Hμερολόγιο ενός εικονογράφου

Το λακωνικό e-mail έφτασε απροειδοποίητα αργά το απόγευμα της προπερασμένης Παρασκευής.

“Αλέξανδρε χρόνια πολλά! Κοίτα πως μπορείς να εικονογραφήσεις αυτό το κείμενο”.

Ο αποστολέας σπάνια επικοινωνεί μαζί μου ο ίδιος και όταν αυτό συμβαίνει συνήθως πρόκειται για κείμενο εξαιρετικών απαιτήσεων.

Νιώθω ήδη τον πρώτο κόμπο να μου ανεβαίνει στο λαιμό καθώς ανοίγω το συνημμένο στο Word.

Όπως και να έχει πρέπει πάση θυσία να κάνω τα αδύνατα δυνατά και να έχω κάτι έτοιμο μέχρι την ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ.

Διαβάζω το κείμενο στα πεταχτά γιατί το βράδυ έχω έξοδο με τη Γλωσσού....

Κι αύριο μέρα είναι...

Σάββατο

Ξυπνάω αργά το μεσημέρι με hangover από τη χθεσινοβραδυνή κρεπάλη.

Διαβάζω το κείμενο ξανά και ξανά...

Τι είδους εικονογράφηση μπορώ να σχεδιάσω για ένα κείμενο που αναφέρεται στα ευνουχισμένα ανδρικά πρότυπα (sic) που προβάλλουν οι ταινίες του Hollywood χωρίς να καταλήξει τετριμμένη;

Ξέρετε τώρα. Metrosexual άνδρες με αγγουράκια στα μάτια να οδύρονται γιατί τους παράτησαν οι καλές τους, ενώ φορούν τα κυλοτάκια τους.

Γυναίκες κυνηγοί κεφαλών alla Samantha στο Sex & the City ή έστω alla Λουκρητία στον Οίκο Β-Οργίων που ψάχνουν μάταια τον άνδρα τον πρόστυχο, τον σωστό, με πυλοφόρι και εσάνς διαννοούμενου που ζούσε στο Παρίσι τα χρόνια της δικτατορίας (wow!).

Το ξαναδιαβάζω... χμ... ωραία και τώρα τι κάνουμε;.....
Illustrator's Block!

Συνεχίζω την ανάγνωση ενώ παράλληλα χαζεύω στο internet μήπως και μου έρθει η ΙΔΕΑ, αλλά μάταια...

Κυριακή

...Υπάρχει όμως κι ένα άλλο είδος απελπισίας που ο Κίρκεγκορ ονομάζει «απελπισία του ανδρισμού»: «το να θέλεις απελπισμένα να είσαι ο εαυτός σου. Είναι η απελπισία για το ότι δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα ο εαυτός μας»...

Για τη δική μου απελπισία ο Κίρκεγκορ έχει πει τίποτα άραγε;

Κάνω τα πρώτα προσχέδια:

Τίποτα δεν με ικανοποιεί... γκρρρ...

Αρχίζω να νιώθω σα μοναχός στη Μονή Εσφιγμένου.

Χαζεύω τη συλλογή με photo που έχω μαζέψει ανά τους αιώνας των αιώνων από το internet μήπως και γίνει το ΘΑΥΜΑ. (αμήν!)

Χμ...
Βρήκα μια με ένα αγαλματάκι της Scarlet Witch που παίζει με το Vision ρομποτάκι.

Ενδιαφέρον.... χμ... χμ...

Συνεχίζω τα προσχέδια αλλά ακόμα δεν έχω καταλήξει κάπου...

Πάντα οι εικονογραφήσεις μου στο πολιτιστικό ένθετο της Κ μοιάζουν με tableuax vivant.Ίσως να οφείλεται στο ότι πρέπει πάντοτε να δουλεύω σε συγκεκριμένη οριζόντια διάσταση. Θα έλεγα ότι είναι περισσότερο σαν μια σκηνή όπου παρουσιάζω τις αντιδράσεις μου σε σχέση με το κείμενο που έχω απεναντί μου κάθε φορά.

Αρκετές φορές συμφωνώ με το συγγραφέα, άλλες πάλι αυτό απλά δεν συμβαίνει.
Σίγουρα όμως έχω τον τρόπο μου να κάνω τον αναγνώστη να δει το θέμα από τη δική μου σκοπιά, έστω και έμμεσα.

Είναι ήδη αργά... ξημερώματα.. ο ύπνος με παίρνει στον καναπέ.

Δευτέρα

Defcon 1! Ο πυρηνικός όλεθρος είναι προ των πυλών!
Δευτέρα πρωΐ! Και ακόμα δεν έχω κάνει την τελική σύνθεση!

Όμως ΞΕΡΩ τι θέλω να κάνω.

Δεν γνωρίζω πως κατέληξα σε αυτή την εικόνα.
Τη βλέπω μέσα στο μυαλό μου και είναι ζωντανή.
Τελικά ο ύπνος είναι χρήσιμος και σε κάτι.

Στήνω τη φωτογραφική στο τρίποδο.
Ρυθμίζω τη λήψη με καθυστέρηση και αρχίζω τις κωλοτούμπες.
Ξανά και ξανά κι άλλες κωλοτούμπες.

Οι σχέσεις είναι ένα παιχνίδι. Όλα είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να μάθουμε να μην το παίρνουμε και πολύ σοβαρά. Και ναι, δηλώνω ένοχος γιατί συνήθως είμαι περισσότερο σοβαρός απ' ότι χρειάζεται...

F*** Hollywood και τον Υπερρεαλισμό της κονσέρβας.

Το φόντο της εικονογράφησης μου θα μοιάζει με το Tron!

Σχεδιάζω το τελικό για τουλάχιστον 4 ώρες.

Χτυπάει τηλέφωνο από την εφημερίδα.

Λέω τι φτιάχνω και η συνεργάτης πεθαίνει στα γέλια.

Θα το στείλω αύριο το πρωΐ.

Τελειώνω το μολύβι και αρχίζω να χρωματίζω το σχέδιο ψηφιακά.

Τρίτη
Η εικονογράφηση ταξιδεύει για το τυπογραφείο.
Ένα τελευταίο τηλεφώνημα στην εφημερίδα ΟΛΑ ΚΑΛΑ!

Κυριακή
Βγαίνει στο σημερινό φύλλο της Κ.
Ίσως προλαβαίνετε να την πάρετε... αλλά αν πάλι όχι voilà: