Η πιο απιθανη αιτια κυκλοφοριακου χαους

Ενταξει, αυτο δεν υπαρχει. Εχουν δει κι αν εχουν δει τα ματια μου συμφορηση σε δρομους και λεωφορους για διαφορους λογους (οπως εγραψα και στο προηγουμενο ποστ) αλλα σαν το σημερινο δεν εχω ματαδει.

Επιστρεφω απο δουλεια νωρις το απογευμα και λογω λιακαδας εχω τη φαεινη ιδεα να παω βολτα το ταλιμπανοσκυλο στους αγρους να ξελυσσαξει.
Ετοιμαζω τη τροφη του και τα νερα, παιρνω κινητο,τσιγαρα, κλειδια και το λουρι με το ταλιμπανοσκυλο στην ακρη. Το πορτοφολι επειδη δεν χωρουσε στις τσεπες μου, ειχα την ανυπερβλητη φαεινη εμπνευση να το αφησω σπιτι, αλλωστε θα επεστρεφα σχετικα γρηγορα...(νομιζα)
Φευγουμε σφαιρα με το αυτοκινητο για να προλαβουμε τον ηλιο και εκει στο υψος της Παιανιας πεφτω σε αναπαντεχη κινηση, λεω το φαναρι θα ειναι, ας περιμενω. Σιγα σιγα κυλουσαν τα αυτοκινητα ωσπου βλεπω μπροστα μου, στην ανοδο της λεωφορου Λαυριου την εξης απιστευτη εικονα:

Οικογενεια τσιγγανων, μανα, πατερας και γιος, γυρω στα 16-20. Ο γιος πεσμενος στα τεσσερα, με επιδεσμους στα γονατα, να μπουσουλαει στη μεση της λουριδας. Οι γονεις ακροβολισμενοι, η μανα απο αριστερα να τον ενθαρρυνει, ο πατερας απο δεξια να συντονιζει την πορεια. Πισω τους ακριβως ακολουθουσε ενα περιπολικο, 4-5 μηχανακια της ομαδας ΔΙΑΣ και εκατονταδες απεγνωσμενοι οδηγοι οι οποιοι ειχαν υποχρεωθει να οδηγουν στους αντιστοιχους χρονους του "μπουσουλωντος" υιου. Προφανως η οικογενεια ειχε καποιο ταμα να εκπληρωσει σημερα, ανημερα του Αγιου Δημητριου. Και θεωρωντας τη Λεωφορο Λαυριου κατι αντιστοιχο του δρομολογιου προς την εκκλησια της Παναγιας της Τηνου, βγηκαν να το εκπληρωσουν. Προς τα που πηγαιναν και σε ποια εκκλησια ποιας περιοχης, μονο ο Αγιος Δημητριος το ηξερε.

Ματαια το πληρωμα το περιπολικου προσπαθουσε να πεισει τον πατερα να μετακινησει στην ακρη τον ταμενο υιο για να ανοιξει ο δρομος. Χιλιαδες κορναρισματα ακουγονταν απο παντου, φωνες και κακο, τα αυτοκινητα σε ρυθμο κουτσης χελωνας, η ουρα "των αναγκαστικων πιστων" ειχε φτασει χιλιομετρα σε μηκος, ουτε λιτανεια να γινοταν.

Μακαρισα τον εαυτο μου που ημουν στο αντιθετο ρευμα και δεν ημουν στη θεση αυτων των οδηγων. Και συγχρονως λυπηθηκα που δεν ειχα μηχανη να τραβηξω το απιστευτο σκηνικο.
Εφυγα γρηγορα απο το υψος της πομπης και εφτασα στους αγρους.
Παιξαμε για αρκετη ωρα με το ταλιμπανοσκυλο, και μολις επεσε ο ηλιος το φορτωσα γρηγορα γρηγορα στο αμαξι για να μη μας πιασει το μαυρο σκοταδι στις ερημιες.

Παιρνουμε τον δρομο της επιστροφης και βγαινουμε παλι στη λεωφορο Λαυριου. Και μενουμε εκει. Μπροστα μας ατελειωτη ουρα με αυτοκινητα. "Αμαν" σκεφτομαι "ο ταμενος, κοιτα να δεις που ακομα θα μπουσουλαει..." με πιανει μια φρικη γιατι ειχα δει το σκηνικο απο πριν και τωρα βρισκομουν πισω απο την ιδια πομπη!!!!

Σκεφτομαι τροπους να ξεφυγω, ηδη οι μπροστινοι οδηγοι εστριβαν επιτοπου και γυριζαν πισω, αλλοι εφευγαν τα απο πλαϊνα στενα, αλλοι ριψοκινδυνοι εβγαιναν στην απεναντι λουριδα, ενας χαμος. Θυμαμαι οτι καπου εκει κοντα ειχε μια εισοδο για την Αττικη οδο. Κανω να στριψω και ξαφνικα συνειδητοποιω οτι δεν εχω πορτοφολι μαζι μου να πληρωσω τα διοδια! Ψαχνω στις θηκες του αυτοκινητου που συνηθως αφηνω ψιλα για τα τζαμια και τα λουλουδια των φαναριων, τιποτα, μονο κατι υπολειμματα απο ξεχασμενα κουλουρακια...

Με φανταζομαι να σταματαω στο κουβουκλιο των διοδιων και να εξηγω στον υπαλληλο το τρελο σκηνικο το οποιο προφανως δεν εξηγειται με τιποτα. Ουτε ταυτοτητα ειχα να αφησω για ενεχυρο, μονο το ταλιμπανοσκυλο ειχα, αλλα δεν νομιζω να το δεχοταν...

Ουτε την περιοχη ηξερα ωστε να στριψω απο στενα και να βγω πιο γρηγορα, ουτε και διακινδυνευα να αρχισω να ρωταω γιατι με τις παροιμοιωδεις ικανοτητες προσανατολισμου που εχω, το πιο σιγουρο ηταν να καταληξω στην Καλαμπακα. Αποδεχομενη στωϊκα τη μοιρα μου, μενω πισω απο την ουρα των αυτοκινητων. Το ταλιμπανοσκυλο να αλυχταει συνεχεια και να κοπανιεται στα παραθυρα, να γαυγιζει καθε μηχανακι και περαστικο και οι γυρω οδηγοι να με κοιτουν με συμπονοια.

Μεσα σε μιση ωρα ειχαμε καταφερει να διανυσουμε 100 μετρα (αντε μετα να κοψεις το τσιγαρο). Καποια στιγμη ξεμπλοκαρε η κινηση κι αρχισαμε να φευγουμε. Εψαχνα μηπως δω πουθενα την οικογενεια με τον ταμενο γιο, αλλα δεν τους πετυχα πουθενα. Για καλη μας τυχη θα ειχαν φτασει στον προορισμο τους.

Δοξα ναχει ο Αγιος Δημητριος!

Υ.Γ.σεβομαι τη πιστη των ανθρωπων και τα ταματα που κανουν, οπως σεβομαι και τα αιτηματα των απεργων οταν κλεινουν τους δρομους για διαμαρτυρια. Σκεφτομαι ομως και τους ανθρωπους που αντιμετωπιζουν προβληματα υγειας και θα επρεπε την ιδια ωρα να πανε στο νοσοκομειο ή τον ανεργο που θα ετρεχε να προλαβει μια συνεντευξη για δουλεια. Ας βρεθει μια λυση ωστε στα αιτηματα μας και στα ταματα μας να εχουμε συμμαχους τους γυρω μας κι οχι να τους στρεφουμε εναντιον μας. Προς το παρον, αυτο που μου μενει να κανω ειναι να διακωμωδω την δικη μου ταλαιπωρια :-)

Μια καθημερινη μερα.....

