Μιας κούρσας κήρυγμα

To post της Αδερφής μου άνοιξε την όρεξη και είπα να καταγράψω εμπειρία.

Ήταν λοιπόν Αύγουστος φέτος, και είχα να πάρω ταξί στην Αθήνα γύρω στα 6 χρόνια - ας ήταν καλά το πολυαγαπημένο και αδικοχαμένο μου Ηondάκι. Με κάλεσαν φίλοι για κυπριακές πίτες στο Γουδί, και ως συνήθως είπα να πάρω την άποψη του πατέρα μου για το πώς πάμε εκεί από Κηφισίας με τις νέες διαρρυθμίσεις, ξέροντας φυσικά προκαταβολικά πως ακολουθώντας τις οδηγίες του θα χαθώ και θα ανακαλύψω άγνωστες γωνιές των Αμπελοκήπων, αγαπημένο σπορ. Εξίσου φυσικά η επίσης παρούσα μητέρα μου διαφώνησε ριζικά στη γνωμοδότηση και μαθηματικώς βέβαια κατέληξαν να τσακωθούν, κυρίως για το πού θα έπρεπε να αφήσω το αυτοκίνητο. Ζήτησα άποψη για αυτό; Δεν έχει σημασία. Ο φίλος που πήρα να ρωτήσω, αφού τους παρακολούθησα με ανοιχτό το στόμα και κατάπια κάμποσα κουνούπια, είχε τρίτη άσχετη γνώμη, τελικώς μπάφιασα και αποφάσισα να πάρω ένα ταξί από το Φάρο Ψυχικού.

Πήρα δρόμο λοιπόν με το αυτοκίνητο της μανούλας (a.k.a. Της Κυράς Ευκολίας η Κόρη), παρκάρισα άνετη, και κατέβηκα κουνιστή και λυγιστή στην πιάτσα του Φάρου. Όπου υπάρχουν ταξί οποιαδήποτε ώρα της ημέρας εκτός από το πρωί - δεν αντέχουν τους βιαστικούς υπαλλήλους - και για ανεξήγητους λόγους από τις 6 ως τις 8 το απόγευμα. Εκείνη τη στιγμή υπήρχαν γύρω στα 5 και οι φίλτατοι αυτοκινητιστές ήταν μαζεμένοι στο υπόστεγο για καφεδάκι και τσιγάρο, σκληρή η αναμονή για τον πελάτη βλέπετε. Πλησίασα, χαμογέλασα, και ευγενικότατα ζήτησα να μάθω ποιος θα ήθελε να με εξυπηρετήσει. Συνέχισα να χαμογελάω όσο συζητούσαν - υποτίθεται χαμηλόφωνα και με πλάγιες ματιές - ποιος "τυχερός" θα έπαιρνε το "μουνάκι" (δεν με θεωρώ, δεν με χάλασε). Τελικά συμφώνησαν, μου έλαχε ένας τυπάς διαστάσεων και μύστακος θαλασσίου ελέφαντα, ο νόστιμος πιτσιρικάς που ήθελε την κούρσα έχασε στον κλήρο προφανώς αλλά τι να κάνουμε.

Μπαίνω στην απαστράπτουσα Μερσέντες λοιπόν, με ρωτά ο Θ.Ε. γιατί δεν κάθομαι μπροστά να μιλήσουμε στην διαδρομή, απαντώ πως ευχαριστώ, θα προτιμούσα να μείνω στο πίσω κάθισμα. Απορώ πώς δεν μ'έχει ρωτήσει ακόμη πού πάω, ρωτά: "Και που θα το σεργιανίσεις απόψε κούκλα μου;" Μάλιστα λέω, "θα με πετάξετε ως το Γουδί, Πλατεία Ελευθερίας" απαντώ γλυκύτατα. Τι τό θελα το πετιμέζι; Γυρνάει πίσω - το μουστάκι πρώτα και μετά ο ίδιος - και αρχίζει.

