Loucretia's

Κυριακή, Μαρτίου 08, 2009

Κι ομως υπαρχει !!!



Το ηξερα βαθεια μεσα μου, οτι καπου εκει εξω στο απεραντο παγκοσμιο χωριο, δεν μπορει, θα υπαρχει κι αλλο τετοιο δειγμα, δεν μπορει να ειμαστε οι μονοι που εχουμε τετοιο σκυλι, οσο κι αν ολοι οι αλλοι επεμεναν οτι εμεις ειμαστε οι παλαβοι που το κραταμε ακομα γιατι απλως "δεν υπαρχει, δεν υπαρχει τετοιο σκυλι".

Ναι, μιλαω για το περιβοητο ταλιμπανοσκυλο, για τα κατορθωματα του οποιου σας ζαλιζω εδω και μηνες.
Η αληθεια ειναι οτι ειχα σταματησει τον τελευταιο καιρο να σας τα περιγραφω γιατι κανεις πια δεν με πιστευε, με θεωρουσαν υπερβολικη, αγχωδη, ακομα και μυθομανη, ωσπου καποιοι που ειχαν την ευτυχια να ελθουν σε προσωπικη επαφη με το εν λογω σκυλι, μαζεψαν αρον-αρον οχι μονο τα οσα ειχαν πει αλλα και τα υπαρχοντα τους και οπου φυγει, φυγει!

Κι ερχεται αυτη η ταινια "Marley and Me" (ελληνικος τιτλος "Μαρλεϋ, ενας μεγαλος μπελας"), και βγαινει το trailer, και παθαινουμε τρελο σοκ! Το σκυλι- πρωταγωνιστης ηταν φτυστος ο δικος μας, οχι μονο στην εμφανιση αλλα και στις σκανταλιες (μη σας πω οτι ο δικος μας ειναι ακομα χειροτερος). Το καλυτερο απ ολα ομως ειναι οτι η ταινια βασιζεται σε πραγματικα γεγονοτα που αφηγειται μεσα απο το ομωνυμο βιβλιο του ο Αμερικανος δημοσιογραφος John Grogan, οποτε εδω εχουμε να κανουμε με αξιοπιστη μαρτυρια κι οχι με μυθοπλασια, ουτε καν υπερβολικες αφηγησεις οπως θα ελεγε καποιος δυσπιστος...

Οπως καταλαβαινετε, δεν υπηρχε περιπτωση να μην παμε να δουμε τη ταινια, οσο κι αν γνωριζαμε οτι ηταν μια ακομη αμερικανικη χαζοκωμωδιουλα, οσο κι αν οι κριτικοι, ξενοι κι εγχωριοι, την ειχαν καταθαψει. Εμας μας ενδιεφερε να δουμε με τα ιδια μας τα ματια οτι υπαρχουν κι αλλα τετοια σκυλια, κι αλλοι τετοιοι "δυστυχοι" ιδιοκτητες σαν εμας. Κι αφου λυωσαμε για ωρες στο YouTube να χαζευουμε το trailer και να ξεκαρδιζομαστε στα γελια, ηρθε επιτελους η πολυποθητη ημερα οπου η ταινια βγηκε στις αιθουσες και σπευσαμε συσσωμοι να την παρακολουθησουμε.

Και περναει το πρωτο μερος μεσα σε γελια και τις αναποφευκτες συγκρισεις με το δικο μας βασανο...να ανατριχιαζουμε συγκορμοι οταν βλεπαμε τον σκυλο σκαρφαλωμενο στον καναπε να ξεσκιζει τα μαξιλαρια αναλογιζομενοι τα δικα μας εναπομειναντα κουρελιασμενα παλαι ποτε μαξιλαρια, μειδιωντας στις σκηνες που τους εκλεβε τα εσωρουχα, ενθυμουμενοι τον απειρο αριθμο καλτσων και βρακιων που μας εχει εξαφανισει ο δικος μας (ενιοτε και εχει καταπιει) και συμπασχοντες καθε φορα που βλεπαμε τον ερμο τον ιδιοκτητη να τρεχει ξωπισω του σε κατασταση παραφροσυνης!

Ωσπου ερχεται και το δευτερο μερος της ταινιας, επιστρεφουμε στην αιθουσα με το γνωστο χαμογελο "ωραια, θα δουμε κι αλλα τρελα επεισοδια με τον απιστευτο σκυλο" και εκει αρχιζει το δραμα... διοτι ο σκηνοθετης ξαφνικα, αποφασιζει να διηγηθει με καθε ανατριχιαστικη λεπτομερεια το τελος του σκυλιου.

