Οταν οι bloggers πανε θεατρο…

...δεν το κανουν φυσικα επειδη θελουν να βρεθουν κοντα στη τεχνη (μη τρελαθουμε κόλας) αλλα επειδη είναι μια καλη ευκαιρια για αγριο κοινωνικο σχολιασμο (aka καλλιαρντεμα) των τελευταιων νεων της μπλογκοσυνης και εξασκηση στο γνωστο κι αγαπημενο μας αλληλοθαψιμο.

Η προσκληση για θεατρο ηρθε από blogger μεσω φιλου blogger. Kι ως συνεπεις θεατροφιλοι επιδοθηκαμε για βδομαδες σε ατελειωτες διαπραγματευσεις και προβληματισμους.

Για το εργο;
Για τον σκηνοθετη;
Για τους ηθοποιους;
Για τα σκηνικα;

Όχι δα.

Πρωτον για να συμφωνησουμε στη μερα και την ωρα. Αν νομιζετε πως είναι κατι ευκολο κι απλο, σας γελασανε. Ο ενας δεν εβγαινε Σαββατα, ο άλλος δεν εβγαινε καθημερινες, η τριτη ειχε γαμο της τριτοξαδερφης της συμπεθερας, ο τεταρτος να τελειωσει το διδακτορικο του λες κι ο καθηγητης θα τον περιμενε στην εξοδο του θεατρου, ο πεμπτος να παραδωσει εργασια, κυλησε σχεδον ενας μηνας, η παρασταση κοντευε να κατεβει κι εμεις εκει, ν’ ανταλλασουμε ποταμους emails για τα διαδικαστικα.

Κι αφου ρημαδοκαταληξαμε στη ρημαδομερα και ωρα, αρχισε νεος κυκλος προβληματισμων. Βλεπετε, η παρασταση περιελαμβανε και ποτο. Τι ηταν να μας το πουνε;; Νασου καινουργια emails από την αρχη, εγω δε πινω ποτο χωρις ξηροκαρπια, θα φερω φυστικια, εσυ θα φερεις τα μπωλ, εγω θελω φουντουνια, οχι εγω θελω Αιγινης, μη τυχον κι ακουσω τσακα-τσουκα στη παρασταση θα κανεις 3 μηνες να δεις linkblogs από μενα, εγω δεν ειμαι γυφτος, να τα φερεις εσυ καθαρισμενα, εγω θα τα φερω αλλα μη τυχον απλωσεις το κουλο σου κι αλλα τετοια θεατρικα δρωμενα που μας εφεραν τελικα στο κατωφλι της παραστασης εξουθενωμενους από τη μαχη περι εδωδιμων κι αποικιακων, αλλα αποφασισμενους να πραγματοποιησουμε το καθηκον μας προς τη τεχνη.
(φημες οτι η ανωτερω αλληλογραφια ζητηθηκε απο το Δελφιναριο για το ερχομενο καλοκαιρι, κρινονται ως βασιμες)

Κι αφου συναντηθηκαμε στην αιθουσα κι ανταλλαξαμε τις γνωστες μας φιλοφρονησεις "το χαλι σου εχεις παλι", "ποσα φιλετα στρουθοκαμηλου εβαλες στη μουρη σου για να σιωσει", "προλαβες και τη Κοτοπουλη βρε θηριο;" "ευτυχως εχει χαμηλο φωτισμο και δε φαινεται η ηλικια σου", "με διαβασες στη Καθημερινη;", "α, σορρυ, δεν διαβαζω διανυκτερευοντα φαρμακεια", "αν συνεχισετε ετσι εγω θα φυγω", "φυγε αλλα αφησε μας το ποτο σου", αραξαμε στον καναπε περιμενοντας το τριτο κουδουνι. Εν τω μεταξυ προλαβαμε και κρεμασαμε μερικα ακομα κουδουνια μεταξυ μας.

Για τη παρασταση μη με ρωτησετε, δε θα πω πολλα, μονο δυο πραγματα:
α) οτι γνωστος blogger χειροκροτουσε ενθουσιασμενος αναγκαζοντας με να του υπενθυμισω ότι η τελευταια παρασταση που ειχε δει ηταν με τον Μπαρμπα-Μυτουση (προφανως επι Πλαστηρα) και
β) ότι η πρωταγωνιστρια που επαιζε τη Κλυταιμνηστρα, στο τελος αυτοκτονησε βυθιζοντας ένα μαχαιρι στη κοιλια της. Τωρα γιατι αυτή η σκηνη μου θυμισε τον εαυτο μου οταν περιδιαβαινει τη μπλογκοσφαιρα, θα σας γελασω, η επιστημη ισως το απαντησει.