Ήμουν πολυ κουρασμενη το βραδυ της Πεμπτης. Οταν ο γιος μου ζητησε να τον βοηθησω στο σιδερωμα των ρουχων του -ειχε ενα σημαντικο meeting την επομενη στη δουλεια- του ειπα "Αφησε τα, θα τα φτιαξω το πρωι πριν φυγω, τωρα αδυνατω να κανω οτιδηποτε"
Ουτε μπανιο δεν ειχα κουραγιο να κανω γι αυτο έβαλα το ξυπνητηρι να χτυπησει μια ωρα νωριτερα απο τη συνηθισμενη και επεσα να κοιμηθω ησυχη οτι θα τα προλαβαινα ολα.


ΣΚΗΝΗ 1η
Παρασκευη πρωι.
-"Μαμα, κοιμασαι;" η σιγανη φωνη της κορης μου και το αγγιγμα της με εκαναν να τιναχτω και να κοιταξω πανικοβλητη το ρολοϊ. Η ωρα ηταν ηδη 8,30 και προφανως το ξυπνητηρι ειχε προ πολλου ξυπνησει ολη τη γειτονια εκτος απο μενα.

Τρεχω αλαφιασμενη στο μπανιο, ανοιγω τη βρυση, το νερο παγος. Χρονο δεν ειχα για ζεσταμα οποτε πλενομαι αρον-αρον. Ευτυχως που δεν ειναι Δεκεμβριος να μεινω επιτοπου. Δεν ειχα προλαβει να τελειωσω και ξαφνικα πεφτει μαυρο σκοταδι.

ΠΡΑΞΗ 2η
Διακοπη ρευματος.
Με μονο οδηγο το φωτακι ασφαλειας, βγαινω τουρτουριζοντας "ΠΑΛΙ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΔΕΗ;;;;;"
Ερχεται πανικοβλητος ο γιος:
-"Οχι, κανει εργα η ΔΕΗ εξω στο δρομο και μας αφησαν ειδοποιηση χθες. Και στο ειπα να μου σιδερωσεις τα ρουχα, κατι θυμομουν και επεμενα"
-"ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΡΕΥΜΑ"
-"ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΦΟΡΕΣΩ ΣΤΟ MEETING, ΜΟΥ ΛΕΣ;;"
-"ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΕΓΩ, ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΠΑΡΑΜΑΣΧΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑΩ ΠΟΡΤΕΣ ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΝΑ ΒΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΓΕΝΝΗΤΡΙΑΑΑΑ;;;"

Μετα απο αυτον τον ηρεμο και πολιτισμενο διαλογο ετρεξα να ντυθω, πετωντας ταυτοχρονα στη τσαντα μου κινητο, κλειδια, γυαλια, πορτοφολι,τσιγαρα,χαρτομαντηλα και ολα αυτα τα μικρα καθημερινα αντικειμενα που χρειαζεσαι ενα στρατιωτικο σακκο να τα κουβαλησεις. Αποφασιζω να παω με το αυτοκινητο στη δουλεια -αν και σπανιως το παιρνω πια- μηπως κερδισω λιγο χρονο.

ΣΚΗΝΗ 3η
Ειχε ψιλοβροχο και σχετικο κρυο αλλα μιας και θα ημουν στο αυτοκινητο,ντυθηκα ελαφρα. Μαζι μου ηρθε και η κορη μου, ηθελε για να την αφησω στο δημαρχειο να πληρωσει καποια τελη. Ξεκιναμε και στο δρομο με ρωτα:
-"μηπως θυμασαι τι ποσον ακριβως ειναι τα τελη;"
-"κοιταξε τα χαρτια που μας εστειλαν να δεις"
-"τα χαρτια....;"
-"Δεν εχεις τα χαρτια μαζι σου να δεις;"
-"Ωχ, τα ξεχασα!"

