Ο Βραζιλιανος τουριστας

Σταθμος Μετρο Πλακεντιας, ωρα 1 τη νυχτα. Καθομαι στο αυτοκινητο μου περιμενοντας να παραλαβω καποιους φιλους που αποφασισαν σαν τις νυχτεριδες να μου κανουν επισκεψη μες τη μαυρη νυχτα. Γυρω μου απολυτη ερημια, εγω, τα φωτα του σταθμου και δυο-τρεις επιβατες που χανονται στο σκοταδι. Ξαφνικα, εμφανιζεται από το πουθενα ενας νεαρος, γυρω στα 25, με πυκνα κατσαρα μαλλια και σακιδιο στη πλατη, να σκυβει στο παραθυρο μου. Για λιγα δευτερολεπτα –και μη με μουτζωσετε – νομιζα πως ηθελε να μου πουλησει χαρτομαντηλα!

Εγειρα στην ακρη και τον κοιταξα καχυποπτα. Ο νεαρος με δειλο χαμογελο με ρωτησε αν μιλαω Αγγλικα. Μουγκρισα κατι καταφατικα οποτε σχεδον ανακουφισμενος αρχισε να μου μιλα γρηγορα:

-«Μηπως ξερετε που μπορω να βρω ταξι; Δυστυχως αυτό το μετρο που πηρα ηταν το τελευταιο κι εκανε τερμα εδώ, δεν πηγαινε στο αεροδρομιο κι εγω πρεπει να προλαβω το αεροπλανο μου που φευγει στις 3»
Με επιασαν αυθορμητα γελια:
-«Ταξι εδώ;; σ’ αυτή την ερημια;; αχαχαχαχα»

Με κοιταξε απογοητευμενος. Toτε ξυπνησε μεσα μου ο Ξενιος Διας (:-ΡΡΡ) και του λεω σε αποφασιστικο τονο:
«Λοιπον ακου τι θα κανουμε. Εγω περιμενω τους φιλους μου να βγουν από το μετρο (αντε να του εξηγησω τωρα ότι επι ένα τεταρτο ανεβοκατεβαιναν τις σκαλες ψαχνοντας τη σωστη εξοδο). Σκοπευουμε να παμε για φαγητο στη πλατεια (Αγιας Παρασκευης). Αν θελεις, μπορεις να ερθεις μαζι μας για να σε αφησουμε εκει, θα βρεις πιο ευκολα ταξι γιατι υπαρχει και πιατσα. Άλλη λυση δε βλεπω»


Δε προλαβα ν’ αποσωσω τη φραση μου και τους βλεπω να ερχονται «Α, να και η παρεα μου» του λεω.
Γυριζει ο νεαρος και μενει αποσβολωμενος, που να φανταστει ότι μια σοβαρη «κιουρια» σα κι εμενα εκανε παρεα μ’ αυτά τα εξωτικα πλασματα που ερχοντουσαν χοροπηδωντας προς το μερος μας.

-«Λουκρητιααααααα,» αρχισαν να ουρλιαζουν μολις μας ειδαν «πεντε λεπτα σ’ αφησαμε μονη και το εριξες το τεκνοοοο!» (η διακριτικοτητα δεν ηταν ποτε το προσον τους)

-"Σκαστε βλαμμενα και μπειτε μεσα γρηγορα, ο νεαρος πρεπει να προλαβει τη πτηση του»

-«Ναι καλααα, που τα πουλας αυτά, δε λες ότι σε πιασαμε στα πρασα!»

-«Πρασα και σπανακια στα μουτρα σας, σταματειστε να με κανετε ρεζιλι στον ξενο ανθρωπο, ευτυχως που δε μιλαει ελληνικα!»

Προς στιγμην ο νεαρος διστασε, ειδα την εκφραση στο προσωπο του «αραγε-ποσο-ασφαλης-θα-ειμαι-με -αυτό-εδώ-το-τσιρκο» αλλα στο τελος εκανε την αναγκη φιλοτιμο και δεχτηκε να ερθει μαζι μας.


Αφου φορτωσαμε το σακκο του στο πορτμπαγκαζ, στριμωχτηκαμε όπως όπως και ξεκινησε μια απιστευτη διαδρομη με τις πιο σουρεαλ ατακες στα Αγγλοελληνικα.
Γιατι φυσικα μεσα στ’ αυτοκινητο, αρχισε η ανακριση του νεαρου από την ιεροεξεταστικη επιτροπη. Ετσι μαθαμε ότι ηταν από τη Βραζιλια αλλα εμενε μονιμα στην Ισπανια, τον ελεγαν Lucas, κι ειχε ερθει για διακοπες στην Ελλαδα (και δη στην Ικαρια). Μας εξεπληξε και με τα απταιστα ελληνικα του, ολες κι ολες 3 λεξεις, «tzatziki” “mouzaka” “souvlaki” (οποια πρωτοτυπια). Ευκαιρια βρηκαν και τα τερατα και βαλθηκαν να του κανουν ταχυρρυθμα σεμιναρια σε ολες τις ελληνικες βωμολοχιες (μην επιστρεψει κι αμορφωτος). Αποτελεσμα; Όταν φτασαμε στη πλατεια να κοιτανε ολοι το αυτοκινητο μας που εκανε οχταρια από τα γελια κι απο μεσα ακουγοταν δυνατα : «Ma-la-kas” “Say Ma-la-kas!” (κι αυτή ηταν η πιο ανωδυνη λεξη…)

Αρον-αρον τον ξεφορτωσα στη πιατσα των ταξι κι εφυγα με το κεφαλι κατω από το τιμονι, κατακοκκινη από ντροπη..
Και δε μου εφτανε μονο αυτό, κατακλυστηκα κι από τα σχολια και τις αποριες της Ιερας Εξετασης:

-«Λουκρητια, τι σουξε ηταν κι αυτό αποψε» (ναι, εγω κι ο «Ταξιτζης» του Scorsese)

-«Λουκρητια, ετσι που σου μιλουσε στο παραθυρο, νομιζαμε ότι σου εκανε ερωτικη εξομολογηση» (γι αυτό σπευσατε να μας διακοψετε;;;)

-«Λουκρητια, πως αφησες τετοιο κουκλο να φυγει, γιατι δεν ανταλλαξατε τηλεφωνα;» (ποτε να προλαβω που τον τρελανατε στο Λιγκουαφον)

-«Λουκρητια, γιατι δεν τον πηγαμε κατευθειαν στο αεροδρομιο, να γνωριστειτε και καλυτερα;» (με σας κατσικωμενους στο πισω καθισμα, τι προκοπη να εχω)

-«Λουκρητια, που θα παμε για σουβλακια;" (το αιωνιο φαρμακο της λησμονιας)