Μίλα. Εχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας. Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα. Πες κάτι. Πες «κύμα», που δεν στέκεται. Πες «βάρκα», που βουλιάζει αν την παραφορτώσεις με προθέσεις
Μίλα. Πες «αστέρι», που σβήνει. Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη. Πες «πέτρα», που είναι άσπαστη λέξη. Ετσι, ίσα ίσα, να βάλω έναν τίτλο σ᾿ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.
Έχει ενδιαφέρον αυτό το καλοκαίρι. Κάτι διαλύεται, κάτι έρχεται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πλήξη αλλοτινών χρόνων μας έχει εγκαταλείψει για τα καλά.
Βρισκόμουν χθες με μια παρέα εικονογράφων. Δύο από αυτούς συνεργάζονταν με το μοναδικό εβδομαδιαίο περιοδικό κόμιξ που κυκλοφορούσε στην Ελλάδα... μέχρι και το Σάββατο που μας πέρασε. Ένας άλλος έλαμπε από χαρά γιατί έγινε πατέρας. Ένας τρίτος είχε απηυδήσει με το "σύστημα" των Ελληνικών γκαλερί.
Τυχαία πέρασα και από την έκθεση του Μεταπτυχιακού στο Εργοστάσιο της ΑΣΚΤ στην Πειραιώς. Μια εκκωφαντική σιωπή δονούσε το χώρο.
Και μετά στα απομεινάρια της πλατείας Ομονοίας, ένα φιλικό ζευγάρι με αποχαιρετά γιατί φεύγει διακοπές. "Θα τα πούμε αν βρίσκεσαι εδώ και όχι σε άλλη χώρα".
Κοντοστέκομαι σαστισμένος.
Ομολογώ ότι κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων, που έχω επιστρέψει στην Αθήνα, ήθελα με κάποιο τρόπο να δραπετεύσω.
Όμως δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω κάτι τέτοιο πια.
Οι φίλοι μου και η οικογένεια μου ειναι εδώ. Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Τη δουλεία μου αυτή τη στιγμή τη βλέπει όλη η Ελλάδα. Μπορεί τα χρήματα να είναι από ελάχιστα έως ανύπαρκτα και το μέλλον αβέβαιο... Όμως για μένα αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.
Είχα πεί θα φύγω. Όμως είμαι ακόμα εδώ. Κι αυτό το καλοκαίρι.
Και να σας πω και κάτι άλλο... Τώρα πια θέλω να μείνω. Με πείσμα.