Πισω παλι στο σπιτι αφου κολλησαμε για ενα τεταρτο στο χαλασμενο εδω και μερες φαναρι της γειτονιας.
Παιρνουμε τα χαρτια, ξεκιναμε παλι και βγαινουμε στη λεωφορο οπου πεφτουμε στη γνωστη, αιωνια, αγαπημενη κινηση της 1ης-2ας ταχυτητας.
Ψαχνω αναπτηρα να αναψω τσιγαρο για να καταλαγιασω τα νευρα μου, αλλα φευ. Με το ενα χερι στο τιμονι και το αλλο στην τσαντα της Mary Poppins να σκαλιζω μανιωδως. Τιποτα. (σημ. ο αναπτηρας του αμαξιου χαλασμενος κ' η κορη φανατικη αντικαπνιστρια). Δεν πειραζει σκεφτομαι, σε οποιο περιπτερο βρω μπροστα μου, θα παρω εναν. Παραδοξως οσα περιπτερα συναντουσα στη διαδρομη ηταν ολα κλειστα. Περιεργο, γιατι η ωρα ειχε παει 9 το πρωι και δεν μπορει να ειχαν αποκοιμηθει ολοι οι περιπτεραδες!

Φτανουμε επιτελους στο Δημαρχειο, αφηνω τη κορη και συνεχιζω για το κεντρο της Αθηνας. Η κινηση ηταν μεγαλη λογω της ωρας, υπομονη, αλλα γιατι δεν βρισκω ανοικτο περιπτερο;; Ωωωχχχ, τωρα θυμηθηκα οτι εχουν τριημερη απεργια, κατι ειχα ακουσει στις ειδησεις. Οκ, δεν πειραζει, παρηγορω τον εαυτο μου, ευκαιρια να κανεις λιγοτερα τσιγαρα (η θετικη σκεψη της ημερας, που να ηξερα οτι θα ηταν η πρωτη και η τελευταια)


ΣΚΗΝΗ 4η
Διαπιστωνω οτι η κινηση οσο παει και χειροτερευει. Τα φαναρια αναβουν πρασινο και τα νευρα των οδηγων χτυπανε κοκκινο αφου τιποτα δεν προχωρα. Παιρνω στο κινητο μια συναδελφο να της πω οτι θα καθυστερησω αρκετα, δεν προλαβαινω να μιλησω κι αρχιζει να ωρυεται. Ειναι κι αυτη εγκλωβισμενη στη κινηση γιατι λογω της επισκεψης Ερντογαν (ναι, ναι, του γνωστου μας φιλου Πρωθυπουργου της Τουρκιας) εχουν κλεισει το κεντρο και οι τροχονομοι στελνουν αλλου τους οδηγους (που αλλου ρε παιδια; στα Τουρκοβουνια;)

Συνειδητοποιω οτι η μονη λυση για να φτασω στη δουλεια, ειναι να σταματησω στη πιο κοντινη σταση και να παρω το metro. Που να το παρκαρω ομως που σε ολους τους δρομους,τους παραδρομους και τα στενα ηταν στιβαγμενα χιλιαδες αυτοκινητα;;

Κι εκει που αναρωτιομουν, χτυπαει το κινητο μου, ακουω τη κορη μου φορτισμενη, υπαρχει ενα κωλυμα στη πληρωμη των τελων και μου ζητα να επιστρεψω να διευθετησουμε το θεμα. Δεν υπαρχει περιπτωση, της απαντω, εδω που ειμαι μονο αμα πεταξει ο απο μηχανης θεος μπορει να με φερει πισω. Τηλεφωνω στον δικηγορο μου, τηλεφωνω στη κορη, ξανατηλεφωνω στο δικηγορο, ξανατηλεφωνω στη κορη κι ολο αυτη την ωρα να ψαχνω για λιγα κενα τετραγωνικα πεζοδρομιου να χωσω το αμαξι (και να μην εχω και τον καταραμενο αναπτηρα να καπνισω)


ΣΚΗΝΗ 5η
Ωσπου βρισκω θεση (κατι μιλια μακρια απο το metro), ανοιγω τη πορτα να βγω και.... αμαν! τη ξανακλεινω παραυτα. Ειχε πιασει τετοιο ψοφοκρυο και βροχη κι οπως ημουν ελαφρια ντυμενη, αρχισαν τα δοντια μου να χορευουν καντριλιες.

Ε, δε παει αλλο, τα νευρα μου κουρελια, παιρνω την αποφαση να γυρισω σπιτι να αφησω το αυτοκινητο, να παρω ενα μπουφαν και να παω στο metro με το λεωφορειο. Η ωρα ειχε πια περασει, δεν ειχε νοημα να αρπαξω και κρυολογημα απο πανω. Μου αρκουσε η ταλαιπωρια των προηγουμενων ημερων στα νοσοκομεια και τους γιατρους.

Η επιστροφη στο σπιτι φανταζε ευκολη, αφου ολο το μποτιλιαρισμα γινοταν προς το κεντρο ενω εγω οδηγουσα στην αντιθετη κατευθυνση. Γνωριζοντας δε και καλα τη περιοχη, θα εκοβα απο στενα και θα εφθανα γρηγορα.

ΝΑΙ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ.


ΣΚΗΝΗ 6η
Γιατι ειχα ξεχασει οτι βρισκομαστε στην προεκλογικη περιοδο των δημοτικων εκλογων. Επειδη καθημερινα μετακινουμαι υπογειως με το metro, δεν ειχα παρει χαμπαρι τι γινοταν πανω απο τα κεφαλια μας. Ολοι οι δημαρχοι ολων των δημων, συνεπεις με τις προεκλογικες εξαγγελιες τους, ειχαν ξεχυθει να υλοποιησουν καθε εργο που ειχαν υποσχεθει στη τετραετια τους μεσα στις δυο τελευταιες εβδομαδες πριν τις εκλογες. Τι σημαινει αυτο;

Οτι δεν υπηρχε στενο, δρομακι, πλατειουλα και πεζοδρομιο που να μην εχει σκαφτει. Παντου εργα, μπουλντοζες, εργατες, επιστατες, αναχωματα, λακουβες, απαγορευτικα, ο χορος του καταραμενου αμμοχαλικου, ουτε στη βομβαρδισμενη Βαγδατη να βρισκομουν!

Εφτασα σπιτι, μετα απο απειρες ζογκλερικες μανουβρες σε δρομους που εχασκαν ανοιχτοι, προσπερνωντας οριακα ταμπελες "προσοχη εργα" και πασαλακια με τη γνωστη κοκκινη ταινια. Καλα, με τοσες κοκκινες απαγορευτικες ταινιες να μας ζωνουν απο παντου, θα νομιζε κανεις οτι το προηγουμενο βραδυ ειχαν γινει τα απειρα φονικα σ' αυτη τη πολη.

Το ταλιμπανοσκυλο οταν με ειδε να γυριζω, ξεσηκωσε τη γειτονια απο τα γαυγισματα νομιζοντας οτι θα μεινω να παιξουμε. Το αφησα εμβροντητο να με κοιτα οταν εφυγα τρεχοντας να προλαβω το λεωφορειο.

Ναι, καταφερα να παω στο γραφειο. Ας μη πω τι ωρα εφτασα. Ουτε τι ωρα εφυγα. Γιατι εκει με περιμενε αλλο τρελοκομειο, ετσι για να μη χανουμε τη φορμα μας στη προπονηση των νευρων μας.

Παρασκευη ελεγε το ημερολογιο. Οχι 13. Αλλα και να ηταν, τι παραπανω θα ειχε;

Ειμαστε μια ωραια ατμοσφαιρα...

Στειλτε μου ματοχαντρα, πολλα ματοχαντρα. Να τα κρεμασω στο λαιμο, στα αυτια, στα χερια, στα ποδια, και σε ολες τις πορτες και τα παραθυρα του σπιτιου.

Βιαστηκα να γραψω στο προηγουμενο ποστ μου οτι ημουν καλυτερα, που να ηξερα τι με περιμενε. Το τελευταιο διαστημα επικρατουσε ενας πανικος στο σπιτι απο διαφορα στραβα κ' αναποδα που μας συνεβαιναν. Θα ξεκινησω απο τα απλα, εσπασε το κρυσταλλο του φουρνου, εσπασε η οθονη του καινουργιου λαπτοπ, χαθηκε η ψηφιακη φωτογραφικη μηχανη για να φτασω στα σοβαροτερα που ειχαν απανωτες ιατρικες εξετασεις, επισκεψεις σε εφημερευοντα νοσοκομεια και στο τελος κι ενα χειρουργειο.

Ευτυχως τα ιατρικα θεματα εληξαν αισιως, δεν ηταν κατι σοβαρο, μονο που με το ατελειωτο πηγαινε-ελα, επανηλθε δριμυτερη η ισχυαλγια μου και μου επεβαλαν υποχρεωτικη ακινησια. Μεχρις εδω καλα, το θεμα ηταν τι θα γινοταν με τις δουλειες του σπιτιου μιας και η καθαριστρια ειχε αποχωρησει τον προηγουμενο μηνα και δεν ειχαμε προλαβει να βρουμε αλλη. Με τα τρεξιματα που ειχαμε, το σπιτι ειχε εγκαταληφθει και κοντευαμε να βγαλουμε δεινοσαυρους. Χωρια που το ταλιμπανοσκυλο ειχε απορρυθμιστει τελειως με αυτη τη κατασταση και η κλασσικη του αντιδραση ηταν να αφηνει κιτρινες λιμνουλες σε καθε γωνια του σπιτιου μπας και τον προσεξουμε.

Τελικα βρεθηκε μια καθαριστρια και ηρθε χτες για να αναλαβει δουλεια. Σηκωθηκα για να της δωσω τα υλικα και να της δειξω τους χωρους. Την ωρα που της εδινα οδηγιες, μπαινει ο γιος στη κουζινα, με βλεπει ορθια και γινεται μαινομενος ταυρος. Αρχιζει να φωναζει εξαλλος οτι πρεπει να μεινω στο κρεβατι, οτι απαγορευεται να κινουμαι, οτι δεν προσεχω καθολου και οτι γραφω τους γιατρους στα παλια μου τα παπουτσια. Ματαια προσπαθουσα να του εξηγησω οτι σηκωθηκα για λιγο, μονο για να εξηγησω τα απαραιτητα στην καθαριστρια, τιποτα αυτος, εξακολουθουσε να ωρυεται και στο τελος εφυγε βροντωντας τη πορτα πισω του.

