Ευτυχια ειναι.... 

να βρισκεις ενα ξεχασμενο πενταευρο στις τσεπες του τζην σου.

Κυριακη σημερα και σε μια κριση νοικοκυροσυνης, απο αυτες που σπανιως με επισκεπτονται, εχω σηκωθει απο τις 6 το πρωι, εχω ετοιμασει φαγητο, εχω βαλει ρουχα για πλυσιμο, εχω συμμαζεψει το βομβαρδισμενο μου δωματιο.
Και απολαμβανω τον δευτερο καφε της ημερας. Αυτη την ωρα του πρωινου δεν την αλλαζω με τιποτα. Καφες, τσιγαρο και σερφαρισμα στο δικτυο, γρηγορες ειδησεις, γρηγορα πειραγματα με φιλους στο f/b, αναζητηση καμιας ενδιαφερουσας ταινιας, αλλα ξεχασα, ειναι καλοκαιρι και παιζουν κλασσικες ταινιες. Ευκαιρια να δω καποιες απ αυτες παρ' ολο που με πιανει θλιψη οταν ανεβοκατεβαινουν οι ασπρες γραμμες του χρονου πανω στις εικονες. Κι αυτα τα ξεθωριασμενα χρωματα σαν ξεθωριασμενες μνημες.
Συντομη διακοπη για να απλωσω τα ρουχα. Τελευταιο απλωνω ενα τζην και οπως το σηκωνω, πεφτει ενα πενταευρω απο τη τσεπη, καθαρο κ' πλυμμενο. Η μικρη ευχαριστη εκπληξη της ημερας που δικαιωνει τη συνηθεια μου να παραχωνω χαρτονομισματα και κερματα στις τσεπες μου. Βεβαια εδω να σημειωσω οτι απ αυτη τη συνηθεια μου εχει γινει το πλυντηριο σκετος κουμπαρας. Χαρακτηριστικος ειναι ο διαλογος που ειχα περυσι το καλοκαιρι με τον τεχνικο που ειχα φωναξει για να μου επισκευασει το πλυντηριο:
- "Καθαριζετε το φιλτρο του πλυντηριου;"
- "Μα βεβαια, πολυ συχνα"
- "Ωραια, ας το ανοιξουμε να δουμε μηπως εχει πιασει τιποτε, κατι κερματα βλεπω εδω"
-"Ε, θα ειναι απο τη τελευταια πλυση...."
- "Χμ...εδω εχουμε ενα πενηνταρικο, δυο δεκαρικα και ενα εικοσαρικο.....κρατηστε τα, ειναι συλλεκτικα πια!"
- ".............." (ειναι αυτο που παρακαλας καμια φορα να ανοιξει η γη να σε καταπιει)

Τα κρατησα βεβαια ως ενθυμιον του παλαι ποτε εθνικου μας νομισματος. Αν και με τα τοσα που εχουν γραφτει απο τοτε, ομολογω οτι πολλες φορες τα κοιταξα με ιδιαιτερο ενδιαφερον.
Προς το παρον στεγνωνω το 5ευρω και σκεφτομαι να παρω παγωτο. Ετσι δεν καναμε παλια οταν ειμασταν παιδια και βρισκαμε κανενα κερμα στο δρομο;
 Χωνακι ή ξυλακι;

Στα πεταχτα

Περασα να ανοιξω τα παραθυρα, να μπει ο ηλιος, να φυγει η σκονη. Ναι, ειμαστε ακομα εδω, για σας δε ξερω, φανταζομαι την εχετε κανει για αλλα μερη, για αλλες πολιτειες. Ε, ποσο υπομονη να εχουν πια και οι αναγνωστες, βαρεθηκαν να χτυπουν το κουδουνι και να μην τους ανοιγει κανεις.
Ειμαστε ολοι καλα, ακομα καλυτερα το Idaki που ζει εκτος Ελλαδας, μας επισκεφτηκε και φετος το καλοκαιρι, πιο ομορφη απο ποτε.
Ειχα πολλες ιστοριες να γραψω, κυλισαν και τοσοι μηνες αλλωστε. Ομως, η καταιγιδα που μας σαρωνει τα τελευταια 2 χρονια και εντεινεται καθε μερα και ωρα που περνα, δεν μου αφησε πολλα περιθωρια. Για την ακριβεια, δεν ειχα και πολυ κεφι. Γιατι, τωρα εχεις; θα αναλογιστει καποιος. Ενταξει, δεν εχω πεσει ακομη στα πατωματα, εκει βρισκεται ηδη ο μισθος μου και με περιμενει να του κανω παρεα. Μπορει και τωρα που σας γραφω, να εχει εξαϋλωθει τελειως, να πεταει σαν αποδημητικο πουλι στα ταμεια του ΔΝΤ. Εμ το αλλο, που ξαφνικα βρεθηκαμε ολοι εφεδροι; ειναι σαν αυτο που λεει ο Ελυτης "Χειμωνας μπαινει ως το μυαλο". Αν σταθουμε ομως ο ενας διπλα στον αλλον θα αντιμετωπισουμε καλυτερα τη βαρυχειμωνια.

Αλλα τωρα εχουμε φθινοπωρο, δεν θελω ν' αρχισω τη γκρινια γιατι ακομα εξω εχει λιακαδα. Παω να ξεσκουντισω το ταλιμπανοσκυλο που κοιμαται φαρδια-πλατια στους καναπεδες κ ελπιζω να επανελθω συντομα. Φιλια.

"Να τα πουμε;"

Καθε χρονο περιμενω με ανυπομονησια τα παιδια που θα ερθουν για τα καλαντα. Στηνομαι απο το πρωι και τα περιμενω, το θεωρω καλοτυχια να ακουγονται μεσα στο σπιτι οι παιδικες φωνουλες τετοιες μερες. Καθε χρονο ερχονται και πιο αργα, οχι σαν και μας που σηκωνομαστε απο το αξημερωτο και θεωρουνταν ντροπη να σε βρει ο ηλιος και να λες ακομη τα καλαντα. Κι αν καμια φορα αργουσαν ή δεν ερχονταν καθολου, εβγαινα και τα μαζευα απο τη γειτονια να μας τα πουν.

Ετσι και σημερα, πηγε 9, πηγε 10, πηγε 11, κανεις δεν μας χτυπησε το κουδουνι, ρωτουσα τα παιδια μπας και ακουσαν τιποτα, μηπως μας χτυπησαν και κοιμομαστε,μπα, κανεις.

Ειχα αρχισει να απογοητευομαι οταν γυρω στις 11.30 χτυπησε το κουδουνι. Τρεχω να ανοιξω και αντικρυζω 2 αγγελακια, ναι σαν αγγελακια ησαν. Δυο κοριτσακια 5-6 χρονων, καταξανθα με γυαλακια, μικροσκοπικουλια κι αδυνατουλια αλλα με ενα τεραστιο χαμογελο. Εμεινα να τα χαζευω, απορουσα πως προσγειωθηκαν στη πορτα μας. "Να τα πουμε;" με ρωτησαν ντροπαλα, κρατωντας τα τριγωνακια τους..."μα φυσικα!" τους απαντησα. Αρχισαν με τις φωνουλες τους να τραγουδουν, απιστευτη γλυκεια μελωδια, φωναξα και τα παιδια και τα χαζευαμε. Τους εδωσα γερο χαρτζηλικι και μου εκανε εντυπωση η εκφραση χαρας και ντροπαλοτητας αναμεικτη με ευγνομωσυνη που φανηκε στα προσωπακια τους, σχεδον δεν κοιταξαν καν το χαρτονομισμα.

Μετα απο λιγο περασαν και οι γαβριαδες της γειτονιας, δυο αγορακια 9-10 χρονων,κοντοκουρεμενα και αψικορα που τραγουδησαν τα καλαντα με το ματι κολλημενο στα χερια μας μεχρι να τους δωσουμε τα λεφτα, τα οποια αρπαξαν και καταχωνιασαν αστραπιαια στη τσεπη τους. Ειχαν πολυ πλακα, χωρια το υφος τους που ηταν εντελως επαγγελματικο τυπου "μια στροφη μονο απο τα καλαντα να τελειωνουμε". Ελπιζω να τα ξαναδω ολα τους και την παραμονη της Πρωτοχρονιας, αλλωστε οπως μου ελεγε και ο γιος που θυμηθηκε τις δικες του εξορμησεις, παντα σταμπαρεις τα σπιτια με το καλο χαρτζηλικι και δεν παραλειπεις ποτε να τα επισκεφθεις.