Κι εκει που μεχρι τωρα γελουσαμε και διασκεδαζαμε, αρχιζουμε να βλεπουμε πως γερνα το σκυλι, πως γινεται σιγα σιγα ανημπορο, πως αρρωσταινει, πως πηγαινοερχεται στον κτηνιατρο, πως εξαφανιζεται και το αναζητουν στα δαση, πως καταρρεει και πως πεθαινει τελικα, πως του κανουν τη κηδεια, πως το θαβουν με τα αγαπημενα του ειδη. Και δωστου οι επικηδειοι, τα σπαραχτικα λογια των παιδιων-πρωταγωνιστων, ο προσωπικος αποχαιρετισμος του καθενα απο την οικογενεια και παει λεγοντας...ειλικρινα σας λεω, σε πιο νοτισμενη αιθουσα δεν εχω ξανατυχει. Οι θεατες να κλαιμε με μαυρο δακρυ, τα δε παιδακια που εβλεπαν τη ταινια να ξεσπανε σε λυγμους, ο καθενας να προσπαθει να παρηγορησει τον διπλανο του αλλα ματαια, να κλαινε τα καθισματα, να κλαινε οι κολωνες, να κλαινε οι ταξιθετριες, ο μηχανικος προβολης...ευτυχως που ειχαμε και τις κουτες τα ποπκορν και καπου μαζευονταν τα τοσα δακρυα διοτι τα χαρτομαντηλα ειχαν απο ωρα εξαφανιστει. Τι μαζικος θρηνος ηταν κι αυτος! Οι μισοι θεατες εκλαιγαν διοτι προφανως ειχαν καποια αναλογη ιστορια να θυμουνται, οι αλλοι μισοι δε, που δεν ειχαμε χασει σκυλι, διοτι αναλογιζομαστε τι μας περιμενει και με το δικο μας... ενας μονο δεν εκλαιγε σε ολη την αιθουσα, γνωστος και μη εξαιρετεος φιλος μου, ο οποιος χαμογελουσε χαιρεκακα σε ολη τη διαρκεια κι εστελνε συνεχως μηνυματα θριαμβου μεσω του blackberry του: "ευτυχως ξεμπερδεψαμε με το βρωμοσκυλο"!!! αλλα τι να περιμενει κανεις απο γατοφιλους...

Τελος παντων, με ολα αυτα, γυρισαμε σπιτι με μαυρη καρδια, πνιξαμε στα χαδια και τα φιλια το ταλιμπανοσκυλο, το ταίσαμε μεχρι σκασμου με οτι μεζεδες ειχαμε κι απο τοτε καθε σκανταλια, καθε διαολια, καθε ζημια που κανει, την αντιμετωπιζουμε με στωικο χαμογελο κι απεραντη τρυφεροτητα γιατι, οπως ελεγε κι ο συγγραφεας αυτης της ιστοριας: "A dog doesn't care if you're rich or poor, educated or illiterate, clever or dull. Give him your heart and he will give you his".


Και τωρα με συγχωρειτε, πρεπει να κλεισω εδω γιατι εχω να ραψω το δερματινο της κορης μου, το αγαπημενο πουλοβερ του γιου μου και την καλη μου μπλουζα που δοκιμαστηκαν εσχατως απο τα δοντακια του γλυκου μας ταλιμπανοσκυλου...

Υ.Γ. δειτε το trailer στην αρχη του ποστ και τοτε θα μας κατανοησετε πραγματικα ;-)

6 Comments:

Blogger Loucretia said...

Αν διαβαζει ο hpst, παρακαλειται να διορθωσει το μεγεθος του trailer, ευχαριστω :-Ρ

8/3/09 11:32 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Λουκρητία άργησες πολύ να γράψεις!

Εγώ απλά θα προσθέσω κάτι που διάβασα πρόσφατα σε ένα αμερικανικο περιοδικό: Α dog is the best therapist money can buy!

8/3/09 11:49 μ.μ.  
Blogger Michael Tsopeis said...

Το διόρθωσε το διόρθωσε!:-Ρ

9/3/09 11:37 π.μ.  
Blogger e-Lawyer said...

Η ευθανασία σε αυτή την ταινία είναι μια συνεπής εφαρμογή της αρχής της καθάρσεως όπως στην αρχαία τραγωδία.

9/3/09 11:51 μ.μ.  
Blogger Loucretia said...

Λαου-λαου το πας.....

10/3/09 12:09 π.μ.  
Blogger x-ray said...

hpst, δεν παίζει πια το βίντεο. Έψαξα το γιουτιουμπ και βρήκα έναν ενθουσιασμένο παρουσιαστή, έτοιμος να του δώσει κόκκαλο.
(http://www.youtube.com/watch?v=BsOn2L1-OUU)
Φαντάζομαι φωνάζεις προεραιτικά, μη, όχι αυτό, κάτσε κάτω! χαχα :)

18/3/09 4:20 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Κύρια Είσοδος