Στη συνεχεια πηγαμε για ένα ποτακι. Μεταφραση: οταν οι bloggers λενε «ποτακι» εννοουν δορυφορικες πιατελες με μεζεδες, δωδεκαθεσιες πινακωτες με ψωμια και μερικα καζανια από μπυρα. Κατι απλο και λιτο, ετσι για να μιλησουμε για τη παρασταση (αυτή που επροκειτο να δωσουμε φυσικα, γιατι η προηγουμενη ειχε περασει στην ιστορια)

Ο γνωστος blogger «δεν-τρωω-ποτε-μετα-τις-9» αφου καταβροχθισε ένα σνιτσελ 18 m2, αφησε στο τελος μια φουντιτσα από μπροκολο, ετσι για να μη βαρυστομαχιασει. Στη συνεχεια επεμενε να δοκιμασει «αυτή τη γαριδα» (η οποια παρεμπιπτοντως ηταν onion rings) κι «εκεινο το παντζαρι» (βλεπε λιαστη ντοματα) προκαλωντας αλλεπαλληλα εγκεφαλικα στον σεφ του μαγαζιου (εμεις ειχαμε παθει ανοσια πλεον).

Ο Αλεξανδρος από την άλλη, παρολη τη συσταση της σερβιτορας να προσεξουμε τις κροκετες που περιειχαν καυτερη πιπερια, συνεχιζε αταραχος να τις δοκιμαζει μονολογωντας, «μα σοβαρα είναι αυτό καυτερο;; και που να φατε Ταϊλανδεζικο, να δειτε τι θα πει καυτερο!». Παρασυρθηκαμε κι εμεις και καναμε το λαθος να δοκιμασουμε……ένα θα σας πω μονο, από καθαρη τυχη δεν διανυκτερευσε η Πυροσβεστικη εξω από το μαγαζι.

Μονο η Μαρκησια, πιστη στις αρχες της και στον Ρολαν Μπαρτ, εδειξε εγκρατεια και περιοριστηκε σε ένα ποτηρι μπυρα και στην αναποληση των αγαπημενων της εκθεσεων στο Λονδινο. Φυσικα εδειξε και τον καλυτερο της εαυτο αφου απενειμε σε μελος της παρεας μας τον τιτλο "Μr Sitemenos of the Month" (μετα απο δηλωση του οτι επιθυμουσε διακαως να ποζαρει στο Play-girl) γεγονος που την ανεβασε κατακορυφα στην εκτιμηση μας και μας εκανε να της προσφερουμε ομοφωνα τιμητικη θεση στον Οικο των Βοργιων!!

Ο δε e-lawyer, με υφος «Χαμενος-στις-Αγωγες» και κατακοπος καθοτι αρτι αφιχθεις από το γραφειο του, αρκεστηκε σε ένα ποτηρι νερο, καταγγελοντας τις γαστρονομικες μας ασυδοσιες. Στην παρατηρηση μας ότι ηταν ιδιαιτερα χλωμος, ανελαβε να τον καθησυχασει ο Κοκοβιος, με τη γνωστη του ανεση «νομιζω πως εχεις ικτερο» (!)

Για το ρεσιταλ που εδωσε ο Northaura, δεν θα πω, είναι υπερανω πασης περιγραφης. Αυτό το παιδι εχει μοναδικο ταλεντο, όχι μονο στις μιμησεις αλλα και στον τροπο που εκτοξευει τις κορυφαιες του ατακες. Με υφος γλυκο κι αθωο "δεν ειδα-δεν ξερω-δεν ακουσα" και "δεν-κουμπωνω-ποτε-τη-σαλοπετα-μου" σχολιαζε τους παντες και τα παντα, προκαλωντας τρανταχτα γελια σε τετοιο σημειο που να με κανει να ξεχασω ότι το μαγαζι δεν σερβιριζε coca cola (για οσους με ξερουν καταλαβαινουν τι σημαινει αυτό)

Το τελευταιο που θυμαμαι από την επεισοδιακη αυτή βραδια, ηταν ο διαλογος μου με τον νεαρο σκηνοθετη:

-«Ενδιαφερουσα η παρασταση, εχετε σπουδασει σκηνοθεσια;»
-«Όχι, βιολογια!!!»