Σας ευχομαι Καλα Χριστουγεννα και παντα να ερχονται οι μικρες και μεγαλες χαρες που ονειρευεστε ;-)

Η πιο απιθανη αιτια κυκλοφοριακου χαους

Ενταξει, αυτο δεν υπαρχει. Εχουν δει κι αν εχουν δει τα ματια μου συμφορηση σε δρομους και λεωφορους για διαφορους λογους (οπως εγραψα και στο προηγουμενο ποστ) αλλα σαν το σημερινο δεν εχω ματαδει.

Επιστρεφω απο δουλεια νωρις το απογευμα και λογω λιακαδας εχω τη φαεινη ιδεα να παω βολτα το ταλιμπανοσκυλο στους αγρους να ξελυσσαξει.
Ετοιμαζω τη τροφη του και τα νερα, παιρνω κινητο,τσιγαρα, κλειδια και το λουρι με το ταλιμπανοσκυλο στην ακρη. Το πορτοφολι επειδη δεν χωρουσε στις τσεπες μου, ειχα την ανυπερβλητη φαεινη εμπνευση να το αφησω σπιτι, αλλωστε θα επεστρεφα σχετικα γρηγορα...(νομιζα)
Φευγουμε σφαιρα με το αυτοκινητο για να προλαβουμε τον ηλιο και εκει στο υψος της Παιανιας πεφτω σε αναπαντεχη κινηση, λεω το φαναρι θα ειναι, ας περιμενω. Σιγα σιγα κυλουσαν τα αυτοκινητα ωσπου βλεπω μπροστα μου, στην ανοδο της λεωφορου Λαυριου την εξης απιστευτη εικονα:

Οικογενεια τσιγγανων, μανα, πατερας και γιος, γυρω στα 16-20. Ο γιος πεσμενος στα τεσσερα, με επιδεσμους στα γονατα, να μπουσουλαει στη μεση της λουριδας. Οι γονεις ακροβολισμενοι, η μανα απο αριστερα να τον ενθαρρυνει, ο πατερας απο δεξια να συντονιζει την πορεια. Πισω τους ακριβως ακολουθουσε ενα περιπολικο, 4-5 μηχανακια της ομαδας ΔΙΑΣ και εκατονταδες απεγνωσμενοι οδηγοι οι οποιοι ειχαν υποχρεωθει να οδηγουν στους αντιστοιχους χρονους του "μπουσουλωντος" υιου. Προφανως η οικογενεια ειχε καποιο ταμα να εκπληρωσει σημερα, ανημερα του Αγιου Δημητριου. Και θεωρωντας τη Λεωφορο Λαυριου κατι αντιστοιχο του δρομολογιου προς την εκκλησια της Παναγιας της Τηνου, βγηκαν να το εκπληρωσουν. Προς τα που πηγαιναν και σε ποια εκκλησια ποιας περιοχης, μονο ο Αγιος Δημητριος το ηξερε.

Ματαια το πληρωμα το περιπολικου προσπαθουσε να πεισει τον πατερα να μετακινησει στην ακρη τον ταμενο υιο για να ανοιξει ο δρομος. Χιλιαδες κορναρισματα ακουγονταν απο παντου, φωνες και κακο, τα αυτοκινητα σε ρυθμο κουτσης χελωνας, η ουρα "των αναγκαστικων πιστων" ειχε φτασει χιλιομετρα σε μηκος, ουτε λιτανεια να γινοταν.

Μακαρισα τον εαυτο μου που ημουν στο αντιθετο ρευμα και δεν ημουν στη θεση αυτων των οδηγων. Και συγχρονως λυπηθηκα που δεν ειχα μηχανη να τραβηξω το απιστευτο σκηνικο.
Εφυγα γρηγορα απο το υψος της πομπης και εφτασα στους αγρους.
Παιξαμε για αρκετη ωρα με το ταλιμπανοσκυλο, και μολις επεσε ο ηλιος το φορτωσα γρηγορα γρηγορα στο αμαξι για να μη μας πιασει το μαυρο σκοταδι στις ερημιες.

