Give me five

Μπα, δεν ειχα καμια ορεξη για επετειακο ποστ αποψε. Απλα καθως κοιταζα το blog, συνειδητοποιησα οτι περασαν ηδη 5 χρονια απο τοτε που ξεκινησε. Τωρα εμενα γιατι μου φαινονται τουλαχιστον 15 αυτα τα χρονια, δεν ξερω. Να πω οτι γραφαμε και συχνα....ισως τα πρωτα 2-3 χρονια, μετα αραιωσαν τα posts, λιγοστεψε η διαθεση μας, ειναι που εκλεισε και το "στεκι" μας, το περιφημο "monitor" του Βρυωνη, καλα τι θυμαμαι τωρα, ε;

Παντως το blog μας εξακολουθει να μενει ανοιχτο. Μονο λιγο τα παντζουρια εχουμε γειρει, οπως κανουμε στα σπιτια μας τις μερες με τις μεγαλες ζεστες, για να κραταμε εξω την αντηλια και μεσα τη δροσια.

Ειπα δροσια και σκεφτομαι την αποψινη ζεστη, ανοιξα τη πορτα της κουζινας και μου ηρθε ενα κυμα θερμου αερα, προς στιγμην σκεφτηκα μηπως ειχα πατησει λαθος κουμπι στο aircondition. Μονο το ταλιμπανοσκυλο δεν σκαμπαζει απο αυτα, εμμονικα κολλημμενο στα πλακακια της κουζινας, αρκει που ειναι μεσα στο σπιτι κ΄οχι απεξω. "Αντε βρε πουλακι μου λιγο εξω στη δροσουλα", τιποτα αυτο. Χρηζει ψυχιατρικης αναλυσης η επιμονη του να μην βγαινει εξω, μερα νυχτα θελει να μενει μεσα, ουτε καν στον κηπο δεν παει να κυνηγησει τις γατες, απαξιει. Αυτο βεβαια δεν θα ηταν προβλημα, αν δεν σκεπαζοταν καθημερινα το πατωμα απο χιλιαδες τριχες, τυπου "σκυλισιας φλοκατης" μονιμως στρωμενης στα πλακακια.

Ξεκινησα να λεω για το blog ομως. Αλλα ενταξει, και τι αλλο να πω; Τα λεμε ολα αυτα τα χρονια ειτε με λογια, ειτε με εικονες, ειτε με βιντεακια. Ελλειπτικες οι καταχωρησεις μας τις περισσοτερες φορες. Καμια φορα κι ανεξηγητες για τους περισσοτερους. Ειναι που η γραφουσα πασχει απο το συνδρομο της εκθεσης. Δεν μου αρεσουν και πολυ οι δημοσιες εξομολογησεις. Ομως, οταν αυτολογοκρινεσαι, το αποτελεσμα δεν ειναι ευκρινες, ο αναγνωστης δικαιως μπερδευεται και δεν κατανοει τις προθεσεις σου.
Ειναι αυτο που πολυ ευστοχα μου ειπε η κορη μου μια μερα "Μαμα, το blog σου ειναι ξενερωτο! ενω της Kwlogrias ειναι φοβερο blog, αυτη μαλιστα, εχει απιστευτη γλωσσα κ΄ γελαω πολυ, θελω οπωσδηποτε να μου την γνωρισεις!" (τ' ακους Kwlogria; ετοιμασου για επισκεψεις, αχαχαχα)

Ετσι λοιπον, εξ οικειων τα βελη. Κι αμα το ιδιο σου το σπλαχνο σου λεει τετοια, το σκεφτεσαι πολυ να γραψεις και να συνεχισεις (λεμε τωρα, μη κανετε χαρες οτι θα τα εγκαταλειψω). Μονη μου ελπιδα ειναι να μαθει γραφη κ' αναγνωση το ταλιμπανοσκυλο, με τοσες αναφορες που του εχω κανει, ε, καποια στιγμη θα με δικαιωσει!

Μπηκε και ο Αυγουστος, ο μηνας που μισω να κανω διακοπες και λατρευω να μενω στη πολη. Ομως ειναι και ο μηνας της υποχρεωτικης αδειας, οποτε μετα λυπης μου θα αφησω πισω την αδεια Αθηνα, την Αθηνα της ανετης κυκλοφοριας κ' του ευκολου παρκαρισματος και θα οδευσω μαζι με εκατονταδες χιλιαδες παραθεριστων στις παραλιες, ευχομενη να βρω μισο μετρο αδειο χωρο ν΄απλωσω τη πετσετα μου. Α, και χωρις πολλα παιδακια. Για την ακριβεια, χωρις πολλες ελληνικες οικογενειες. Γιατι δεν φταινε τα παιδακια οταν εμεις οι γονεις τα μεγαλωνουμε με καθημερινη τσιριδα κι υστερια και τα ξαμολαμε μετα να κουρελιασουν τα νευρα των υπολοιπων με την γνωστη ιαχη "μπαμπα-κοιτα!".

Ναι, ναι ξερω, παλι εφυγα απο το θεμα. Τι θεμα δλδ, μια αναφορα μονο στα 5 χρονια που υπαρχει το blog, σιγα το πραγμα, αλλωστε οπως συνηθιζω να λεω, το να εχει κανεις blog ειναι σαν να οδηγει καποιος αυτοκινητο, τοσο σπανιο πραγμα. Αλλος οδηγει καλα, αλλος τρακαρει. Εμεις θα συνεχιζουμε να "οδηγουμε", μπορει καμια φορα να ξεχνιομαστε λιγο παραπανω στο parking ή να ξεμενουμε απο βενζινη, αλλα ευτυχως δεν χρειαστηκε ποτε μεχρι τωρα να παραδωσουμε τις "πινακιδες". Και φυσικα, οποτε θα εχουμε εμπνευση θα παταμε το "γκαζι".

Tip της ημερας: Σημερα κατεφθασε και η πρωτη πιατελα με συκα απο τη καλη γιαγιουλα διπλα. Να' ναι καλα που παντα μας φροντιζει, γιατι η δικια μας η συκια θα βγαλει συκα οταν εμεις βγουμε απο το Δ.Ν.Τ. (δλδ ποτε)

Υ.Γ. η εικονογραφηση του post εγινε συμφωνα με τους συγκινησιακους συνειρμους που προκαλει το Νο 5 στα μελη του blog και τις αντιστοιχες παιδικες τους αναμνησεις :-Ρ