Καλέ κυρία...
Μπορεί να είμαι και πάλι "μέσα" οικονομικά, αλλά δεν το βάζω κάτω. ΟΚ, δεν πηγαίνω για μαραθώνιους στο εμπορικό κέντρο (θέλει κόπο δεν θέλει τρόπο), αλλά δεν έχω κόψει τα ταξίδια και τις εξόδους. Αρνούμαι, πώς να το κάνουμε. Θα πληρωθώ, θα ξαναβγώ, θα ξαναμπώ κάπως λιγότερο, το πολύ πολύ να μην έχω να πάρω σούπερ δώρα τα Χριστούγεννα.
Αλλά η όλη κατάσταση με έχει κάνει πιο ευαίσθητη στον αριθμό των ζητιάνων που συναντώ στο δρόμο κάθε μα κάθε μέρα. Κάποιοι είναι μόνιμοι, φροντίζω να έχω να τους δώσω ένα τσιγάρο έστω αν μου ζητήσουν. Σήμερα επιπλέον το θερμόμετρο έχει κατέβει στους 5 βαθμούς και ο βοριάς εισχωρεί μέσα από κάθε ρούχο, μέσα από το δέρμα, μέσα ως μέσα στην ψυχή σου να σε κάνει παγάκι.
Ένας παλιός "γνώριμος", κατασκηνωμένος κάτω από ένα ATM, όπου κάποτε άφησα 20 λίρες από αφηρημάδα και έκανε πάρτι - κι εμένα ρόμπα σε όλους τους περαστικούς στη συνέχεια - με έκανε απόψε να θυμηθώ ένα άλλο περιστατικό. Περίεργα παιχνίδια παίζει η μνήμη - δεν έχω ιδέα πώς προήλθε ο συνειρμός, αλλά με συγκίνησε εκ νέου.
Αύγουστος. Σούρουπο στο Μοναστηράκι. Πολυπόθητος καφές με φίλη, δίχως άγχος. Μετρώ τους πλανόδιους που έρχονται να πουλήσουν CD, DVD, λουλούδια, πλαστικές σαχλαμαρίτσες και τις συναφείς της Κυριακής χαρές και της Δευτέρας λύπες.
Πλησιάζει μια τσιγγανοπούλα, γύρω στα 10, πουλάει αναπτήρες. Μας κοιτάει με λιμπισμένο βλέμμα. Της λέω, ευχαριστώ δεν θέλω, μηχανικά πλέον.
- Μα όχι κυρία (κεριά και λιβάνια πού την είδες την κυρία καλό μου;) ήθελα να σου πω, δεν θέλω λεφτά, να ένα junior απ' τα Goody's θέλω που πεινάω.
Την κοιτάω. Δεν είναι πετσί και κόκκαλο, αντιθέτως, αλλά φαίνεται όντως πεινασμένη. Με κοιτάει επίμονα στα μάτια. Λυγίζω.
- Καλά, πόσο κάνει το junior;
- (συνομωτικά) Άμα σου πω, θα καραφλιάσεις!
Γελάω. Μου σκάει την τιμή: 4 ευρώ. Μένω ενεώς. Η φίλη μου νεύει θετικά, τόσο κάνει, και την βλέπω που βγάζει ήδη ένα νόμισμα των 2 ευρώ. Δίνω το άλλο, η μικρή ψιλοβουρκώνει, δεν το περίμενε τόσο εύκολο, αλλά τινάζει το κεφάλι και χαμογελάει ευχαριστώντας με, προσπαθώντας να μου βάλει στο χέρι έναν αναπτήρα. Της λέω να πάει γραμμή στα Goody's και να αφήσει τις πωλήσεις μέχρι να φάει.
- Θα γυρίσω και τα άλλα τραπέζια και αν βγάλω αρκετά θα γυρίσω να σου δώσω τα μισά.
- Βρε πήγαινε, τώρα στα δώσαμε, άντε να φας!
- Καλά κυρία.
Γυρνά όντως τα άλλα τραπέζια, δεν της δίνουν, τη διώχνουν, αγανακτώ με κάποιους, συνειδητοποιώ ότι όπως και να τη διώξεις το ίδιο είναι στην τελική - και πόσους έχω διώξει εγώ; Άπειρους. Σταματάω να την παρακολουθώ κάποια στιγμή. Αισθάνομαι ένα τράβηγμα στο παντελόνι μου, δεύτερο τσιγγανάκι, αυτή μικρότερη και λιγνή σαν κλαράκι.
- Καλέ κυρία δώσε και σ'εμένα να πάρω junior, στην άλλη έδωσες, σε είδα! Κι εγώ πεινάω, τι άλλο σου είπε και σε κατάφερε;
Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω, από τη μία με πιάνει το γέλιο με την προσέγγιση, από την άλλη σκέφτομαι "τη βάψαμε τώρα". Η φίλη μου γελάει κοιτώντας με, "τα 'θελε ο κώλος σου, τώρα θα πλακώσουν όλα". Πριν προλάβω να πω τίποτε εμφανίζεται η πρώτη μικρή, πιάνει την πιτσιρίκα από το χέρι και της λέει να με αφήσει ήσυχη.
- Θα πάμε να πάρουμε σουβλάκια και για τις δυο μας, είναι πιο φτηνά, κι εσύ άσε την κυρία είναι καλή αυτή. Και η φίλη της. Σ' ευχαριστώ πάλι.
Φεύγει ακουμπώντας το χέρι της στο τραπέζι, κοιτάει πίσω λίγο πιο πέρα, μου χαμογελάει θριαμβευτικά. Ξέρει πως δεν θα την κυνηγήσω να της δώσω πίσω τους δύο αναπτήρες που άφησε.
Ελπίζω να χόρτασε εκείνο το βράδυ. Γιατί όποτε πέφτει το μάτι μου στον αναπτήρα, εμένα μού κόβεται η όρεξη.
Αλλά η όλη κατάσταση με έχει κάνει πιο ευαίσθητη στον αριθμό των ζητιάνων που συναντώ στο δρόμο κάθε μα κάθε μέρα. Κάποιοι είναι μόνιμοι, φροντίζω να έχω να τους δώσω ένα τσιγάρο έστω αν μου ζητήσουν. Σήμερα επιπλέον το θερμόμετρο έχει κατέβει στους 5 βαθμούς και ο βοριάς εισχωρεί μέσα από κάθε ρούχο, μέσα από το δέρμα, μέσα ως μέσα στην ψυχή σου να σε κάνει παγάκι.
Ένας παλιός "γνώριμος", κατασκηνωμένος κάτω από ένα ATM, όπου κάποτε άφησα 20 λίρες από αφηρημάδα και έκανε πάρτι - κι εμένα ρόμπα σε όλους τους περαστικούς στη συνέχεια - με έκανε απόψε να θυμηθώ ένα άλλο περιστατικό. Περίεργα παιχνίδια παίζει η μνήμη - δεν έχω ιδέα πώς προήλθε ο συνειρμός, αλλά με συγκίνησε εκ νέου.
Αύγουστος. Σούρουπο στο Μοναστηράκι. Πολυπόθητος καφές με φίλη, δίχως άγχος. Μετρώ τους πλανόδιους που έρχονται να πουλήσουν CD, DVD, λουλούδια, πλαστικές σαχλαμαρίτσες και τις συναφείς της Κυριακής χαρές και της Δευτέρας λύπες.
Πλησιάζει μια τσιγγανοπούλα, γύρω στα 10, πουλάει αναπτήρες. Μας κοιτάει με λιμπισμένο βλέμμα. Της λέω, ευχαριστώ δεν θέλω, μηχανικά πλέον.
- Μα όχι κυρία (κεριά και λιβάνια πού την είδες την κυρία καλό μου;) ήθελα να σου πω, δεν θέλω λεφτά, να ένα junior απ' τα Goody's θέλω που πεινάω.
