Αγαπημενοι μου νεοφτωχοι...

Καλως ορισατε στο νέο μας Κωσταλεξι. Το οικονομικο μας Κωσταλεξι.

Όχι, δεν είναι καμια τρωγλη σκοτεινη κι ανηλιαγη με αλυσσιδες που κρατα εγκλειστους ανημπορους ανθρωπους.

Αντιθετα, είναι το ιδιο μας το σπιτι στο οποιο εμεις πια «επιλεξαμε» (;) να εντοιχιστουμε.

Αφου το γεμισαμε με ντηζαϊνατα επιπλα, σουπερ χαϊ-τεκ συσκευες, φουτουριστικα φωτιστικα, διακοσμητικα «με αποψη», κλειστηκαμε μεσα κρατωντας στα χερια τα control για την τιβι, το στερεοφωνικο, το dvd, το βιντεο, την γκαραζοπορτα, το αυτοματο ποτισμα, τις τεντες, το aircondition και το mouse του υπολογιστη. Και μεσω αυτων των συσκευων πια «ζουμε», από κει εχουμε «ενημερωση», «επικοινωνια» «γνωριμιες», «διασκεδαση», «συναλλαγες», ακομα και «σεξ» γιατι πλεον δεν μας εχει μεινει ευρω για ευρω, ελληνιστι φραγκο.

Στην αρχη εμοιαζε με παιχνιδι. Τωρα μοιαζει με Καφκικη σελιδα. Είναι η νεα μας πραγματικοτητα.

Κάθε Δευτερα πρωι που γυρναω στη δουλεια, κανουμε ένα μινι απολογισμο του Σαββατοκυριακου με τους συναδελφους. Που πηγαμε, πως περασαμε, τι καινουργιο καναμε.
Οι περισσοτεροι διαπιστωνουμε ότι μειναμε μεσα. Σπανια να παιζει κανενα σινεμα, κανενα ποτο, κανενα καφεδακι. Που οι εποχες που από Παρασκευη βραδι αλητευαμε κι επιστρεφαμε Δευτερα ξημερωματα, ισα ισα να προλαβουμε να κανουμε ένα μπανιο και να παμε κατευθειαν για δουλεια.

Κι οι λογοι είναι οικονομικοι. Μεταξυ Πλουταρχου (λεμε τωρα) και κοινοχρηστων, πρεπει να επιλεξω το δευτερο. Ενα απλο γευμα εξω ισουται με τη δοση της καρτας. Βολτα για ποτα στου Ψυρρη ή να πληρωσω την ΕΥΔΑΠ; Τα παπουτσια που χαζευω στη βιτρινα ή τη ΔΕΗ; Δωρο στη κολλητη που γιορταζει ή τα τελη κυκλοφοριας του Ι.Χ.; Κι ας πουμε ότι αυτά είναι τα ευκολα διλημματα.

Όταν μπαινουν διλημματα όπως να πληρωσω τον ΟΤΕ ή τα ασφαλιστρα του αυτοκινητου, εκει να δεις γλεντια. Οπου καταληγεις να μη πληρωνεις τιποτα από τα δυο γιατι εν τω μεταξυ εχει προκυψει ο θερμοσιφωνας που χαλασε, τα ηλεκτρικα του αυτοκινητου, το πλυντηριο που τρεχει κλπ κλπ.
Κι ολο περισσοτερο τον τελευταιο καιρο τα διλημματα περιοριζονται μεταξυ αναγκαιων λογαριασμων κι όχι μεταξυ διασκεδασης, ντυσιματος και λογαριασμων.
Σε λιγο οι επιλογες μας θα είναι μεταξυ θερμανσης και φωτισμου, μεταξυ τηλεφωνου και κοινοχρηστων, μεταξυ βενζινης και σουπερμαρκετ, μεταξυ ADSL και κινητου.

Πιανω τον εαυτο μου τωρα τελευταια, να σβυνω τα φωτα όταν βγαινω από καποιο δωματιο του σπιτιου να παω σ΄άλλο και θυμαμαι τον Λογοθετιδη σε μια ταινια που γκρινιαζε συνεχεια στη γυναικα του για οικονομια και φωναζε «τι τα θελεις όλα τα φωτα ανοιχτα, στο γαμο του Καραγκιοζη ειμαστε;» Επαναλαμβανω την ιδια φραση κι ολοι μες στο σπιτι με κοιτανε σαν τρελλη.

Σκεφτομαι τις εποχες που ειχαμε την πολυτελεια, όταν μας επιαναν τα ψυχολογικα μας και τα down μας, να τρεχουμε στην Κηφισια και στο Κολωνακι και ν’ αδειαζουμε τις βιτρινες για shopping therapy και με πιανουν τα γελια. Γιατι το μοναδικο shopping therapy που μας επιτρεπουν σημερα τα οικονομικα μας είναι στα κινεζικα κι αν……

Κοιταζω τη λιστα με τους τρεχοντες λογαριασμους που πρεπει να εξοφλησω μεχρι 15/12. Ξεπερνουν κατά πολύ τον μηνιαιο μου μισθο. Δε το βαζω κατω. Κοντρα σε οποιοδηποτε αισθημα μιζεριας που παει να με κατακλυσει σηκωνω το τηλεφωνο και μιλω με φιλους και ξαδερφια. «Εχω καιρο να σας δω και να τα πουμε, ελατε για φαγητο, ελατε για καφε»
Κι όταν λεω φαγητο, δεν εννοω τους ατελειωτους μπουφεδες που φτιαχνουμε σε γιορτες κι επετειους, εννοω απλα γευματα, μαγειρευμενα με κεφι (ναι, ναι, τερμα και το delivery) που τα απολαμβανουμε ολοι μαζι.
Και γεμιζει το σπιτι τα Σαββατα και τις Κυριακες με γελια και φωνες. Γυρω από το τραπεζι εξιστορουμε τις οικονομικες αναποδιες μας και παιζουμε το παιχνιδι «μαντεψε ποιος λογαριασμος θα μεινει απληρωτος αυτό το μηνα».

Αφου βιωνουμε που βιωνουμε το οικονομικο μας Κωσταλεξι, τουλαχιστον ας το μοιραστουμε με τους φιλους μας.

Κουφαλα καπιταλισμε, δε θα πεθανουμε ποτε!!!