Σηκω Barbara να μας δεις!

Αμαν βρε Barbara, εζησες 100 χρονια, τι 100 τι 110, δε περιμενες λιγο κι εσυ, θα εβλεπες επιτελους τον αντρα που υμνησες στις 700 και βαλε ροζ νουβελες σου, τον αντρα-Αρλεκιν με το περιφημο "θεληματικο πηγουνι" να παιρνει σαρκα και οστα.... στο εργο "Αισθηματικες Νουβελες δρχ. 35" που παιζεται στο θεατρακι της οδου Θεμιστοκλεους 104!

Η αληθεια ειναι πως οταν ο Νανακος μου τηλεφωνησε τη προηγουμενη εβδομαδα να μου πει για την παρασταση, δεν εδωσα και πολυ σημασια στη φραση με την οποια εκλεισε τη συνομιλια μας "και θα δεις, παιζει ενας κουκλος, οπως ακριβως τον περιγραφουν τα Αρλεκιν..." καθοτι για τον Νανακο, οποιος δεν φερνει σε διδυμο αδελφο του Κουασιμοδου ειναι κουκλος...

Ηταν ευκαιρια ομως να τα πουμε απο κοντα με το τσουπωτο αγορι μιας και τον τελευταιο καιρο βαριεται πιο πολυ κι απο μενα να γραψει στο μπλογκ του οποτε επιστρατευσα τον Αλέξανδρο και τον E-Lawyer να κατεβουμε μαζι και να ακονισουμε τα φτυαρια μας που ειχαν σκουριασει απο την απραξια.

Ο Νανακος ορκιζοταν στα τορτελινια του "παιδια το εργο εχει πολυ γελιο, θα δειτε, θα σας αρεσει πολυ", εγω εξακολουθουσα να ειμαι δυσπιστη αφου τοχω αρχη να μην εμπιστευομαι ανθρωπους με ωροσκοπο Διδυμο (σαν κι εμενα):-Ρ

Ομως τα κοριτσια, Γεωργία Τσαγκαρακη και Αγγελιτα Τσουγκου, που εγραψαν το εργο και επαιξαν σ΄αυτο (μετα απο ενα ατελειωτο καλοκαιρι οπου μελετησαν εκατονταδες Αρλεκιν οπως μας ειπαν) καταφεραν να μας κερδισουν αφου εδωσαν μια παρασταση ξεκαρδιστικη και αψογα σκηνοθετημενη. Η παρωδια και η αποδομηση της ροζ λογοτεχνιας εγινε με τρυφερη ματια γιατι μπορει μεν να διακωμωδουμε αυτες τις γλυκαναλατες ιστοριουλες, αλλα ο ερωτας ποτε δεν παυει να ειναι το νο 1 ζητουμενο στη ζωη μας (ή κανω λαθος;) :-Ρ Τωρα βεβαια οταν ενσαρκωνεται και στο προσωπο του Κωνσταντινου Κακουρη, του πρωταγωνιστη της παραστασης, τι αλλο καλυτερο!

Γιατι πρεπει να σας πω οτι ιδανικοτερο πρωταγωνιστη δεν μπορουσαν να βρουν απο το προσωπο του μελαχροινου Κωνσταντινου, που διαθετει ακριβως αυτα τα χαρακτηριστικα που περιεγραψε σε χιλιαδες σελιδες η Barbara Cartland....δλδ το περιβοητο "θεληματικο πηγουνι", τις "σκληρες γωνιες", το "σκοτεινο, βλοσυρο βλεμμα"... συν το γεροδεμενο κορμι με τους "μυωδεις μηρους" που ξεδιπλωνεται σε πανω απο 1.90 υψος (σε εφαγα στις περιγραφες Μπαρμπαρα) και αναγκαστικα σε καθηλωνει να τον παρακολουθεις!! γκουχ...γκουχ...γκουχ...

Αν και οι φωτογραφιες που σας παραθετω (και που ειχε την ευγενη καλωσυνη να μας στειλει ο Νανακος απο τη παρασταση) δεν αποτυπωνουν πληρως ολα οσα σας περιγραφω, για να μη πω οτι τον αδικουν κιολας, γι αυτο κοριτσια σας συνιστω ανεπιφυλακτα να πατε να δειτε το εργο, να εξακριβωσετε απο κοντα ολα οσα σας αναφερω και να θυμηθειτε για μια ακομη φορα τη φραση "Ωραιος ως Ελλην" ;-)

(ξερω, ξερω, εχω ν' ακουσω τα σχολιανα μου μετα απο αυτο το κειμενο, αλλα η αληθεια πρεπει να λεγεται) :-Ρ

Με φοντο μια τεραστια καρδια, η αγνη επαρχιωτοπουλα δασκαλα λιποθυμα στα στιβαρα μπρατσα του αντρα-Αρλεκιν (μαζι και ολο το γυναικειο κοινο της παραστασης)

Μη δινετε σημασια στο καρο κοστουμακι, εδω υποδυεται τον Αμερικανο star που συναντα τον ερωτα της ζωης του (τη παραπανω δασκαλα) σε ενα δρομο της βρεταννικης επαρχιας


