Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου

Σε σένα μιλάω. Σ' αυτή που νιώθει, πονάει, αγαπάει, ελπίζει και δένεται με όλη της την ψυχή, και δεν δέχεται να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί, πόσο μάλλον να νεκρωθεί. Κατά καιρούς, έχω καταφέρει να σε κλειδώσω, αλλά πάντα ξαναβρίσκεις το κλειδί. Πάντα βγαίνεις έξω και ευθύς ξαναμπλέκεις.

Και μετά, με φωνάζεις να σε ξεμπλέξω και να σε νανουρίσω με λόγια γλυκά, τη στιγμή που θέλω να σε ταρακουνήσω και να σου φωνάξω: Ξύπνα! Δεν ζούμε σε ρόδινο κόσμο!

Με κοιτάς με μάτι λοξό, μου ανακοινώνεις πως δεν ξέρω να ζήσω. Μα δεν μπόρεσα να μάθω, διότι έπρεπε να σε προσέχω και να φροντίζω να επιζείς. Για να μπορείς να τρως τις μπανανόφλουδές σου με την ασφάλεια ότι πάντα θα υπάρχω να σου δίνω το χέρι να ξανασηκωθείς, θα σε ξεσκονίζω και θα σε στήνω στα πόδια σου. Μέχρι την επόμενη τούμπα.

Απορώ πώς συνεχίζεις να περπατάς ξέροντας ότι οι μπανανόφλουδες καιροφυλακτούν. Που λέει και ο φίλτατος Δόρκιος, this is the school of hard knocks, κι εσείς δεσποινίς, αύριο με τον κηδεμόνα σας διότι πάλι μονάδα γράψατε.

Τινάζεις το κεφάλι πίσω, γελάς, όχι ειρωνικά, δεν ξέρεις ειρωνεία. Προκαλείς. Ποια κερδίζει, αυτή που έζησε το τελευταίο τρίμηνο το όνειρο, που το έκανε δικό της, ή αυτή που κοίταζε αλαφιασμένη πάνω από τον ώμο της για να τον δει να φεύγει; Ανταπαντώ, τι μετράει περισσότερο, η ευτυχία της στιγμής που ζεσταίνει την καρδιά για καιρό, ή το μέτρημα των ατέλειωτων νυχτών, το κάθε δάκρυ, η κάθε μέρα χωρίς εκείνον που σε έκανε να πιστέψεις, μικρή αφελή, ότι θα ήταν δίπλα σου για καιρό ακόμη;

Όχι, δεν είναι χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Η αλήθεια είναι. Μη με κοιτάς μουτρωμένη. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω μια από εκείνες τις κάρτες ανώδυνου χωρισμού, αλλά δεν παίζουμε Μονόπολη, παίζουμε τη ζωή μας. Και δεν έχουμε άλλη, τι νόμιζες;

Σε σένα μιλάω, την άλλη εμένα... Μη με τραβολογάς, κι εγώ θέλω να ζήσω.