Φύρδην-μίγδην

Πάνε πολλοί μήνες που ένα Βόργιο ποστ είχε την υπογραφή μου. Πάνε ακόμη περισσότεροι από το τελευταίο που περιείχε τις σκέψεις μου... Κι όμως, στο μυαλό μου έχουν αρχίσει αναρίθμητα ποστ, για να μη μεταφερθούν ποτέ εδώ.

Αστεία, τρυφερά, σκωπτικά, διηγήσεις, ταξίδια, φωτογραφίες, υπαρξιακές αναζητήσεις, μυθοπλαστικές ιστορίες - πάντα εν βρασμώ ψυχής και πάντα διάφανες, γι’αυτό και μένουν στα σκαριά.

Και αυτό ακόμη δεν είναι σίγουρο πως δεν θα το βρω τελικά βαρετό ή γκρινιάρικο, για να καταλήξει ως αντιύλη με ένα DELETE.

Όπως εξηγούσα σε μια αγαπημένη παρέα μόλις πριν κατέβω στην Ελλάδα, πιστεύω πως έχω λίγο πολύ συμπληρώσει έναν μακρόχρονο κύκλο στο internet, και βρίσκομαι σε μια καμπή όπου η επικοινωνία μου μέσα από αυτό εξ επιλογής είναι πολύ χαμηλά στις προτεραιότητές μου. Αν αυτή τη στιγμή στη δουλειά απαγορευόταν η πρόσβαση στον blogger, θα έκανα βδομάδες ή μήνες να ξαναδιαβάσω blog. Ευτυχώς επιτρέπεται ακόμη, και γιαυτό με πιάνω να αναρωτιέμαι: γιατί δεν το εκμεταλλεύομαι εξίσου για να γράψω;

Εμένα, που το γράψιμο με ηρεμούσε και έβαζε τις σκέψεις μου σε τάξη. Και πόσες φορές τις πιάνω πια επ’αυτοφώρω άτακτες, να πετάνε προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ ήταν εκπαιδευμένες να συμπεριφέρονται σαν ταξιδιάρες χήνες, η καθεμιά στη θέση της σε σχέση με τις άλλες κι όλες σαν σφήνα ορμώμενες προς τον σκοπό που ψάχνω;

Και ξέρω γιατί. Διαβάζω αδηφάγα, περιπλανιέμαι στο λαβύρινθο των links, σχολιάζω, χαζεύω, προσπαθώ να ασχολούμαι με νέα σε περισσότερους τομείς απ’ ό,τι συνήθως, ξεσκονίζω παλιές μου γνώσεις κι ενδιαφέροντα. Χάος και διόλου οργανωμένο, πώς να είναι οι σκέψεις πειθήνιες; Δεν μπορώ βέβαια να πω πως στενοχωριέμαι – το χρειάζομαι το χάος, σαν φάρμακο, απλά σε μεγάλες δόσεις με χαλάει.

Ταυτόχρονα με έπιασε ένα άγχος σχετικά με τα συνήθη αναγνώσματά μου.

Γενικά είμαι υπέρ των «εύκολων» θεματικά και ψυχαγωγικών βιβλίων, γιατί με ξεκουράζουν και χρειάζονται την ελάχιστη προσοχή. Αλλά τελευταία προβληματίστηκα σχετικά με το κατά πόσο με ωφελούν όταν δεν διανθίζονται. Άρχισα να διαβάζω βιβλία που χρειάζονται περισσότερη διανοητική προσπάθεια, ιστορικά, φιλοσοφικά, στο πρωτότυπο, σε περίεργες μεταφράσεις. Ακόμη κι αν είναι απλά ο Harry Potter στ’ αρχαία ελληνικά, είναι εξίσου δύσκολο με τον πρωτότυπο Marques στα ισπανικά. Έψαξα να βρω βιβλία που κάποτε δανείστηκα και μου έκαναν εντύπωση, αλλά επέστρεψα χωρίς να κρατήσω σημείωση – γιατί όσο κι αν ονειρευόμουν πως κάποτε θα μπορώ να αγοράσω όποιο βιβλίο με ελκύσει από το εξώφυλλο, για κάποιο λόγο ποτέ δεν πίστεψα ότι θα φτάσω εκεί. Τώρα ψάχνω τρίτη βιβλιοθήκη κι επειδή δεν χωράει πουθενά, τα βάζω φύρδην μίγδην και σκέφτομαι πως από το καλοκαίρι θ’αρχίσω να ψάχνω σπίτι...

