Στα πεταχτα

Περασα να ανοιξω τα παραθυρα, να μπει ο ηλιος, να φυγει η σκονη. Ναι, ειμαστε ακομα εδω, για σας δε ξερω, φανταζομαι την εχετε κανει για αλλα μερη, για αλλες πολιτειες. Ε, ποσο υπομονη να εχουν πια και οι αναγνωστες, βαρεθηκαν να χτυπουν το κουδουνι και να μην τους ανοιγει κανεις.
Ειμαστε ολοι καλα, ακομα καλυτερα το Idaki που ζει εκτος Ελλαδας, μας επισκεφτηκε και φετος το καλοκαιρι, πιο ομορφη απο ποτε.
Ειχα πολλες ιστοριες να γραψω, κυλισαν και τοσοι μηνες αλλωστε. Ομως, η καταιγιδα που μας σαρωνει τα τελευταια 2 χρονια και εντεινεται καθε μερα και ωρα που περνα, δεν μου αφησε πολλα περιθωρια. Για την ακριβεια, δεν ειχα και πολυ κεφι. Γιατι, τωρα εχεις; θα αναλογιστει καποιος. Ενταξει, δεν εχω πεσει ακομη στα πατωματα, εκει βρισκεται ηδη ο μισθος μου και με περιμενει να του κανω παρεα. Μπορει και τωρα που σας γραφω, να εχει εξαϋλωθει τελειως, να πεταει σαν αποδημητικο πουλι στα ταμεια του ΔΝΤ. Εμ το αλλο, που ξαφνικα βρεθηκαμε ολοι εφεδροι; ειναι σαν αυτο που λεει ο Ελυτης "Χειμωνας μπαινει ως το μυαλο". Αν σταθουμε ομως ο ενας διπλα στον αλλον θα αντιμετωπισουμε καλυτερα τη βαρυχειμωνια.

Αλλα τωρα εχουμε φθινοπωρο, δεν θελω ν' αρχισω τη γκρινια γιατι ακομα εξω εχει λιακαδα. Παω να ξεσκουντισω το ταλιμπανοσκυλο που κοιμαται φαρδια-πλατια στους καναπεδες κ ελπιζω να επανελθω συντομα. Φιλια.