Κι εδω ως brutal cowboy του Τεξας, εξ ου κι ο σανος στον ωμο, με το απαραιτητο σπιρτο στο στομα


Και για οσους εχουν απορια ποια ειναι η Barbara Cartland, ιδου η θρυλικη αγγλιδα συγγραφεας της ροζ λογοτεχνιας η οποια συνεχιζε να γραφει μεχρι τα 90 της, ντυμενη παντα στο χρωμα των ρομαντικων της ιστοριων (μη σκιαζεστε λεμε)


UPDATE: μετα το σχολιο (καρφι) του Αλεξανδρου και τα αλλεπαλληλα αιτηματα των αναγνωστων μας, ερχομαι να αποκαταστησω την αληθεια σχετικα με το περιβοητο "τετ α τετ" μου με τον εν λογω πρωταγωνιστη. Για την ακριβεια, μετα το τελος της παραστασης κι ως συνεπης θεατροφιλος, θελησα να συγχαρω τους συντελεστες. Στην περιπτωση του Κωνσταντινου βεβαια, ειχα μια επιπλεον απορια γι αυτο του ζητησα ευγενικα να μου επιτρεψει να τον αγγιξω (στο μπρατσο, το διευκρινιζω!) για να διαπιστωσω αν πραγματικα "ειναι αληθινος" μιας και μεχρι εκεινη τη στιγμη πιστευα οτι ηταν μια αρσενικη κουκλα που ειχε δραπετευσει απο βιτρινα καταστηματος ανδρικων ρουχων. Να προσθεσω επισης οτι ο ιδιος ηταν πολυ σεμνος και ντροπαλος και μας ευχαριστησε ολους για τα καλα μας λογια (για να μη πω οτι δεν εβλεπε την ωρα και τη στιγμη να το βαλει στα ποδια για να γλυτωσει απο το τρελοκομειο που τον περιεβαλε....)

Και με την ευκαιρια, ακουστε και την εκπομπη Retrospectiva του προηγουμενου Σαββατου, στο διαδικτυακο radio Bubble, οπου εγω κι ο Morel ειμαστε καλεσμενοι του Β.Σωτηροπουλου και φυσικα αναφερθηκαμε με τον δεοντα θαυμασμο στην παρασταση (και στους πρωταγωνιστες της). Αναφερθηκαμε επισης και σε 3 ακομα bloggers, δεν θα σας πω ποιους για να την ακουσετε ολοκληρη... ναι οκ, αυτο λεγεται εκβιασμος, αλλα μια χαρα θα περασετε!

UPDATE II δια χειρός Αλέξανδρου

"Β-Όργια θεατρικά δρώμενα – Τα παραλειπόμενα μιας βραδιάς."

-Κατόπιν λαϊκής απαιτήσεως-

Εκείνο το βράδυ ήμουν στην Αθήνα από το απόγευμα λόγω υποχρεώσεων.

Η παράσταση θα άρχιζε στις 9:30 και με τη Λουκρητία είχαμε δώσει ραντεβού κατά τις 9 στο αναψυκτήριο του θεάτρου.

Και εννοείται ότι πριν πάω στο θέατρο είχα κατεβάσει 2 σαμπούκες με κόκκους καφέ (πάντα) κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν γνώριζα τίποτα για το έργο και ομολογώ ότι όσες φορές με έχουν σύρει σε θεατρικά δρώμενα τον τελευταίο καιρό έχω βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή ο Βοργίας...

Όμως σε μια πρόσκληση της Λουκρητίας είναι αδύνατο να πω όχι... Εξάλλου μια έξοδος με μέλη του Οίκου Β-Οργίων είναι μια θεατρική υπερπαραγωγή από μόνη της. Καταλαβαίνετε...

Κατά τις 9 φτάνω στο αναψυκτήριο όπου με υποδέχονται ο Νανάκος και η Λουκρητία με τις εξής ατάκες:

Ο Νανάκος : “ Πω πω! Πάλι αδυνάτισες εσύ; Μα καλά τίποτα δεν τρως; Τίποτααα;”

Και η Λουκρητία: “Ήρθε η Γκεστάπο!” Προφανώς αναφερόταν στο μακρύ (και απέριττο) μαύρο δερμάτινο παλτό μου, το οποίο όπως και να το κάνουμε προσδίδει κάτι το brutal στην εμφάνιση μου (κάτι το οποίο φυσικά και δεν είναι τυχαίο).

Τελοσπάντων συζητήσαμε περί ανέμων και υδάτων, ποταμών κέτσαπ και οροσειρών τορτελινίων, τα τεκταινόμενα στις σάουνες των γυμναστηρίων της πόλης μας και άλλα τέτοια χαριτωμένα και μετά από λίγο ανεβήκαμε στη θεατρική αίθουσα για το κυρίως δρώμενο.

Μπαίνοντας στην αίθουσα αντικρύζω ξανθιά αιθέρια ύπαρξη ξαπλωμένη σε ανάκλιντρο με στοίβες τα Άρλεκιν τριγύρω της (wow!) να αναστενάζει διαβάζοντας την ιδανική ερωτική ιστορία... Και μετά... αρχίζει ένα υπερθέαμα με τα χαστούκια να πέφτουν βροχή, πολλά κολασμένα φιλιά, σκηνές ζηλοτυπίας και φθόνου, χωρισμούς, επανασυνδέσεις και φυσικά πολλά μα πολλά happy ends!

Το πώς άντεξα τόσο σιρόπι ο Κα(υ)λλιτέχνης ένας Θεός το ξέρει (μεταξύ μας βοήθησαν και οι σαμπούκες).

Πάντως όλοι μας λιγωθήκαμε από τα πολλά γέλια μιας και οι ατάκες του έργου ήταν πολλές, μα πάρα πολλές.

Βέβαια η Λουκρητία ένα ελαφρύ εγκεφαλικό πρέπει να το έπαθε στη σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής έμεινε με ένα φανελάκι και το κατακόκκινο (σαν το template αυτού του Οίκου) εφαρμοστό σωβρακάκι του.

Ένα όμως είναι σίγουρο. Ζήσαμε στιγμές μεγαλείου!

Όμως η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν η στιγμή που ο Νανάκος φώναξε τον πρωταγωνιστή της παράστασης για να τον συστήσει στη Λουκρητία.

-Και όχι το συμπληρωματικό ποστ της Λουκρητίας δεν αποδίδει τη στιγμή σωστά -σιγά που θα τη γλίτωνες Duchessa μου- :-P

“Ψιτ! Μικρέ για έλα εδώ λίγο, που σε θέλω” είπε ο Νανάκος με το ύφος χιλίων θεατρικών ιμπρεσσάριων (ξέρετε τώρα “ή ερχεσαι εδώ ή η καριέρα σου τελειώνει απόψε”)

Και ο νεόκοπος πρωταγωνίστης μην μπορώντας να κάνει αλλιώς κατευθύνθηκε προς το μέρος μας.

Έγιναν κάποιες πρώτες συστάσεις, γενικόλογες φιλοφρονήσεις για την παράσταση και μετά...

Στοπ καρέ... Γκρο πλαν στα μάτια της Λουκρητίας.

“Είσαι πολύ ταλαντούχος. Απ' ότι είδα έχεις δουλέψει πολύ το ρόλο σου και τη φωνή σου”.

“Σας ευχαριστώ. Θέλει δουλεια ακόμα”.

“Όχι, όχι. Ήσουν πολύ καλός” του αντέτεινε η Λουκρητία με αυτό το ύφος που δεν σηκώνει αντίρρησεις.

“Αλήθεια, ποια Σχολή έχεις τελειώσει;”

.....

“Αχά! Είχες έναν πάρα πολύ καλό δάσκαλο”

“Και τον ρόλο σου τον υπηρέτησες επάξια!”

Στοπ καρέ... Νοητά πυροτεχνήματα φωτίζουν το νυχτερινό ουρανό της Αθήνας καθώς το τετ α τετ κορυφώνεται.

“Χαχαχαχα!” Λουκρήτειο γέλιο -κάτι μεταξύ Μπριζιτ Μπαρντο στο “Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα” και Μελίνα Μερκούρη στο “Ποτέ την Κυριακή”-.

“Αφού σχεδόν πίστεψα ότι δεν είσαι αληθινός! Τέτοιος κούκλος! Σε παρακαλώ... επετρεψέ μου να σε πιάσω στο μπράτσο για να... βεβαιωθω.... ότι υπάρχεις στ' αλήθεια”! (WOW!)

...Και ναι... τον έπιασε...

...στο στιβαρό του...

...ποντίκι...

Η στιγμή αυτή είναι γεγονός ότι πρέπει να κράτησε μια αιώνιοτητα (και μια μέρα) και εμείς αποσβολωμένοι να την παρακολουθούμε.

Σπάνια βλέπει κανείς στις μέρες μας ένα τέτοιο φλέρτ, τόσο αθώο αλλά και συνάμα τόσο πρόστυχο... (αχ!)

Όπως και να το κάνουμε σίγουρα η Λουκρητία δεν είναι μια γυναίκα τυχαία ... (αχ!)

Όμως ο νεαρός ηθοποιός δεν υπέκυψε στα θελγητρά της... (βαχ!)

Συνέχισε μόνο να χαμογελά αμήχανα καθώς το Λουκρήτειο χέρι δεν έλεγε να ξεκολλήσει από...

το σφιχτό του...

ποντίκι...

-εδώ οι γυναίκες αναγνώστριες μπορείτε να δαγκώσετε ελαφρά το τρεμάμενο κάτω χείλος σας-.

Είδε κι απόειδε ο νεαρός πρωταγωνιστής... και αφού μας είπε ότι τον περιμένουν... ζήτησε να τον συγχωρήσουμε γιατί έπρεπε να φύγει...

Και η Λουκρητία μην έχοντας άλλη επιλογή του άφησε το μπράτσο για να φύγει...

Κι αυτός έφυγε...

Ναι...

ΕΦΥΓΕ!

Και κάπως έτσι η βραδιά μας έφτασε στο τέλος της...

Έτσι χωρίς το χάπι εντ ενός άρλεκιν...