Χωρίς τίτλο, γιατί έτσι μου αρέσει!

Λοιπόν μιας και δεν αντέχω άλλο να βλέπω τη φάτσα του Πολύδωρα πάνω πάνω στη σελίδα μας εδώ και τόσες μέρες και επειδή είναι άνοιξη και έχω τα κέφια μου, θα μοιραστώ μαζί σας σε αυτό το ποστ κάποια πράγματα που ανακάλυψα τον τελευταίο καιρό! Έχουμε και λέμε:

Το στέκι που ξημεροβραδιάζομαι:

Το Gingerale έχει μια ανεπιτήδευτη 50s αισθητική και βρίσκεται στην πιο αληθινά ζωντανή πλατεία της Αθήνας (όχι δεν εννοώ την πλατεία Κολωνάκιου). Χαλαρή μουσική που δυναμώνει όσο χρειάζεται το βράδυ για να μπορείς να μιλήσεις με την παρέα σου. Έχει live jazz bands τις Κυριακές και μαζεύει μερικές από τις πιο όμορφες φατσούλες της πόλης. Δοκιμάστε την φοβερή ζεστή σοκολάτα ρόφημα (εγώ την πίνω με λίγο ρούμι) και οπωσδήποτε να πιείτε Mojito ή Daquiri θα με θυμηθείτε!

Το βιβλίο που διάβασα μιά κι έξω:

Σας έχει τύχει ν' αναρωτηθείτε γιατί σας "γυρίζουν τα άντερα" όταν γνωρίζετε κάποια ή κάποιον για πρώτη φορά χωρίς να την/τον ξέρετε ως άτομο; Ξέρετε γιατί προτιμάτε την Coca Cola και όχι την Pepsi Cola; Θέλετε να μάθετε γιατί κάποιες στιγμές γνωρίζετε κάτι ενώ αυτό σας είναι άγνωστο; Αν θέλετε απαντήσεις για αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα τότε αυτό το βιβλίο είναι για εσάς! To blink του Malcom Gladwell μιλάει για τη δύναμη του ενστίκτου και δείχνει τον τρόπο που μια άμεση κρίση μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική από μια προσεκτική απόφαση!

Τα T-Shirt που λάτρεψα:

Τα πάλαι ποτέ 60s μπορεί να έχουν τελειώσει εδώ και τριανταεφτά χρόνια όμως η αμερικάνικη εταιρεία Heavy Rotation προσπαθεί να συνεχίσει τον groovy τρόπο ζωής συνδυάζοντας indie εικονογραφήσεις με ευκολοφόρετα ρούχα. Μπορείτε να τα δείτε εδώ! Βέβαια για να είμαι ειλικρινής υπάρχουν και στην Αθήνα, αλλά δεν σας λέω το μαγαζί που τα βρήκα γιατί θέλω να τα αγοράσω όλα για μένα! :-P

Η γκαλερί που μ' αρέσει:

Τη δεκαετία του 60 ο Warhol πήρε μερικά κονσερβοκούτια της σούπας Campbell και τα έκανε "Υψηλή Τέχνη". Τώρα η Tiny Showcase κάνει ακριβώς το αντίθετο. Η online γκαλερί κάνει οικονομικά προσιτή την τέχνη (όχι δεν έχει καμία σχέση με το Cheap Art!). Με είκοσι δολλάρια μπορείτε να αγοράσετε μια ψηφιακή εκτύπωση σε αρχειακό χαρτί ενός πρωτότυπου έργου τέχνης που μπορεί να αξίζει σε λίγο καιρό μερικές χιλιάδες. Οι εκδόσεις της Tiny Showcase είναι συνήθως σε 200 αντίτυπα, κάτι που τις κάνει συλλεκτικές. Νέα τυπώματα παρουσιάζονται κάθε Τρίτη βράδυ και συχνά εξαντλούνται μέχρι τα μεσάνυχτα της ίδιας νύχτας, ενώ ένα ποσοστό από τα κέρδη πηγαίνει σε μια φιλανθρωπική οργάνωση που έχει επιλέξει ο καλλιτέχνης που δημίουργησε το έργο.

Το συγκρότημα που ακούω non-stop:

Απλά υπέροχη αισθαντική instrumental μουσική. Το τέλειο soundtrack για ένα τεμπέλικο κυριακάτικο απόγευμα στο σπίτι. Ανακαλύψτε τους εδώ!