Να λοιπόν, μια άκρη. Πάντα έθετα κάποιον στόχο, για να έχω μια κατεύθυνση μπροστά μου. Όχι ότι θα την ακολουθήσω οπωσδήποτε – αλλά να υπάρχει. Τον τελευταίο χρόνο είχα την εντύπωση ότι πέτυχα πολλούς περισσότερους στόχους από όσους καινούριους μπορούσα να σκεφτώ. Μπράβο λέω, την έκανες πάλι τη βλακεία. Και τώρα; Ή θα βάλω ένα στόχο στη δουλειά, που ειλικρινά έχω μπαφιάσει τελευταία να σκοτώνομαι και να βλέπω τα πάντα να τρενάρουν για μήνες - και όσο παραμένω προσωρινή team leader δεν θέλω να πάρω αποφάσεις -, ή θα πρέπει να σκεφτώ κάτι εφικτό σε κάποιο άλλο κομμάτι της ζωής μου. Α, να αρχίσω γυμναστήριο – ωραία, το έκανα το Νοέμβρη και πάω όποτε δεν κάνω υπερωρίες. Τι άλλο μένει τώρα; Οι μεγάλες αποφάσεις δεν είναι πλέον μόνο δικές μου.

Τώρα με έβγαλε από το αδιέξοδο το αγαπημένο μου έτερον ήμισυ. Βγαίνοντας από το τρελαμένο τετράμηνο κατά το οποίο έπρεπε να τελειώσει το διδακτορικό και να σιγουρέψει την πρώτη του δουλειά, δεν περίμενα σχέδια και προτάσεις – αλλά με εξέπληξε, όπως συνήθως. Και είπαμε μαζί ταυτόχρονα αυτό που μάλλον σκεφτόμασταν καιρό χώρια: μήπως αρχίσαμε να στριμωχνόμαστε πολύ, γιατί όλα αυτά που έχουμε μαζέψει χωράνε σε τεσσάρι και είμαστε σε δυάρι; Όσο cosy κι αν είναι, ρούχα, βιβλία, DVD, κουζινικά κοντεύουν να μας πετάξουν έξω. Τελευταία σταγόνα το ντιβάνι που πήραμε για τους επισκέπτες για να αντικαταστήσουμε το τεράστιο διπλό φουσκωτό που αρνιέται πλέον πεισματικά να παραμείνει φουσκωμένο για πάνω από ένα τετράωρο. Έλα όμως που το ντιβάνι δεν μπορεί να αποθηκευτεί πουθενά! Το έχουμε στο σαλόνι και το κοιτάμε απελπισμένα – ευτυχώς που συνέρευσαν επισκέπτες προσφάτως και υπάρχει μια ισχνή δικαιολογία να είναι στη μέση.

Έτσι λοιπόν στη διάρκεια της μέρας χαζεύουμε semi-detached με κήπους και τεράστιες ντουλάπες, έξτρα δωμάτια για γραφείο/βιβλιοθήκη και ξενώνα, καναπέδες και κρεβάτια και καφετιέρες στο internet – και τα βράδια ανταλλάζουμε ευρήματα ενώ μαγειρεύουμε. Το shopping συνεχίζεται αχαλίνωτο. Και ταυτόχρονα σκέφτηκα μήπως να αρχίσω τις συντονισμένες προσπάθειες για καλυτέρευση των εργασιακών μου συνθηκών, και κάπως το έκανα πράξη – σιγά σιγά.

Και τα ταξίδια, πού τα πας τα ταξίδια; Στο Μόναχο σε 2 βδομάδες. Τα πανευρωπαϊκά meeting μετατρέπονται σε θαυμάσια ρομαντικά σαββατοκύριακα, και τώρα προσφέρονται εκατέρωθεν.

Τελικά με ενέπνευσε πολύ η βοργιομεταμόρφωση. Ας βγει και ο Καζαμίας αληθινός – «χρήματα από παντού κάνει λαμβάνειν φέτος» - και τι άλλο θέλω ;))