Μικρες Ιστοριες Φλερτ (μερος 3ο και τελευταιο: στη Παραλια) )

Μια από τις τελευταιες ηλιολουστες μερες του Σεπτεμβρη αποφασιζουμε με μια φιλη μου να παμε για μπανιο σε κοντινη παραλια. Είναι απογευμα, εχει αρκετη ζεστη κι εμεις αρκετη διαθεση ν’ απολαυσουμε τη θαλασσα.

Για κακη μας τυχη, όταν φτανουμε διαπιστωνουμε ότι επικρατει δυνατος αερας που ξεσηκωνει τεραστια κυματα γεματα φυκια, αμμο και πετρες, οποτε κάθε σκεψη για κολυμπι είναι απλως απαγορευτικη.
Αραζουμε κι εμεις στην -σχεδον αδεια- παραλια για να χαζεψουμε το αγριο θεαμα, πινοντας τον καφε μας και κουβεντιαζοντας διαφορα (σημ. όταν δυο γυναικες λενε ότι κουβεντιαζουν διαφορα, να ξερετε ότι το θεμα της συζητησης τους είναι παντα ένα: ΑΝΤΡΕΣ).

Καποια στιγμη χτυπα το κινητο μου κι οση ωρα μιλαω, η φιλη μου σηκωνεται για να ξεμουδιασει και πλησιαζει στη θαλασσα. Μολις τελειωνω τη συνομιλια, γυριζω να την αναζητησω και τη βλεπω να μιλα με έναν ψηλο γεροδεμενο τυπο, γυρω στα 30.

Με πιανουν τα γελια, «α ρε φιλεναδα» σκεφτομαι, «με το που εκανες δυο βηματα, αμεσως σου την επεσαν» (γιατι είναι και κουκλαρα βεβαιως). Αλλα από πού ξεφυτρωσε αυτος, αφου γυρω μας δεν υπηρχε ψυχη;
Η απαντηση ηταν απλη, ο τυπος τοση ωρα κολυμπουσε και μολις ειχε βγει από τη θαλασσα.

Μετα από λιγο τους βλεπω να κατευθυνονται προς στο μερος μου χαμογελαστοι. Γινονται οι συστασεις, αυτος ξεθαρρευει και μας ζητα ευγενικα να ελθει στη παρεα μας. Εμεις παντα με καλη διαθεση, δεν φερνουμε αντιρρηση (ετσι για να μη λετε ότι ειμαστε ακαταδεχτες και σνομπ) οποτε μαζευει τη πετσετα και τα τσιγαρα του και στρωνεται διπλα μας.
Του εκφραζουμε την απορια μας (με διακριτικο θαυμασμο) για το πως κολυμπουσε μεσα στα θηριωδη κυματα και μας εξηγει ότι ως μονιμος κατοικος της περιοχης είναι εξοικειωμενος με τη θαλασσα κι όχι μονο (να, κατι τετοια ακουω κι εγω και αρχιζω να συγκινουμαι). Μας απαριθμει όλα τα σπορ με τα οποια ασχολειται (πραγμα αλλωστε εμφανες πανω του) κι οση ωρα μιλαει, εγω τον παρατηρω. Εχει αρκετα συμπαθητικη εμφανιση, ομορφα πρασινα ματια και δειχνει καπως ντροπαλος.
Όλα καλα μεχρι εδώ (κι οι κοιλιακοι του ακομη καλυτεροι) αλλα κατι μεσα μου μου λεει να περιμενω….τι; δεν ξερω ακομα, θα δειξει.

Η κουβεντα μας συνεχιζεται με ανωδυνα θεματα,«πως περασα φετος τις διακοπες μου», «που βαδιζομεν ως εθνος», «πως να παραγγειλετε delivery στην αμμουδια» και διαφορα συμβατικα αστεια, ωσπου σε καποια στιγμη, αφου εχουμε εξαντλησει ολο το ρεπερτοριο, πεφτει αμηχανη σιωπη. Τοτε ο θαλασσολυκος, σε μια προσπαθεια αναζωπυρωσης της συζητησης, προβαινει σε μια θεϊκης εμπνευσης ερωτηση:

-«Κοριτσια, εσεις τι ομαδα ειστε;»

Χριστουλη μου, τι ακουσαν τ’ αυτακια μου; Σε ποια καψουλα του χρονου μπηκα και μ΄εβγαλε στις αλανες που παιζαμε παιδια και χωριζομαστε σε Ολυμπιακους-Παναθηναϊκους; Από τοτε που ημουν στο δημοτικο ειχα ν’ ακουσω αυτή την ερωτηση κι όπως καταλαβαινετε ο χρονος αρχισε πλεον να μετρα αντιστροφα για τον τυπο.