Η διαφημιστική καμπάνια που
μου τράβηξε την προσοχή:

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή η καμπάνια είναι ελληνική παραγωγή! Μπράβο στην ομάδα που την δημιούργησε! Παιδιά έτσι και δεν κερδίσετε στα βραβεία ΕΡΜΗΣ και στα ΕΒΓΕ φωνάξτε με για να "δείρουμε" τις κριτικές επιτροπές παρέα! Χοχοχο!

Τo blog που ανακάλυψα και κουφάθηκα:

Το λένε "Madonna's Personal Blog"!!! Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα! Απλά κάνω αντιγραφή από το profile της Madonna!!
"I know people think I'm flawless, but I am just like everyone else. I fart! I poop! Heck I even have bad hair days (I do have my own stylist so scratch that!) I eat food to survive (I have a chef to prepare my food though, but I still have to eat it!) You get the picture? Good!"
Αχαχαχαχαχα!!!

Η φωτογραφία που με εκνεύρισε:

Έλαβα προχθές ένα email με τις φωτογραφίες που βραβεύτηκαν στη διοργάνωση Word Press Photo 2006. Κάνω αντιγραφή από το email το κείμενο που αφορά τη φωτογραφία που βλέπετε:

" Η καλύτερη φωτογραφία για το 2006 από τον αμερικανό Spencer Platt: Νεαροί Λιβανέζοι επισκέπτονται τις βομβαρδισμένες γειτονιές της Βηρυττού μέσα σ' ένα κατακόκκινο Mini Cabrio. Η φωτογραφία είναι από την ημέρα της ανακωχής. Αργότερα έγινε γνωστό ότι δεν επρόκειτο για σάϊτ σήινγκ πλουσίων, αλλά για κατοίκους της περιοχής που είχαν καταφύγει σε ασφαλέστερες γειτονιές και έβλεπαν τα καταστρεμμένα σπίτια τους για πρώτη φορά. Το αυτοκίνητο ήταν δανεικό".

Αυτό το οποίο με εκνεύρισε σε αυτή τη φωτογραφία είναι ότι η όλη σύνθεση σημειολογικά θυμίζει πράγματι "σάϊτ σήινγκ πλουσίων" σε μια εμπόλεμη ζώνη.

Περιττό να σας πω ότι στη σχετική σελίδα του οργανισμού World Press Photo δεν αναφέρεται τίποτα για το γεγονός ότι οι νεαροί Λιβανέζοι ήταν κάτοικοι της περιοχής και έβλεπαν για πρώτη φορά τα ερείπια των σπιτιών τους με δανεικό αυτοκίνητο. Αυτό το οποίο αναφέρεται είναι τα λόγια της Michele McNally μέλος της κριτικής επιτροπής που λέει τα εξής:
"Είναι μια εικόνα που μπορείς να συνεχίσεις να παρατηρείς. Έχει πολυπλοκότητα και την αντίφαση της πραγματικής ζωής μέσα στο χάος. Αυτή η φωτογραφία σε κάνει να κοιτάς πέρα από το προφανές."
Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη της κυρίας McNally μιας και αποκαλύπτει κομψά -πλην όμως ξεκάθαρα- τα "θεαματικά" αισθητικά κριτήρια με τα οποία έκανε την βράβευση η κριτική επιτροπή χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψιν της το πλαίσιο μέσα στο οποίο τραβήχτηκε η συγκεκριμένη φωτογραφία (περισσότερες λεπτομέρειες εδώ).

Και μιας και αυτό το ποστ πρέπει να τελειώσει, λέω να το κλείσω κάπως ευχάριστα και βοργιαστικά!

Μα καλά, δεν είναι εντελώς "Λουκρητία"
αυτή η φωτογραφία;!!!

Χαζεύοντας στο site του παριζιάνικου concept store Colette βρήκα τις διαφημιστικές φωτογραφίες της φίρμας BROKEN LABEL που έχει δημιουργήσει η Γιαπωνέζα Nagi Noda σε συνεργασία με τον Mark Ryder και στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η φοβερή και τρομερή διαδικτυακή εξαδέλφη μου! Χοχοχο!
Όχι πείτε μου δηλαδή, έχω άδικο που μου τη θύμισε;