Ο λυγμος

Όταν τον πρωτοειδα, μου εκανε εντυπωση το βλεμμα του. Τα ματια του μαυρα, γυαλιζαν λες και ειχε 40 πυρετο.
Ηταν ο πιο ησυχος, σχεδον αθορυβος, απ ολη την ομαδα. Εβλεπα μονο τη πλατη του, σκυφτη εδώ και ωρες, καθως δουλευε αφοσιωμενος στο εργο του. Τα γελια και τα πειραγματα των γυρω του, θαρρεις και δεν εφταναν ποτε σ' αυτόν.
Καποια στιγμη, κανοντας μια βολτα, σταθηκα αθορυβα πισω του κι εριξα μια ματια σ’ αυτό που σχεδιαζε. Μου κοπηκε η ανασα. Λες κι ένα αορατο χερι εβγαινε μεσα από το καβαλετο του, με γραπωνε από το λαιμο και μου ελεγε «ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ, ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ!» Τοση ηταν η λαμψη, το φως κι η δυναμη που εβγαιναν κατω από τις γραμμες του καρβουνου, που εμεινα να το κοιτω μαγνητισμενη.
Καθως διαισθανθηκε τη παρουσια μου, σηκωσε το κεφαλι του και τα βλεμματα μας διασταυρωθηκαν για λιγο. Τοσο, οσο χρειαστηκε για να διαβασω μεσα στα ματια του οτι γνωριζε αυτο που ηδη ηξερα.

Τον ειδα ξανα μετα από λιγους μηνες σε μια εκθεση ζωγραφικης. Ηταν ο μονος που ειχε σχεδον κολλησει πανω σ’ένα πινακα και τον μελετουσε για αρκετη ωρα. Με λαχταρα, σαν να ηθελε να καταβροχθισει κάθε λεπτομερεια. Εμεινα στην ακρη και τον παρατηρουσα. Ειχε χαθει μεσα στο εργο, οι συσπασεις του προσωπου του προδιδαν την αναγκη του να μαθει και την αγωνια του να κατανοησει. Ενας βουβος λυγμος τον κατεκλυζε κι ένα παραπονο. Σαν ετοιμος να ουρλιαξει για ν’ αναστησει τον αποθανοντα καλλιτεχνη- να του πει τα μυστικα της τεχνης του.
Οπισθοχωρησα διακριτικα κι εφυγα για να μη διακοψω τον διαλογο του με τον πινακα.

Ζηλευοντας, για μια ακομη φορα, την φλογα που τον κατετρωγε.