(Ανοιγω παρενθεση εδώ για να εξηγηθω και να μην παρεξηγηθω. Με το ποδοσφαιρο και τα λοιπα αθληματα δεν εχω κανενα απολυτως προβλημα, αντιθετως το παρακολουθουσα και φανατικα μαλιστα πριν αρκετα χρονια. Και ουδεποτε αντιδρω ή μπλεκομαι στα ποδια των αντρων όταν θελουν να το δουν στο γηπεδο ή στη τηλεοραση. Αλλα όχι να το χρησιμοποιεις για να φλερταρεις, εκτος αν εισαι 15χρονος ή οπαδος του Πανιωνιου)

Ανταλλαξαμε γρηγορα βλεμματα με τη φιλεναδα, του στυλ «μηπως είναι καιρος να του δινουμε» αλλα επειδη ειμαστε και καλοπροαιρετα και καλωσυνατα πλασματα (ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ;) αποφασισαμε να δωσουμε μια ακομη ευκαιρια στον φιλο μας, πριν το οριστικο αντιο.

Ο ιδιος φυσικα δεν ειχε καταλαβει τιποτα, θεωρουσε ότι η παγωνια που επεσε γυρω μας οφειλοταν στη δυση του ηλιου και σιγουρος πια ότι μας ειχε κερδισει, συνεχιζε να μας πυροβολει απτοητος και να κανει τη μια γκαφα πισω από την άλλη. Στο τελος μας εδωσε και τη χαριστικη βολη:

-«Κοριτσια, να σας πω ένα ανεκδοτο;»

(Ενστικτωδως φορεσα το μπουφαν μου)

-«Ναι, ναι, τωρα μπορεις να το πεις»

Και φυσικα μας ειπε, τι άλλο, ένα ανεκδοτο για ξανθιες. Ειλικρινα, θαυμασα τον εαυτο μου που καταφερε να προσποιηθει ότι ξεκαρδιστηκε στα γελια σαν να ακουγε το πιο πρωτοτυπο ανεκδοτο του κοσμου. Ρε γμτ, αδικουμαι, επρεπε να ημουν ηδη στο Εθνικο σαν εξαιρετικο ταλεντο.

Ευτυχως το σκοταδι που επεφτε γοργα, μας εδωσε μια καλη δικαιολογια να μαζεψουμε τα πραγματα μας αρον-αρον. Ξαφνικα θυμηθηκαμε ότι δεν μας αρεσει να οδηγουμε νυχτα, ότι τα παιδια στο σπιτι θα πεινανε (ποια παιδια δλδ, ολοκληρα θηρια) και με τις τσαντες στο χερι σηκωθηκαμε να φυγουμε.
Σαστισμενος από την ατακτη φυγη μας, μας ρωτησε:

-«Κοριτσια, δεν θ’ ανταλλαξουμε τηλεφωνα;» (δεν αλλαζω καλυτερα χωρα;)
-«Μα φυσικα, δωσε μας το δικο σου και θα σε παρουμε εμεις» (σε μια άλλη ζωη, ισως)

Μας ειπε ότι χαρηκε πολύ που μας γνωρισε και μας εδωσε ραντεβου για την επομενη Κυριακη στην ιδια παραλια.

Δεν πιστευω να ρωτησετε αν πηγαμε…



Υ.Γ. για τις αναγκες της εικονογραφησης του ποστ, μας δανεισε το θανατηφορο κορμι του, γνωστος σεξυ και κουλτουριαρης μπλογκερ…..οποιος τον βρει, κερδιζει διπλη προσκληση για να παρακολουθησουν μαζι το αφιερωμα της Κινηματογραφικης Λεσχης στον κινεζικο κινηματογραφο.:-ΡΡΡ