"Πες μου, πως φτιαχνουν τις φακες; "

Χρονια τωρα, με τους φιλους μου που σπουδαζαν ειτε στο εξωτερικο ειτε σε πολεις της Ελλαδας, επικοινωνουσαμε μεσω MSN αργα τα βραδυα για να ανταλλαξουμε τα νεα μας, να γελασουμε και να κανονισουμε τις συναντησεις μας στις διακοπες τους. Εκει καπου αναμεσα στα αστεια και τα πειραγματα με ολους, καποιος καθε φορα με επαιρνε παραμερα «για να μην δουν οι αλλοι» και με ρωτουσε ντροπαλα: «πες μου, πως φτιαχνουν τις φακες;» χωρις να ξερει οτι ολοι, μα ολοι, μου ειχαν κανει κατα καιρους την ιδια ερωτηση.

Γιατι βεβαια, που να τολμησουν να ρωτησουν τις μαμαδες τους, αφου οσο ζουσαν μαζι τους, απεστρεφαν με βδελυγμια το βλεμμα τους οταν εβλεπαν φακες. Ειτε στο Λονδινο, ειτε στο Παρισι, ειτε στη Θεσσαλονικη ειτε στη Πατρα, ο καημος του ελληνα φοιτητη ηταν κοινος. Ειχαν πεθυμησει, μετα απο τονους σκουπιδια ετοιμου φαγητου, εκεινο το απλο ταπεινο πιατο που μαγειρευε η μαμα τους Τεταρτες ή Παρασκευες, εκεινο το πιατο που τους θυμιζε Ελλαδα, τους θυμιζε τους δικους τους, εκεινο το πιατο που απαξιωναν να φανε τοτε και αντ αυτου ετρεχαν στη κοντινοτερη πιτσαρια της γειτονιας τους. Πως να ομολογησουν ποσο τους ελειπε...

Χρονια τωρα μου εστελναν τις αγαπημενες τους μουσικες, τις ταινιες, περιεργα κι αστεια βιντεακια , μοιραζονταν μαζι μου την αγωνια και τα ξενυχτια των εξετασεων, τη μοναξια της ξενης χωρας ή της ξενης πολης, τους νεους τους φιλους, με βομβαρδιζαν με φωτογραφιες απο τη φοιτητική τους ζωη και καπου αναμεσα σε ολα αυτα χωρουσε και η ερωτηση: «τις πετυχες τις φακες;» Τις περισσοτερες φορες κατι ξεχνουσαν να βαλουν «φρεσκια ντοματα;; εισαι τρελη; Που να τη βρω μεσα στα μεσανυχτα;;» «Δαφνη; Τι ειναι αυτο; Πως το ζητανε στα γαλλικα;», αλλοτε τις χυλωναν, αλλοτε τους εβγαιναν σαν τσιμεντολιθος, αλλοτε κολυμπουσαν αβραστες, μοιραιες και μονες.

Οι περισσοτεροι πια εχουν σχεδον τελειωσει, μερικοι συνεχιζουν μεταπτυχιακα, αλλοι παντρευτηκαν κι εκαναν οικογενεια, καποιοι ετοιμαζονται για τη στρατιωτικη τους θητεια. Δεν ξερω αν τελικα καταφεραν να μαθουν πως φτιαχνονται οι φακες. Σιγουρα ομως εμαθαν το παιχνιδι της ζωης, εμαθαν να επιβιωνουν, να δοκιμαζουν τον εαυτο τους και αναμετρωνται καθε φορα με τα ονειρα τους.

Καμια φορα σκεπτομαι οτι η ζωη μοιαζει σαν ενα πιατο φακες. Τα γελια μας, τα αστεια μας, τα δακρυα του αποχωρισμου, οι αγκαλιες της επιστροφης, οι στιγμες δημιουργιας, οι στιγμες νοσταλγιας, τα ονειρα μας, οι απογοητευσεις μας, οι νικες μας κι οι ηττες μας, ολα αυτα ειναι τα μικρα σπορακια της φακης που μαγειρευονται μαζι,αρωματιζονται απο το σκορδακι, το κρεμμυδι, τη δαφνη, τη ντοματα, το αλατοπιπερο, που ειναι οι φιλοι μας, δενουν με το λαδι που ειναι οι κοποι μας, και σερβιρονται στο πιατο της ζωης. Αν αυτο το πιατο βγει νοστιμο ή ανοστο, εξαρταται απο μας και τα υλικα που διαλεγουμε. Κι αν δεν πετυχει με τη πρωτη, τι πειραζει; μπορουμε παλι να προσπαθησουμε ξανα και ξανα.

Γιατι, αυτο που τελικα εχει σημασια, ειναι να μη σταματας να «μαγειρευεις» ;-)

Και για του λογου το αληθες, ιδου και το καλαθακι που εφτιαξα για φιλο που σπουδαζε στην Αγγλια:



που περιεχει, τι αλλο φυσικα, τα πρωτα υλικα για τις φακες:



το καλαθακι στο γραφειο του φοιτητη ως αντικειμενο μελετης:



και απο τη μελετη, στη κατσαρολα:



Το αποτελεσμα θα εμοιαζε καπως ετσι, αν δεν ειχε καταληξει στον νεροχυτη, οπως υποπτευομαι:-Ρ