Δεν περασε ενα λεπτο, ερχεται η καθαριστρια τρεμοντας κι ετοιμη να βαλει τα κλαμματα, "εγω κυρια να φυγω αφου γιος σας ντεν με θελει" βρε καλη μου, βρε χρυση μου να της λεω, σε μενα φωναζε, με σενα δεν εχει τιποτα, "οχι, οχι, ντεν με θελει, αφου εφυγε και ντεν μου ειπε ουτε καλημερα" κατσε βρε χριστιανη μου, της λεω, ειχε τα νευρα του με εμενα, μη δινεις σημασια, τιποτα αυτη "εγω ντεν ερχομαι να καθαρισω αμα ειναι ο γιος σας εδω". Τρομαξα να τη μεταπεισω, ωρα ηταν να εφευγε και να εμενε το σπιτι σκετο βαπορι.
Επρεπε ομως να λυσω κι αλλο ενα θεμα. Το θεμα του ταλιμπανοσκυλου. Η καθαριστρια ειχε παθολογικη φοβια με τα σκυλια και φυσικα το ταλιμπανοσκυλο ηταν η ιδανικη περιπτωση για να ξεπερασει τις αναστολες της. Καθε φορα που ανοιγε ενα παραθυρο να το καθαρισει, τσουπ εμφανιζοταν το θηριο και της γαυγιζε. Το εβαζε στα ποδια εντρομη αυτη, τρομαζα εγω να τη γυρισω πισω. "Κυρια θα πηδηξει απο το παραθυρο και θα μου ορμησει" βρε δεν πηδαει απο το παραθυρο να της λεω εγω, μονο σε κοιταει, αδυνατον να πειστει.
Τελικα μεχρι να τη κατευνασω, εφτασε το μεσημερι και με το ζορι ειχαν γινει οι μισες δουλειες. Φυσικα η ακινησια που μου ειχε συστησει ο γιατρος, ειχε παει περιπατο, αφου αναγκαστηκα να ασχοληθω κι εγω με το σπιτι γιατι προκοπη δεν εβλεπα. Κι αμφιβαλλω σοβαρα αν η καθαριστρια εμφανιστει την επομενη εβδομαδα, παρολο που με διαβεβαιωσε για το αντιθετο.

Ηταν ωρα πια να ξαπλωσω γιατι η κατασταση μου ειχε επιδεινωθει, αλλα δεν προλαβα. Χτυπαει το κουδουνι κι εμφανιζεται ο τεχνικος -τον οποιο ειχα ξεχασει-για να εγκαταστησει το τζαμι του φουρνου που ειχε σπασει. Ταυτοχρονα το ταλιμπανοσκυλο ειχε προλαβει και ειχε μπει στη κουζινα γαυγιζοντας μιας και ειδε ξενον ανθρωπο. Μπαινει και ο τεχνικος στη κουζινα, βλεπει το σκυλι κι αρχιζει να κανει ακροβατικα με το τζαμι στο χερι προσπαθωντας να το αποφυγει. Ωρα ειναι να σπασει κι αυτο το τζαμι, σκεφτομαι και φρικαρω στην ιδεα. "Εχετε προβλημα με τα σκυλια;" τον ρωταω. "ναι, ναι" μου λεει "παρτε τον απο δω, θα με γεμισει αρρωστιες" (πεσαμε σε σουπερ φιλοζωο)"ειναι εμβολιασμενος, μην ανησυχειτε" "οχι, οχι, θα με κολλησει διαφορα, αλλεργιες κλπ"
Να βγαλω το ταλιμπανοσκυλο εξω, μια κουβεντα ειναι, τρελλαμενο αυτο με τον αγνωστο, τον τριγυριζε, τον μυριζε, τον γαυγιζε κι εγω με το ποδι μου σε κακη κατασταση να μην μπορω να τον πιασω. Τελικα θυσιασα μια μπριζολα για να τον κλειδωσω εξω απο τη κουζινα. Για ποτε εβαλε το τζαμι ο τεχνικος, για ποτε μου υπεγραψε τα χαρτια της επισκευης, για ποτε ανοιξε τη πορτα κι εφυγε αρον-αρον, ουτε που το καταλαβα! Ουτε καν προλαβα να τον ρωτησω σχετικα!

Με αυτα και αλλα πολλα που δεν εχω πλεον κουραγιο να τα απαριθμησω, περασε η εβδομαδα. Το θετικο ειναι οτι το ταλιμπανοσκυλο σταματησε τις "υγρες" διαμαρτυριες του στις γωνιες του σπιτιου μιας και μας βλεπει πια ολους στο σπιτι. Το αρνητικο ειναι οτι δεν ειχα μια βιντεοκαμερα να τραβηξω πλανα απο τα ευτραπελα σκηνικα που ανεφερα, σιγουρα θα επαιρνα το πρωτο βραβειο στα αστεια home-video!