατα ενοχλητική, οι συγγενείς βαρετοί – πλην της γιαγιάς/θείας που κι εγώ συγκινήθηκα που είδα. Μόνη διαφορά, η απουσία του ενός ανθρώπου που θέλω να τα μοιραστώ όλα αυτά από κοντά. Δεν μπορώ να θρηνήσω την απουσία, γιατί δεν χώρισα, δεν έφυγε, θα τον ξαναδώ. Και στο κάτω κάτω μεγάλο κορίτσι είμαι ας σφίξω τα δόντια κι ας κοιτάξω να περάσω καλά.

Με πείθω, περνάω υπέροχα, και τελικά αρκούμαι να ξοδέψω το ένα τρίτο των χρημάτων μου σε κάρτες για το κινητό – μηνύματα πάνε κι έρχονται σε διάφορες παράδοξες ώρες – θέλω να λέω τι κάνω την κάθε στιγμή... και δεν φτάνει. Πώς να φτάσει; Πώς από κάθε διαθέσιμο λεπτό που μοιράζομαι εθελοντικά [έως ψυχαναγκαστικά θα έλεγαν οι κακές γλώσσες] να πάω στην αφήγηση;

Πάντα πίστευα πως μια υγιής σχέση προϋποθέτει ένα μέτρο απόστασης, μια ώρα μοναξιάς τη μέρα έστω, και τώρα εγκαλώ τον εαυτό μου στην τάξη. Αν έχει ανάγκη από απόσταση, να μου το πει, δεν θα τη μαλώσω... Δεν ακούω ούτε έναν ψίθυρο όμως προς αυτή την κατεύθυνση, αντίθετα με ζάλισε με τη γκρίνια της για την αναγκαστική αποχώριση, και τώρα με τις φωνούλες χαράς για την επανασύνδεση.

Πότε συνέβη αυτή η μετάλλαξη;

Πότε άρχισα να κοιτώ από το παράθυρο του γραφείου μου την πόλη χαζεύοντας τις σταγόνες που κυλούν στο παράθυρο και σκεφτόμενη τίτλους για ένα ποστ με θέμα μια χαμένη ταυτότητα;

[Πότε τα φανταστικά ποστ έγιναν default μορφή εσωτερικού διαλόγου; Πού πήγαν όλες οι άλλες αγαπημένες ή μισητές φωνές που συνδιαλεγόμουν, πότε άρχισα να σκέφτομαι σε πρόζα;]

Πότε, στη νοητή σύνταξη του ποστ αυτού, κατάλαβα ότι η χαμένη ταυτότητα ήταν πλαστή; Πότε άρχισα να τη φαντάζομαι σαν το δέρμα φιδιού που αφήνεται πίσω, επειδή το ζώο μεγαλώνει; Πότε άρχισα να χαίρομαι στη σκέψη, στην ελπίδα, να παραμείνει χαμένη;

Πόσα κομμάτια τέτοιο «δέρμα» έχουν πέσει από επάνω μου τον τελευταίο χρόνο; Πόσα από αυτά, σαν στενό στρετς μπλουζάκι, με πίεζαν ασφυκτικά για χρόνια, αλλά έμεναν στη θέση τους γιατί τα έδενα με νέα κουρέλια; Επώνυμα, κιόλας: Ξεπουπουλιασμένη Αυτοπεποίθηση, Σαρακοφαγωμένη Περηφάνεια, Ξεφτισμένη Αυτάρκεια... όλα αυτά και άλλα ακόμη για να κρύψω επιμελώς πόσο χρειάζομαι να νιώσω ότι η ευτυχία μου εξαρτάται, ναι, από κάποιον άλλον. Ενδεχομένως από πολλούς, γιατί πάντα ήταν συνάρτηση της κοινωνικής μου δράσης. Αλλά το θέμα ήταν ο Ένας, αυτός που δεν είχε βρεθεί να βάλει το κεφαλαίο στη λέξη, αυτός που δεν βρήκε τρόπο να χαράξει το όνομά του ανεξίτηλα στο μυαλό μου, αυτός που δεν δέχθηκε να επωμιστεί το βάρος του χαμόγελου και των δακρύων μου. Αυτός που εγώ πιθανότατα δεν μπόρεσα να επιλέξω.

Όπως το λέει το τραγούδι:

Μαραμένη η πίκρα φάνηκε στα βλέφαρά σου επάνω
Άσε να τη γλυκάνω, χαρά να ξαναβγεί.
Το χαμόγελο που σου ‘κλεψε εγώ θα το προκάνω
Σαν ήλιο να το κάνω στα χείλη σου να βγει

Μια καρδιά τα χέρια μου σου φέρανε
Καν’ την ό,τι θες, είναι για ‘σένανε

Τον Έναν που τελικά την δέχτηκε, την τύλιξε στα μεταξωτά και την ξάπλωσε στα πούπουλα λοιπόν, δεν θέλω να τον αποχωριστώ ξανά. Αυτό, κυρία, έμαθα από τα φετινά Χριστούγεννα.

_____________________________________

All artwork republished with permission by artist Suzanne Clements © Source: www.SuzanneClements.com