Την κοιτάω. Δεν είναι πετσί και κόκκαλο, αντιθέτως, αλλά φαίνεται όντως πεινασμένη. Με κοιτάει επίμονα στα μάτια. Λυγίζω.
- Καλά, πόσο κάνει το junior;
- (συνομωτικά) Άμα σου πω, θα καραφλιάσεις!
Γελάω. Μου σκάει την τιμή: 4 ευρώ. Μένω ενεώς. Η φίλη μου νεύει θετικά, τόσο κάνει, και την βλέπω που βγάζει ήδη ένα νόμισμα των 2 ευρώ. Δίνω το άλλο, η μικρή ψιλοβουρκώνει, δεν το περίμενε τόσο εύκολο, αλλά τινάζει το κεφάλι και χαμογελάει ευχαριστώντας με, προσπαθώντας να μου βάλει στο χέρι έναν αναπτήρα. Της λέω να πάει γραμμή στα Goody's και να αφήσει τις πωλήσεις μέχρι να φάει.
- Θα γυρίσω και τα άλλα τραπέζια και αν βγάλω αρκετά θα γυρίσω να σου δώσω τα μισά.
- Βρε πήγαινε, τώρα στα δώσαμε, άντε να φας!
- Καλά κυρία.
Γυρνά όντως τα άλλα τραπέζια, δεν της δίνουν, τη διώχνουν, αγανακτώ με κάποιους, συνειδητοποιώ ότι όπως και να τη διώξεις το ίδιο είναι στην τελική - και πόσους έχω διώξει εγώ; Άπειρους. Σταματάω να την παρακολουθώ κάποια στιγμή. Αισθάνομαι ένα τράβηγμα στο παντελόνι μου, δεύτερο τσιγγανάκι, αυτή μικρότερη και λιγνή σαν κλαράκι.
- Καλέ κυρία δώσε και σ'εμένα να πάρω junior, στην άλλη έδωσες, σε είδα! Κι εγώ πεινάω, τι άλλο σου είπε και σε κατάφερε;
Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω, από τη μία με πιάνει το γέλιο με την προσέγγιση, από την άλλη σκέφτομαι "τη βάψαμε τώρα". Η φίλη μου γελάει κοιτώντας με, "τα 'θελε ο κώλος σου, τώρα θα πλακώσουν όλα". Πριν προλάβω να πω τίποτε εμφανίζεται η πρώτη μικρή, πιάνει την πιτσιρίκα από το χέρι και της λέει να με αφήσει ήσυχη.
- Θα πάμε να πάρουμε σουβλάκια και για τις δυο μας, είναι πιο φτηνά, κι εσύ άσε την κυρία είναι καλή αυτή. Και η φίλη της. Σ' ευχαριστώ πάλι.
Φεύγει ακουμπώντας το χέρι της στο τραπέζι, κοιτάει πίσω λίγο πιο πέρα, μου χαμογελάει θριαμβευτικά. Ξέρει πως δεν θα την κυνηγήσω να της δώσω πίσω τους δύο αναπτήρες που άφησε.
Ελπίζω να χόρτασε εκείνο το βράδυ. Γιατί όποτε πέφτει το μάτι μου στον αναπτήρα, εμένα μού κόβεται η όρεξη.
posted by Idάκι | 1:07 π.μ.
9 Comments:
Βρίσκομαι στο αυτοκινητο,στα φαναρια έξω απο το ξενοδοχείο ABC στην Θεσσαλονίκη.Έρχεται το γυφτάκι και λέει: κυρία κυρία δώσε μου ενα κατοστάρικο( αχ δραχμούλα μας που είσαι;). Δώσε εσυ ενα , του λεω.
Βγάζει ενα κέρμα των 100 και μου δίνει!! Μιλάμε έμεινα! Έγινα ρεζίλι και δεν ηξερα τι να πω!
Φυσικά απο τότε οι μαγκιές με τα γυφτάκια τέλος!