Παιρνουμε τον δρομο της επιστροφης και βγαινουμε παλι στη λεωφορο Λαυριου. Και μενουμε εκει. Μπροστα μας ατελειωτη ουρα με αυτοκινητα. "Αμαν" σκεφτομαι "ο ταμενος, κοιτα να δεις που ακομα θα μπουσουλαει..." με πιανει μια φρικη γιατι ειχα δει το σκηνικο απο πριν και τωρα βρισκομουν πισω απο την ιδια πομπη!!!!

Σκεφτομαι τροπους να ξεφυγω, ηδη οι μπροστινοι οδηγοι εστριβαν επιτοπου και γυριζαν πισω, αλλοι εφευγαν τα απο πλαϊνα στενα, αλλοι ριψοκινδυνοι εβγαιναν στην απεναντι λουριδα, ενας χαμος. Θυμαμαι οτι καπου εκει κοντα ειχε μια εισοδο για την Αττικη οδο. Κανω να στριψω και ξαφνικα συνειδητοποιω οτι δεν εχω πορτοφολι μαζι μου να πληρωσω τα διοδια! Ψαχνω στις θηκες του αυτοκινητου που συνηθως αφηνω ψιλα για τα τζαμια και τα λουλουδια των φαναριων, τιποτα, μονο κατι υπολειμματα απο ξεχασμενα κουλουρακια...

Με φανταζομαι να σταματαω στο κουβουκλιο των διοδιων και να εξηγω στον υπαλληλο το τρελο σκηνικο το οποιο προφανως δεν εξηγειται με τιποτα. Ουτε ταυτοτητα ειχα να αφησω για ενεχυρο, μονο το ταλιμπανοσκυλο ειχα, αλλα δεν νομιζω να το δεχοταν...

Ουτε την περιοχη ηξερα ωστε να στριψω απο στενα και να βγω πιο γρηγορα, ουτε και διακινδυνευα να αρχισω να ρωταω γιατι με τις παροιμοιωδεις ικανοτητες προσανατολισμου που εχω, το πιο σιγουρο ηταν να καταληξω στην Καλαμπακα. Αποδεχομενη στωϊκα τη μοιρα μου, μενω πισω απο την ουρα των αυτοκινητων. Το ταλιμπανοσκυλο να αλυχταει συνεχεια και να κοπανιεται στα παραθυρα, να γαυγιζει καθε μηχανακι και περαστικο και οι γυρω οδηγοι να με κοιτουν με συμπονοια.

Μεσα σε μιση ωρα ειχαμε καταφερει να διανυσουμε 100 μετρα (αντε μετα να κοψεις το τσιγαρο). Καποια στιγμη ξεμπλοκαρε η κινηση κι αρχισαμε να φευγουμε. Εψαχνα μηπως δω πουθενα την οικογενεια με τον ταμενο γιο, αλλα δεν τους πετυχα πουθενα. Για καλη μας τυχη θα ειχαν φτασει στον προορισμο τους.

Δοξα ναχει ο Αγιος Δημητριος!

Υ.Γ.σεβομαι τη πιστη των ανθρωπων και τα ταματα που κανουν, οπως σεβομαι και τα αιτηματα των απεργων οταν κλεινουν τους δρομους για διαμαρτυρια. Σκεφτομαι ομως και τους ανθρωπους που αντιμετωπιζουν προβληματα υγειας και θα επρεπε την ιδια ωρα να πανε στο νοσοκομειο ή τον ανεργο που θα ετρεχε να προλαβει μια συνεντευξη για δουλεια. Ας βρεθει μια λυση ωστε στα αιτηματα μας και στα ταματα μας να εχουμε συμμαχους τους γυρω μας κι οχι να τους στρεφουμε εναντιον μας. Προς το παρον, αυτο που μου μενει να κανω ειναι να διακωμωδω την δικη μου ταλαιπωρια :-)