"Τι πας να κάνεις στο Γουδί μωρ' αδερφούλα μου;"
"Μα εκεί θέλω να πάω", απαντώ με ύφος πλατινέ bimbo.
"Και για δύο ψωροευρώ θα με βάλεις να περπατάω σαν χελώνα στα κωλοστενάκια με την κίνηση αδερφούλα μου;;;" (προσέχετε, ούτε κούκλες ούτε μουνάκια, και ποιος του είπε ότι γούσταρα τη γενετική συγγένεια;)
"Μπα, δεν νομίζω να έχει κίνηση τέτοια ώρα, δέκα το βράδυ Δευτέρας ποιος θα είναι έξω;" Bimbo rulezzzz σε τέτοιες περιπτώσεις.
"Κάτι τέτοιες σαν κι εσένα κοριτσάκι μου που βγαίνουν για γκομενότσαρκα και βασανίζουν εμάς, που ιδρώνουμε για το μεροκάματο στους δρόμους όλη μέρα".

Παύση. Βάζει μπροστά. Βγαίνει στην Κηφισίας. Μουρμουρίζοντας. Το μουστάκι δεν αφήνει να περάσουν ολόκληρες λέξεις.

Αφού έχω σκεφτεί γύρω στις δέκα ατάκες-γάντια για την περίπτωση (εμένα φρέσκος φρέσκος μου φαίνεστε, το φραπεδάκι καλό;, κτλ.), αποφασίζω να το βουλώσω και να επαναφέρω το χαμόγελο της Colgate. Χτυπά το κινητό, τον εξαγριώνει που χτυπά, και περισσότερο που το σηκώνω, μου ρίχνει ματιές-καρφιά από τον καθρέφτη όσο συνομιλώ στα αγγλικά και γελάω με τον φίλο μου που δίνει ραπόρτο με τα κουτσομπολιά του γραφείου. Κλείνω, ανεβάζει το μουρμουρητό μια οκτάβα, ρωτώ:

"Συγνώμη, είπατε κάτι; Μιλούσα και δεν σας άκουσα".
"Εμ βέβαια ούτε στην γλώσσα σου δεν μπορείς να μιλήσεις αδερφούλα μου, σας στέλνουν στα σχολεία που μου μαθαίνετε τις ξένες και νομίζετε πως κάτι δείχνετε. Ή πως εμείς δεν ξέρουμε αγγλικά τώρα. (Γαλιάντρες)".
"Απλώς συνομιλούσα με ξένο, λίγο δύσκολο να του μιλήσω στα ελληνικά ξέρετε..."
"Και τι δουλειά έχει ο ξένος να σε παίρνει νυχτιάτικα;"

Ααααααααααα..... τα λεξοτανίλ μου!!

"Με συγχωρείτε, αλλά δεν νομίζω πως σας αφορά".
[παύση 100 μέτρων]
"Αν ο πατέρας σου έκανε τον κόπο να σου δώσει ανατροφή εκτός από λεφτά, θα μάθαινες να μιλάς καλύτερα σε μεγαλύτερους που θέλουν το καλό σου".

Λέω, μη μιλήσεις. Μην απαντήσεις. Φτάνεις στην πλατεία σου, να ένα φανάρι είναι. Θα τα πεις στους φίλους σου να γελάσετε όλοι μαζί.

"Δεν μιλάς εεεε; Εμ βέβαια δεν θα έχεις και τίποτε να πεις. Ποιος ξέρει, χωρισμένοι θα είναι οι δικοί σου και θα σε είχαν λάσκα, γι' αυτό βγήκες έτσι, σουρλουλού. Όλα τα Ψυχικιωτάκια ένα καλούπι είστε άλλωστε, ξέρω εγώ, τόσες κούρσες παίρνω κάθε μέρα και σας βλέπω. Και τις μανάδες σας βλέπω, όλες στο κομμωτήριο κάθ..."
"Εδώ θα με αφήσετε, ευχαριστώ. Ορίστε, 3 ευρώ, κρατήστε και το μισό."
"Μπα, σε μάθανε να αφήνεις και πουρμπουάρ της πλάκας, αντί να μου δώσεις...."

Ο θόρυβος από την πόρτα που έκλεισα με δύναμη έπνιξε τα υπόλοιπα, και πρόλαβα να σταματήσω να καπνίζω από τα αυτιά στα 500 μέτρα μέχρι την ταβέρνα...