αν πετύχω το ίδιο γυφτάκι ελπίζω να μου ζητήσει εκατόευρω...
Κουρασμένη κοπελιά, δεν πιστεύω να το πήρες;!!!!
Επώνυμε ανώνυμε, μάθε να μην αφήνεις εκατόευρα στα ATM και όχι να τα περιμένεις από τα τσιγγανάκια :Ρ
Εμένα παλιά, μου την είχε σκάσει αλλιώς ένας γνωστός πιτσιρικάς στα ίδια μέρη.
"Κυρία, δώς μου ένα κατοστάρικο."
Τον κοιτάω, "Τί το θες;"
Κολλάει.
"Είσαι πολύ όμορφη", μου λέει και μου σκάει ένα φιλί στο μάγουλο.
"Άντε ρε μπαγάσα, πάρτο. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά ετούτο το κόλπο δεν τό 'χω ξαναδει".
Το ξανάδα στα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα. Ο μικρός πήρε σβάρνα όλες τις γυναίκες στα γύρω τραπέζια. :-P
Δυστυχως και αυτο με το junior κολπο ειναι.Αν τους πεις να τους αγορασεις εσυ να φανε,δεν θελουν.Θελουν τα λεφτα.
Και αν δεν σταματησουμε να δινουμε λεφτα ,δεν θα σταματησουν να τα εκμεταλευονται.
Τι εχει συμβει με τα παιδια των φαναριων;;
Γιατι εξαφανιστηκαν, που βρισκονται;
Ποιος θα νοιαστει γι αυτα;
Εντάξει, θέλω τρία μπλογκ για περιστατικά, αλλά το καλύτερο ήταν με ένα γυφτάκι που συναντούσα σε ένα συγκεκριμένο φανάρι. Πούλαγε χαρτομάντηλα και κάθε πρωί του έδινα τα λεφτά και δεν δεχόμουν το χαρτομάντηλο. Ένα πρωί με περίμενε και μόλις άνοιξα το τζάμι, μου πέταξε μέσα, μια τσάντα χαρτομάντηλα και έτρεξε μακριά. Τέτοιο γέλιο, δεν έχω ξανακάνει. :)
(Φυσικά, τα πούλησα στο μαγαζί..:P )
Τον αναπτήρα αυτόν τον είχα αφήσει κατά λάθος, missy. Κι εσύ πήγες και τον πήρες. Ξέρεις μωρή πόσα junior μπήκα μέσα εκείνη τη μέρα; Ξέρεις;;;
P.S. God bless Παϊτέρης που μας έβαλε wi-fi στα γύφτικα.
Εγώ θυμάμαι περιστατικό με γυφτάκι στο Μικρό Μπλε καφέ στην Θεσσαλονίκη.
"Δώς μου κατοστάρικο" λέει σε μια κοπελιά
"Φύγε" του λέει αυτή..
Και αρπάει ο μικρός το τασάκι και της σκάει μια κατακέφαλη...την έλιωσε. Δυστυχώς για τον μικρό, ο γκόμενος δεν ήταν από τους τύπους που πιστεύουν στον διάλογο..
Άλλο περιστατικό, στους Διόσκουρους, σκάει πιτσιρίκα, μου λέει "Καλέ κύριε, που έχεις τόσο ωραίο μπουφάν (γαλίφα η μικρή),θα μου δώσεις κανά ψιλό να πάρω καμιά τυρόπιτα; και εγώ μετά σε παντρεύομαι αν θες".
Εκεί πέρα όπως καταλαβαίνετε βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Απο τη μία φυσικά και να του δώσω του παιδιού να φάει, αλλά απο την άλλη στη φυλή του αυτό μπορεί να θεωρείται ως λογοδόσιμο. Και εμένα οι χρυσές καδένες και τα γαμπριάτικα λαχούρια δνε μου πάνε καθολου.. Ε του έδωσα και έγινα μπουχός.. :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Κύρια Είσοδος